Właściwie sedno sprawy wyłuszczył Sima Zhao, ale można też co nieco dodać. Otóż nie można zapomnieć, że Turcy Seldżuccy na krótko przed pierwszą krucjatą stworzyli prawdziwe imperium, rozciągające się od Anatolii po Azję Środkową. No i w 1071 rozbili Romajów pod Mantzikertem. Nie można zapominać również o tym, że za ich panowania miały miejsce rzezie bliskowschodnich chrześcijan i prześladowania pielgrzymujących do Ziemi Świętej. A przecież wtedy wielu wyznawców Chrystusa wiarę traktowało poważnie.

ale korzyści odniósł spore także z tej formy pomocy jaka przybyła czyli krucjaty. Kilij Arslana krzyżowcy przecież pobili przynajmniej dwukrotnie (pod Nikeą i Doryleum) a Kilij Arsan raczej nie należał wtedy do słabych władców Seldżuckich (i to on a nie inni był wtedy największym zagrożeniem dla cesarstwa). Jakich "...bardziej potężnych lenników Seldżuków..." masz na myśli ?

W bitwie pod Antiochią w 1098r. około 20.000 wygłodzonych krzyżowców walczących głównie pieszo (bo większość koni wcześniej zjedli) prawie unicestwiło 40.000 armię atabega Mosulu Kerbogi przy bardzo niewielkich stratach własnych więc jeżeli ktoś ledwo przeżył to spotkanie to Kerboga a nie krzyżowcy.

Seldżucy poddali Nikeę, akurat nie krzyżowcom, o co zresztą wybuchły pewne tensje

Krzyżowcy w każdym razie nie uderzyli      bezpośrednio     na główne ośrodki seldżuckie (Rum, Mosul, Damaszek, Aleppo - te ośrodki miałem na myśli jako "wielkich lenników", tyle - to akurat atabeg Mosulu na nich uderzył.

Walki z atabegiem Mosulu toczyły się wokół Antiochii przez niemal cały czerwiec 1098 r., krzyżowcy byli przez ten miesiąc na skraju wyczerpania i klęski. Stąd ta bitwa i ocalenia, tak - oni ledwo przeżyli to spotkanie, a że udało się im w takiej bitwie ostatniej nadziei, wystarczy sięgnąć po byle opisy walk pod Antiochią u samych Franków - pojmowali to jako cud, związany z odnalezieniem przed bitwą relikwii włóczni, którą podobno przebito bok Chrystusa. Można też przypomnieć, że właśnie zablokowanie krzyżowców w Antiochii było powodem szeregu ucieczek z ich szeregów, podobno ci dezerterzy na czele ze słynnym Stefanem z Blois skłonili Aleksego I do odwrotu ze względu na pewną zdaniem uciekinierów klęskę chrześcijan pod Antiochią.

Wszystko to prawda ale nie zmienia to faktu że efekt końcowy był taki że krzyżowcy zdobyli Antiochię a połączona armia turecka pod dowództwem atabega Mosulu została doszczętnie rozbita.

Uderzenie na Antiochię było uderzeniem na teren Ridwana z Aleppa.

 Czy tak   doszczętnie - nie bardzo wiem, jak spieszeni krzyżowcy mogli by doszczętnie rozbić te siły, w końcu konne, po prostu Turcy uciekli.

Nie zmienia to tego, że  niewiele brakowało do rozbicia I krucjaty, bardzo niewiele stąd taka radość ze zwycięstwa i ocalenia.

Kolejni krzyżowcy z 1101 r. takiego szczęścia nie mieli, z reguły w trakcie wędrówki przez Azję Mn. w kierunku Jerozolimy.

Nie zmienia to tego, że rekonkwista w Hiszpanii była zjawiskiem oddzielnym, wcześniejszym

.... że I krucjata miała tensje z Bizancjum "wpisane" w przebieg.....

Owszem, to jest właśnie dość symptomatyczna różnica, kiedy Jan Tzimiskes, czy jeszcze za Bazylego II, Bizantyńczycy  prowadzili  jeszcze przed nadejściem Seldżuków operacje przeciw różnym lennikom Abbasydów, uzależniali ich od siebie, gdy walczyli z takimi Hamdanidami, to z reguły uderzali na  główne ośrodki polityczne poszczególnych władców, żeby wymusić coś na Hamdanidach, trzeba było uderzyć na Aleppo, a krzyżowcy, nie dość  że   w    1098 r.  raczej   nie   byli   w    stanie podejść pod Aleppo czy Damaszek,.....

