Jaki dokument dyplomatyczny jest najbardziej nienawistny historiografii zachodniej i naszym liberalnym politykom prozachodnim? "Układ o nieagresji między Niemcami i Związkiem Radzieckim", podpisany 23 sierpnia 1939 roku. Nie jest przypadkiem że właśnie go uparcie nazywają "paktem" Ribbentrop – Mołotow według nazwisk dwóch ministrów podpisywaczy.  Przy tym żaden inny układ, podpisany przez kogoś z rządem Hitlera, tak złowieszczo nie jest nazywany.

Widzę że fiksacja na temat tego, jak to wszyscy na świecie są ciekawi co z Rosją i nieustannie knują jak na nią napaść i zniszczyć nadal święci triumfy, od Wołgi do Jenisieja...

A już bez sarkazmu - co Starikow pisze o ruchu prometejskim?

...
Czy w Rosji pojawiają się teksty na temat tego jak ZSRR był sojusznikiem Hitlera i co z tego wynikło...

Czy w Rosji pojawiają się teksty na temat tego jak ZSRR był sojusznikiem Hitlera ...Jestem autentycznie ciekaw, czy to już jest ścigane sądownie, czy jeszcze nie.

Ten publicysta wygłasza tezy, które ciężko zweryfikować. Jaki desant w Gdańsku?

