Ja z tą koniecznością diakrytyków w polskim to tak trochę przewrotnie. Polski w słowiańszczyźnie to taki francuski w romańskich. Dziwny brat. A przecież teraz chyba nie ma na świecie "czystej" cyrylicy? ё, й (daszek to co?). Nie przyglądałem się byłgarskiej. Cyrylice języków ałtajskich to jakiś kosmos w dodawaniu daszków, pętelek, kropek i delikatnym zmienianiu kształtów znaków (jakby w kursywie już teraz wszystkie nie wyglądały identycznie...).
Kiedyś bawiłem się w polską cyrylicę, aczkolwiek bez jej (cyrylicy) wewnętrznych praw o etymologii głoski. Czyli raczej transkrypcja łacinki. I jedynym znakiem diakrytycznym, który mi wystarczył był polski ogonek. Moje ц miało ogonek a nie pętelkę, moja щ miała ogonek, ł to л z ogonkiem, żdż było na bazie jakiegoś kaukaskiego czy innego җ. Jak pamiętam, wywaliłem ы, a na y użyłem ukraińskiego и. I i jota jak w łacińce, bo tego nie da się przetranskrybować, jotowańce też wywalone, bo w polskim i zawsze jotuje, a i zawsze zmiękcza.
W zasadzie ogonki i miękkie znaki wystarczyły do zapisu polszczyzny. Zatem można zapisać polski bez znaków diakrytycznych o ile uznamy, że ogonki (pętelki w rosyjskiej kursywie) to część znaku (no przecież ц! podstawowa litera!), a nie dodatek do istniejącego. Tylko trzeba odnosić się wyłącznie do języka wysokiego, nie rozróżniającego ż/rz, u/ó, h/ch. Jakbym to swoją gwarę zapisywał, byłbym zmuszony przyznać polskiemu jakąś awarską ilość liter w alfabecie.

A propos, te serbskie wynalazki wyglądają paskudnie.

Edit: Ą i ę przyjąłem identyczne jak w łacińce. Pozwólmy jusom umrzeć, wygląda to jak hieroglif.

Ta dziwność polskiego to jednak stosunkowo późny wynalazek. Staropolski miał akcent inicjalny, iloczas oraz rz to było coś w rodzaju czeskiego r z daszkiem, nie było dźwięku "ł" tylko miękkie l, co czyniło go bardziej zrozumiałym dla innych Słowian.

Iloczas przeszedł w inne głoski i to nie wina alfabetu (gwarowe o w miejsce długiego a np.). Akcent to rzeczywiście łacinizacja języka. Pierwotnie akcentowaliśmy na pierwszą, jak Czesi, no ale to też nie wina pisma, tylko wpływów kulturowych. Ł zębowe zwyczajnie umarło, nawet w obecnym rosyjskim. Czeskie rż jest słyszalne nadal na południowym Śląsku. Zmiana pisma nie ma wpływu na zrozumiałość, bo niepiśmienni ignorują zasady pisowni 🙂. Można próbować wymuszać prawidłową wymowę głosek i nakazywać uczniom zębowego ł, pochylonego ó, może nawet pochylonego é? Charczeć przy h, gładko przechodzić przez ch (tu język polski robi dokładnie na odwrót w pisowni niż inne języki słowiańskie). Ale łatwe dyktanda! No jednak język zrobił swoje mimo przyjętego alfabetu i pisowni.

Lepszym sposobem zamiast kreseczek, kropeczek i ogonków, byłoby używanie dwuznaków. Coś na obraz tego znaku miękkiego ь
ć =cь, ś = sь, ą = aь, e = eь. itd. dodatkowo ż = zь, ź = ьz
Niemcy zaczynają używać ae, eu, oe zamiast "umlałtów".

Jak przełączę klawiaturę z angielskie/polskiej na niemiecką to mnie krew zalewa i spada wydajność pracy

Niemcy zaczynają używać ae, eu, oe zamiast "umlałtów"

Niemcy zaczynają używać ae, eu, oe zamiast "umlałtów".