Należałoby go oceniać pod względem jego osiągów i możliwości, które nie były zbyt dobre. Patrząc na fakt, że w eskadrach były "siódemki" to na pewno byłaby to jakaś alternatywa.

Jakim myśliwcem mógł być Jastrząb? Zakładamy, że niezbędny zakres poprawek, przeróbek i przebudów zmierzający do poprawy aerodynamiki kadłuba oraz wymiana skrzydeł mógł przynieść zmniejszenie ciężaru o ponad 300 kG i zwiększeniu prędkości maksymalnej do 505-510 km/h dając przyrost wznoszenia, zwrotności i przyśpieszenia.

Zwłaszcza że P-50 miał za słaby silnik, nawet MS-406 pod tym względem lepiej wypadał.

Zmodernizowana 11 okazała się być lepsza od "Jastrzębia":

Silnik Bristol Mercury VIII był ewidentnie za słaby dla tego samolotu. Nieco lepszy był by francuski Gnome-Rhône 14N-07 (montowany w PZL P.24), ale ... No właśnie - licencja Bristola ograniczała produkcję silników tylko na terenie Polski, a wzmiankowany Gnome-Rhône zakupił licencję Bristola na inne kraje Europy (czyli praktycznie zablokował produkcję tych silników w tych krajach, zmuszając ich do kupowania własnych produktów). Dlatego nasze eksportowe samoloty musiały posiadać francuskie silniki. Nie wiem, jak się przedstawiała sprawa z zakupem przez nas partii silników Bristol "Taurus" III, ale jak znam życie, to na to tez nie wystarczyło już czasu.

Samolot dysponujący mocą 840 KM i śmigłem o sprawności 0,85 na wysokości 4400 m osiągnąłby prędkość około 508 km/h. Po spełnieniu wszystkich teoretycznych przesłanek i wyeliminowaniu aerodynamicznych usterek, osiągnięcie prędkości maksymalnej było możliwe. Aby w 1939 roku polskie lotnictwo mogło dysponować znacząca ilością samolotów myśliwskich (300 egzemplarzy), prace projektowe powinny być rozpoczęte w 1935. Ponieważ projektowanie i budowa prototypu płatowca oraz przygotowanie do produkcji seryjnej trwały około 3-4 lata, Plan przewidywał oblot prototypu we wrześniu 1938 roku. Angielska firma opóźniła jednak o 5 miesięcy dostawę podwozia i przez cały ten czas samolot stał w hali fabrycznej WP-1. Dopiero w lutym 1939 roku oblatywacz wojskowy mjr pilot Bolesław Orliński mógł dokonać pierwszego oblotu prototypu P-50/I rozpoczynając cykl prób fabrycznych. Poprawiony prototyp P-50/I został ponownie oblatany w sierpniu 1939 roku wykazując już lepsze właściwości i prędkość poziomą bliską 500 km/h. Wybuch wojny przerwał pracę nad rozwojem drugiego prototypu i poważnie zaawansowanej partii 5 pierwszych egzemplarzy P-50.

Pochlebną opinię wzmacnia częściowo oświadczenie oblatywacza inż.Riessa. W zachowanym dokumencie Stanisław Riess określił zwrotność samolotu, jako „ogólnie dobrą”, zaś akrobację na „poprawną”. Inżynier narzekał głównie na małą moc silnika. Należy jednak pamiętać, iż on, jak również Bolesław Orliński latali na „Jastrzębiu” na początku zimy, a wtedy moc silnika była zaniżona wadliwym wlotem powietrza.

„Sam Orliński już podczas wojny po zapoznaniu się z właściwościami samolotu angielskiego Hurricane stwierdził, że pod względem pilotażowym „Jastrząb” w niczym nie ustępował maszynom angielskim i był przed wojną zbyt ostro oceniany”.

Ale co w związku z tym? Napisałem że silnik był za słaby i lepiej nawet pod tym względem wypadał MS.406 - coś się nie zgadza? Poza tym gdzie mieliśmy wyprodukować te 300 samolotów no i silników do nich? Licząc od 1935 roku 3,4 lata to produkcja seryjna mogła rozpocząć się w 1938-1939 roku... No i się rozpoczęła w 1939 roku.

Tyle wiadomo że prototyp PZL-50/I pilotował inż Jerzy Widawski.
W latach 80-ych korespondował on z Edwardem Malakiem i stąd mamy źródło informacji, że leciał on 6 września z Popowa Kościelnego do najprawdopodobniej Skniłowa pod Lwowem.
Widawski podał że brakło mu paliwa i musiał przymusowo lądować w okolicach Rawy Ruskiej. Przy okazji rozbił samolot.
Z Popowa Kościelnego jest do Skniłowa dokładnie 360 km. w linii prostej.
Obliczeniowy zasięg tego samolotu to 750 km.
Samoloty się tankuje przed wylotem do pełna, więc paliwa nie miało prawa braknąć.
Wygląda na to, że na trasie samolot zaliczył przestrzelenie i po drodze stracił paliwo na skutek jego wycieku.
Trafienie mógł zaliczyć od polskiego karabinu i to niekoniecznie przeciwlotniczego.
Tak nawiasem, polska OPL strzelała do wszystkiego, co się jej wydawało obcymi samolotami. Szachownice nie pomagały.
Duże straty z tego tytułu ponosiły załogi PZL-23 Karaś.

Prawda to że w sierpniu 39 Jastrząb latał 500km/h?