Czy hoplici i łucznicy byli stałą załogą czy też był to tylko doraźnie przewożony "desant"?

Mizerna jest liczba tej "piechoty morskiej", nawet jak się to przemnoży przez 100-200 okrętów.
Chociaż wioślarze też uczestniczyli w działaniach lądowych, nie lękając się walczyć nawet ze spartańskimi hoplitami (kontrdesant ateński na Sfakterii w 425BC). W sytuacjach wyciągania trier na brzeg zdarzało się ze przy okrętach przebywały tylko "załogi alarmowe", a gros załóg penetrowało teren wroga lub sojusznika w poszukiwaniu łupów lub żywności (Ajgospotamoj 405BC).
Grzegorz Lach zamieścił w swojej "SZTUCE WOJENNEJ STAROŻYTNEJ GRECJI" interesujący aneks I:
"Możliwości transportowe floty ateńskiej w okresie wojny peloponeskiej", z której wynika że liczba przewożonych hoplitów oscylowała od standardowych 10 nawet do 110 (Sycylia, 415BC).

Przy czym stopnień upakowania ludzi na owych 40 trierach przewożących armię w czasie wyprawy sycylijskiej wskazuje, ze te służyły stricte jako transportowce. Z ok. setką dodatkowych ludzi, do tego na pokładzie (więc znacznie powyżej środka ciężkości okrętu) trudno byłoby walczyć. Stratiotides miały liczbę żołnierzy pokładowych rzędu 40-60 ludzi (mniej więcej, różnie).
Lazenby wspomina o tym podziale na s. 196.

Skąd info o 60 żołnierzach na pokładzie?

Lazenby na wskazanej 196s. informuje o tym iż na trierach "transportowych" były załogi tylko szkieletowe natomiast funkcję wioślarzy spełniali przewożeni żołnierze, pod kierownictwem tych pierwszych. Rozumiem, że mogli to być często także przewożeni hoplici.
Rozwiązuje to kwestię nad którą się wielokrotnie zastanawiałem a mianowicie olbrzymiej jak na warunki greckie hipotetycznej liczby wioślarzy i hipotetycznie małej liczby hoplitów w wielu kampaniach. We flotach liczących 100-200 okrętów (czyli 17.000-34.000 wioślarzy) - tych zawodowych wioślarzy "profesjonalistów" zdolnych do wykonywania skomplikowanych manewrów było więc znacznie mniej, gdyż na sporej części okrętów wiosłowali "amatorzy" hoplici. Dlatego mogło znajdować się na trierze nawet 110 hoplitów (tylko reszta brakująca do schematu 170 wioślarzy to ci "profesjonaliści"?)

Proszę o komentarze czy mój tok rozumowania jest w tym przypadku prawidłowy?

Nie za bardzo. Tzn. fakt, były przypadki wykorzystywania żołnierzy w funkcji wioślarzy (z pamięci jednak nie podam gdzie, którzy :) ), jednak akurat w przypadku wyprawy sycylijskiej Tukidydes słowem o tym nie wspomina.
To, że do obsadzania wielkich flot potrzebne były masy wioślarzy, to właśnie był jeden z głównych problemów dla Aten, a nie np. liczba okrętów - tych mieli pod dostatkiem. Inna sprawa, ze - przykładowo - sadzanie amatorów przy wiosłach miało sens w przypadku okrętów posiadających wiosła wieloosobowe i najprawdopodobniej było to praktykowane (czasem nawet jeńców, którzy wszak mogli amatorstwo markować :) ) - z uwagi na to, ze wystarczył jeden doświadczony wioślarz by nadawać tempo pozostałym przy tym samym wiośle. Oczywiście już po tym jak te okręty wynaleziono :) , czyli już po wojnie peloponeskiej. W przypadku okrętów z wiosłami jednoosobowymi wioślarz amator mógłby poważnie przeszkadzać sąsiadom, których było w najgorszym przypadku aż czterech. Jeśli jakiś sąsiad został wytrącony z rytmu, to mógł też zrobić to samo swoim sąsiadom itd, itd. Mieszanie wykwalifikowanych wioślarzy i doraźnej zbieraniny nie było więc w przypadku trier (i innych okrętów z wiosłami jednoosobowymi) najlepszym pomysłem.