.........  ale peryferyjne, którego posiadanie nie dawało np. rezerwuarów sił ludzkich, ani też jakiś kopalin,  żeby  je utrzymać każda z potęg musiała tam ciągle wysyłać   wojska,   ludzi   i     pieniądze, w ten sposób Outremer był takim miejscem wyciągającym co pewien czas ludzi z Francji, Niemiec, czy Włoch, paradoks, że ciągle ich było za mało. To jeszcze jedno z następstw krucjat.

Historia zna takie przypadki (tutaj na przykład krzyżowcy mogli przyprzeć Turków do Orontesu) ale jak już napisałem powyżej w przypadku średniowiecznych bitew pewne oszacowanie strat walczących jest prawie niemożliwe - w każdym razie była to całkowita klęska Turków.

Tym bardziej że w 1011r. Turcy byli w większości zjednoczeni przeciw krzyżowcom a krzyżowcy podzieleni jak nigdy wcześniej.

Żeby wymusić coś na Hamdanidach (Arabach) pewnie trzeba było tak postępować ale żeby wymusić coś na Seldżukach (Turkach) to trzeba było pokonać ich armię w polu bo główny ośrodek polityczny tureckiego wodza w tamtych czasach był tam gdzie jego namiot i armia.

Moim zdaniem to żadne miasto dla ówczesnego tureckiego wodza nie było ważnym rezerwuarem sił ludzkich dla jego armii (źródłem pewnych dochodów z podatków oraz prestiżu etc. to owszem) bo w miastach mieszkali głównie Arabowie a jego armia składała się nieomal wyłącznie z Turków. A wyciąganie ludzi z Europy do Outremer nigdy nie miało wielkiej skali bo większość przybywała tylko na jakiś czas (i jeżeli brała udział w walkach to zwykle krótko) a potem wracała do Europy. Mało kto na stałe zostawał w Outremer.

Kurburgha w każdym    razie o dziwo   nie zginął i żył sobie dalej, tyle że Seldżucy już nie walczyli pod     jego     wodzą, bo nie tyle wódz turecki miał swą siedzibę, gdzie stał jego namiot, co dla Turków istotą przywództwa było zwycięstwo, po prostu    w    wyniku   Antiochii sypnęla mu się armia, i to nie na zasadzie, że krzyżowcom udało się wysłać ją na drugą stronę tęczy... :)

Ten  świat   księstewek  seldżuckich w tamtym rejonie ok. 1100 r. był już miejski, oparty na   miejscowej     sieci miejskiej, a nie ugrupowań, hord w typie pogranicza w Anatolii

Wreszcie od XIX w. wskazuje   sie w literaturze, że żeby utrzymać kontrolę nad Jerozolimą, być panem linii     komunikacyjnych między Mezopotamią północną a Egiptem, lepiej zająć Damaszek i   Aleppo,    później krzyżowcy próbowali, ale nie dali rady. Pierwotny cel, Ziemia Święta     z    Jerozolimą, był tak naprawdę mało istotny, jeśli chodzi o polityczne/wojskowe panowanie nad regionem.

Używasz niestety    słownictwa, które powoduje pewne   nieporozumienia. Np. armie tureckiego wodza składały się nieomal z Turków. To niestety nieporozumienie terminologiczne, dające złudzenie jakiejś jedności. Różni   z czasem coraz luźniej związani z wielkimi Seldżukami miejscowi lennicy, często wodzowie      pochodzenia turkmeńskiego - to lepsze określenie ogólnej kategorii, do której wchodziło szereg różnych ludów - mieli armie bardzo różnoetniczne- stąd np. rola Kurdów, która się uwidoczniła w karierze Saladyna, mamelucy to poza różnymi  Turkmenami, szczególnie Kipczakami - Połowcami, także z reguły Czerkiesi czy nawet Gruzini

..... dla krzyżowców było  to raczej szczęśliwe, że nie spotkali się w l. 1097-98    z   przeciwnikiem   pokroju  siły, która pokonała Romana IV Diogenesa.