Jaki dokument dyplomatyczny jest najbardziej nienawistny historiografii zachodniej i naszym liberalnym politykom prozachodnim? "Układ o nieagresji między Niemcami i Związkiem Radzieckim", podpisany 23 sierpnia 1939 roku. Nie jest przypadkiem, że właśnie jego uparcie nazywają "paktem" Ribbentrop–Mołotow według nazwisk dwóch ministrów "podpisywaczy". Przy tym żaden inny układ podpisany przez kogoś z rządem Hitlera nie jest nazywany tak złowieszczo. Jest to zrozumiałe – przecież sami kierownicy "demokracji" zachodnich też podpisywali dokumenty z fuhrerem. Ale prawda historyczna polega na tym, że po dojściu do władzy w Niemczech Adolfa Hitlera ZSRR nie był pierwszym, lecz ostatnim krajem jaki podpisał z nim układ. Drogę Europy do wojny budowali ci, którym potrzebne było śmiertelne starcie Moskwy i Berlina. Przy tym politycy europejscy doskonale rozumieli, że pięść do uderzenia na Związek Radziecki powinna być maksymalnie silna. Doświadczenie najazdu Napoleona oraz I wojny światowej mówiło o tym, że Rosję można pokonać tylko wtedy, gdy zewnętrzne uderzenie będzie wsparte przez uderzenie od wewnątrz. Bonaparte zdrady wewnętrznej zorganizować nie mógł, dlatego też mało kto z jego 600-tysięcznej armii zdołał z życiem wrócić do domu. W 1917 roku wewnętrzne zamieszki, zasiane przez ludzi ambitnych, głupców i zdrajców, z których została utkana cienka pajęczyna Lutowego Zamachu Stanu w Petersburgu, doprowadziły do zagłady Imperium Rosyjskiego.{To nie bolszewicy zniszczyli imperium. Fakt historyczny: nawet nie czekając na wybory do Zgromadzenia Ustawodawczego premier Rządu Tymczasowego A. F. Kiereński ogłosił 1 września 1917 roku Rosję republiką. Bolszewicy zdobędą władzę znacznie później.} Rosja została zawalona i osłabiona przez samych Rosjan – tę lekcję przeciwnicy geopolityczni naszego kraju przyswoją na dłuższy czas, polubią ją i będą próbować stosować ponownie, a po upadku w 1991 roku ZSRR przeprowadzą calkowite zniszczenie kraju od wewnątrz własną główną bronią. Przygotowując się do "zawalenia" władzy bolszewików po ich zwycięstwie w Wojnie Domowej, Zachód szykował się do zastosowania tej samej taktyki. Od wewnątrz – trockiści, od zewnątrz – zewnętrzny rywal. Ale tylko na początku to nie byli Niemcy, którzy zniknęli jako czynnik siły w przybliżeniu na dwie dekady (w latach 1918-1938). Dlatego też do roli zewnętrznej pięści antyrosyjskiej z początku był przygotowywany zupełnie inny kraj. W wyniku rozpadu imperiów - rosyjskiego, niemieckiego i austro-węgierskiego w środku Europy ponownie została odtworzona Polska. Daty w historii – to znaki: dzień narodzin nowej Polski był dniem śmierci starych Niemiec. 11 listopada 1918 roku o godzinie 11:11 rano delegacja niemiecka podpisała z Ententą rozejm, bardziej podobny do bezwarunkowej kapitulacji.{Ten, kto wybrał czas kapitulacji II Rzeszy zrobił to całkiem świadomie. Co do szczegóły tego, jak Niemcy "doszli" do hańby Compiègne’u, patrz: Николай Стариков. «Кто заставил Гитлера напасть на Сталина» (Nikołaj Starikow „Kto zmusił Hitlera do napadu na Stalina?”)}. W tym dniu w Warszawie został rozbrojony garnizon niemiecki i ogłoszono utworzenie państwa polskiego. Potem będą wojny Polski z Rosją (1920-1921 r.), wojna z Niemcami o Śląsk, konflikty z powstałą na mapie Europy Litwą. We wszystkich tych starciach nowego państwa polskiego, na czele z marszałkiem Piłsudskim (który był właśnie takim socjal-demokratą, jak i Lenin, tylko "polskiej wyprawy"), Londyn, Paryż i Waszyngton bezwarunkowo wspierały Polaków. Na Polskę robiono stawka podstawowa: ona jak ściana, powinna rozdzielać między sobą Rosjan i Niemców, nie dając im zjednoczyć się, chroniąc Anglosasów przed ich głównym koszmarem – sojuszem rosyjsko-niemieckim. Ale dość szybko stało się jasne, że wojskowa i polityczna potencja państwa polskiego nie jest nieograniczona, ona może pełnić tylko powstrzymujące funkcje wobec Rosji, jeśli Piąta kolumna wewnątrz niej jest zneutralizowana i zlikwidowana. Dla napadu zbrojnego i rozgromienia sił rosyjskich bez pomocy zdrajców jednej Polski było wyraźnie za mało.Otóż wtedy rozpoczęł się długi "casting" polityków niemieckich do roli przyszłego organizatora wyprawy na Wschód. A co z Polską? A ona miała iść na Wschód razem z Niemcami. Przy tym Niemcy w latach 20-tych i na początku lat 30-tych jest najgorszym wrógem Polski. Ale wspólna wyprawa Berlina i Warszawy do Moskwy miała na myśli zupełnie inny poziom stosunków. Jeżeli nie miłość, to przynajmniej rozumienie i trochę zaufania. Jako podstawa dla zbliżenia – wspólna nienawiść do  bolszewików rosyjskich. Lub po prostu do Rosjan, co się komu podoba. Niemcy i Polska miały w takim stopniu dziki poziom roszczeń terytorialnych do siebie nawzajem, że spokojnie istnieć mogli tylko przy rabowaniu i podzieleniu kogoś innego. Tym innym miała być Rosja Radziecka, której część terytorium miała dostać się Polakom, a część  Niemcom. W celu wykonania planów Zachodu "usunąć" Rosję cudzymi rękami z mapy politycznej świata Polacy i Niemcy powinny były zacząć się zaprzyjaźnić.
Czy warto zdumiewać się, że od dojścia do władzy nazistów, które później zaleją krwią Polskę, wytępią miliony Polaków, stosunki między Warszawą i Berlinem... gwałtownie się polepszyły? Niemcy, na czele których stanął nowy kanclerz Adolf Hitler, okazali się dla nacjonalistów polskich Józefa Piłsudskiego o wiele bardziej zrozumiałym i przewidywalnym partnerem i sąsiadem, niż weimarskie demokraci. Przyjaźń i współpraca między nazistami i piłsudczykami jednakże  zaczęły się nie od razu: Polacy zachowywały się wobec Niemiec z przyzwyczajenia w bardzo zuchwalny sposób. W przeddzień dojścia Hitlera do władzy, w czerwiecu 1932 roku, władzy polskie spróbowali zagarnąć w swe ręce wolne miasto Danzig (obiecny Gdańsk). W wyniku Pierwszej Wojny Światowej to miasto otrzymało status rządzonego przez Ligę Norodów i miało własną osobną konstytucję. 15 czerwieca 1932 roku na redzie Danziga ukazał się polski kontrtorpedowiec „Wicher”. Powodem jego ukazania się zostało odrzucenie parlamentem Danziga prolongaty konwecji o zezwoleniu polskiej flocie korzystać z porta danzigskiego jako z własnego. Lecz wystrzałów nie postąpiło – Danzig złożył skargę do Ligi Narodów, która potępiła działania Warszawy. Lecz w rzeczywistości na Polaków po prostu syknęł Londyn, w planach którego wojna TYMCZASEM nie meiściła się. Szczególnie w konfiguracji „Polska przeciwko Niemiec”, co było nieuchronnie w wypadku wtargnięcia Polaków do Danzigu.