(tylko dlaczego w takim razie każdy przynosił swoje prywatne wiosło, chyba niejednakowe?)

Informację o wykorzystywaniu przewożonych trierami wojowników jako wioślarzy podaje Lazenby.

Zastanawiam się czy przypadkiem przeciętny ateński hoplita, będący w czasie pokoju zwykłym obywatelem poleis, był takim zupełnym ignorantem w kwestii wiosłowania. Tak w Attyce jak i w całej Helladzie komunikacja morska była szybsza i wygodniejsza od lądowej i trudno było funkcjonować w czasie pokoju bez korzystania z łodzi wiosłowych. Grzegorz Lach w swojej pracy wydanej przez Infort cytuje Tukidesa: ..."każdy marynarz ma wziąć ze sobą wiosło, poduszkę (!) i rzemień do przywiązywania wiosła i udać się piechotą z Koryntu nad Morze Ateńskie". Co prawda cytat mówi o marynarzach a nie o hoplitach. Przypuszczam, że takie zwykłe doświadczenia wioślarskie nie przeszkadzały przy rutynowym transporcie, natomiast wykonywanie manewru periplus czy diekplus stosowanych w starciach morskich wymagały już zawodowców. przy braku środków finansowych na najemnych wioślarzy użycie wojowników jako wioślarzy pozwalało na zaoszczędzenie niemałej kwoty talentów. Spotykamy takie rozwiązanie co prawda z innych epok u Achajów w wojnie trojańskiej, Wikingów czy Kozaków Zaporoskich. To, że ktoś wiosłuje nie musi oznaczać, że nie jest się wojownikiem. Ale to są tylko moje rozmyślania na ten temat.

(tylko dlaczego w takim razie każdy przynosił swoje prywatne wiosło, chyba niejednakowe?)

Tak w Attyce jak i w całej Helladzie komunikacja morska była szybsza i wygodniejsza od lądowej i trudno było funkcjonować w czasie pokoju bez korzystania z łodzi wiosłowych

Cytat pochodzi z Tukidydes 2.93.2 i dotyczy rajdu Peloponezyjczyków na Pireus - flotę posiadali po zach. stronie przesmyku korynckiego, wiec postanowili, ze wioślarze z wiosłami, poduszkami i pętlami na wiosła pomaszerują do Nizai (portu Megary) i zaokrętować się na stojące tam okręty. Czego tam jednak nie ma to tego, ze owe wiosła były prywatną własnością wioślarzy. Opis ewidentnie dotyczy sytuacji gdy wioślarze mają wziąć wiosła i inne elementy, którymi się posługiwali na okrętach stojących po zachodniej stronie przesmyku.
Niestety, nie mamy tak szczegółowych informacji dla floty peloponezyjskiej jak dla ateńskiej, jednak w przypadku Ateńczyków wiosła, jako element wyposażenia okrętów był generalnie dostarczany przez państwo - chyba, ze trierarch miał możliwości tudzież ambicję by sobie samemu wyposażenie skompletować.

Może po prostu kariera tłumacza nie jest dla każdego.

Cóż, mogę tylko przeprosić za błędy. Jak z twenty-two zrobiłem thirty-two, nie wiem.

Co do rozejmu/pokoju na s. 170 - rozejm pojawił się dwa zdania wcześniej, w tym samym akapicie, i pewnie dlatego został zamieniony. Zdaję sobie sprawę, że to ne do końca to samo. Gorzej, że na s. 168 jest literówka w imieniu i z Alkifrona wyszedł Akifron.

Może po prostu kariera tłumacza nie jest dla każdego.