Ciekawą informację przeczytałem dziś.
Rząd Edwarda Babiucha planował przyjętą wiosną 1980 r. uchwałą Rady Ministrów stopniowe odejście do końca 1980 roku od wprowadzonych w 1976 roku bonów na cukier poprzez sukcesywne zastąpienie ich ekwiwalentem pieniężnym odpowiadającym dokładnie różnicy cen między cukrem na bony, a dostępnym w normalnej (niereglamentowanej) sprzedaży. Decyzje w tej sprawie w odniesieniu do pracowników gospodarki uspołecznionej miały podjąć same załogi. Jako powody likwidacji bonów podawano: 1. fakt, że dostawy na rynek osiągnęły poziom wystarczający do pełnego pokrycia potrzeb, 2. bony stanowiły hamulec do ustalenia stanu równowagi między podażą a popytem na cukier, bowiem nabywano go nie dlatego, że był aktualnie potrzebny, ale po to, żeby "nie zmarnować" bonu, 3. potrzeba dostosowania cen do kosztów produkcji, stopniowego likwidowania dotacji w sposób, który nie odbijałby się negatywnie na poziomie życia ludności, a równocześnie wprowadzał więcej ładu w skomplikowaną problematykę kosztów, 4. cena systemu funkcjonowania bonów, nie tyle koszt ich wydrukowania, co angażowanie pracy wielu tysięcy osób w ich rozprowadzenie.
Nie wiem, czy dobrze wywnioskowałem, ale wydaje mi się, że dla właścicieli "prywatnych środków produkcji" (rzemieślników, taksówkarzy, ajentów), dla m.in. których bony planowano wycofać w pierwszej kolejności - do 1 czerwca 1980 r. - nie przewidywano przyznania ekwiwalentu pieniężnego.
Rozumiem, że Sierpień 1980 r. i to co stało się po Sierpniu przekreśliło realizację powyższych planów.