Schizma nastapiła 300 lat wczesniej (o ile można mówić o jednym wydarzeniu, wszak pogłębianie się różnic miedzy Wschodem i Zachodem to proces ciagły), wzajemne klątwy to tylko ładny i efektowny symbol.

Jakie 300 lat?
Schizma Mikołaja (lub Focjusza - zależy jak patrzeć) to 858 r. i zakończyła się 30 lat później. Faktycznie różnice były i wychodziły dalece poza zagadnienie filoque. Była krytyka papieża za tolerowanie czy wręcz hołdowanie poglądom heretyckim. Ze względu chyba na względnie niską intensywność kontaktów, w powszechnej świadomości nie oznaczało to jednak jeszcze schizmy. Po prostu, do czasu, wygodniej było oficjalnie "nie ruszać tematu".
I tutaj zaczyna się robić ciekawie. Zbliżenie między HRE i Bizancjum będzie oznaczać, że kontakty, także religijne, będą znacznie bardziej intensywne i bezpośrednie. Różnice, które do tej pory można było ignorować, wyjdą na pierwszy plan i trzeba się będzie do nich ustosunkować. Konstantynopol będzie żądał potępienia herezji "filoque", analogiczne oskarżenia i żądania wystąpią w drugą stronę. Otton będzie się musiał do tych kwestii ustosunkować.
Widzę 3 możliwości:
1. Otton jasno i wyraźnie staje po stronie tradycji zachodniej. Jest to nie do zaakceptowania dla prawosławnych. Niezależnie od tego czy ślub z Zoe dochodzi do skutku czy nie, unia czy sojusz z Bizancjum zostają zerwane zanim na dobre zostały zawarte. Na gruncie teologicznym dochodzi do klaryfikacji i utwardzenia stanowisk, a w efekcie od schizmy kilkadziesiąt lat wcześniej.

2.Otton, dążąc do zachowania kruchego sojuszu ze Wschodem, próbuje doprowadzić do jakiegoś kompromisu teologicznego. Wypracowana formuła oczywiście nie zadowala nikogo. Do zerwania z Bizancjum i tak dochodzi. Wewnętrzna opozycja dostaje do ręki wspaniałe uzasadnienie swego oporu wobec władcy - heretyka. Ostatnie kilkadziesiąt lat życia Otton spędza w klasztornej celi.

3. Otton przyjmuje argumenty teologiczne przedstawicieli kościołów wschodnich. Podejmuje działania zmierzające do oczyszczenia kościoła z heretyckich naleciałości - przede wszystkim usunięcia filoque z credo. Dochodzi do zwołania soboru z udziałem niektórych biskupów wschodnich, za to bez sporej części dostojników zachodnich, działającego pod dyktando cesarskie. Szybko okazuje się, że nie ma możliwości pełnego wdrożenia postanowień soboru, szczególnie na zachodzie Europy. Efektem jest schizma ... w kościele zachodnim. Pytanie czy, kiedy i w jaki sposób możliwa do zażegnania?

Edit:
Niezależnie od opcji nasuwa się jeden wniosek - zacieśnienie więzi politycznych z Bizancjum paradoksalnie spowoduje wejście tlącego się podskórnie sporu teologicznego w fazę ostrą i w efekcie wcześniejszą schizmę. Od postawy cesarza będzie zależało, jak będzie ten konflikt w szczegółach wyglądał.

A nie jest możliwa opcja wspólnego soboru gdzie obie strony spróbują się dogadać? A ponad względami religijnymi sojusz obu Cesarzy. W tej sytuacji jeśli by doszło do niezgody to sojusz nie zostaje zerwany. Mogą za to pojawić się inspirowane przez Francję(która musi jakoś zareagować jeśli chce istnieć) ruchy "prawdziwych katolików" sprzeciwiających się Cesarzowi który chce sojuszu z heretykami.

Może dojść do wojny pomiędzy Francją i zbuntowanymi możnowładcami(Pewnie pojawi się nowy kandydat na Cesarza) oraz każdym kto jest niezadowolony z pozycji Ottona(np.: włoskie miasta) a lojalistami Ottona i Bolesławem lub Mieszkiem, zależnie kiedy do tej wojny dojdzie, zapewne z jakimś korpusem posiłkowym z Bizancjum jeśli to będzie miało akurat wolne siły(co może bardziej przeszkadzać niż pomóc, ostatecznie to potwierdzenie, że buntownicy mają rację)