Witaj GOŚCIU ( Zaloguj się | Rejestracja )
 
 
Reply to this topicStart new topicStart Poll

> Boska Kleopatra
     
Marcin1996
 

Nowicjusz
Grupa: Użytkownik
Postów: 17
Nr użytkownika: 103.350

 
 
post 23/06/2018, 7:47 Quote Post

Była kobietą żądną władzy, ambitną i wykształconą, wybitnie inteligentną. Rzymscy pisarze i historycy opisywali ją jako uwodzicielkę, która najpierw podstępnie omotała Gajusza Juliusza Cezara, a po jego śmierci Marka Antoniusza. Być może opinie te ś bliskie prawdy, jednak wszystko, co czyniła Kleopatra, służyło tylko jednemu celowi- utrzymaniu tronu i przekazaniu go potomkom.
Kleopatra VII zwana Wielką wstąpiła na tron w 51 roku p.n.e po śmierci ojca Ptolemeusza XII Auletesa. Miała wówczas zaledwie 18 lat, była jednak bardzo dobrze wykształcona i władała wieloma językami. Aby wypełnić wolę ojca, zgodnie z tradycją faraonów, poślubiła brata Ptolemeusza XIII. Stosunki między rodzeństwem nie układały się dobrze. Niepełnoletniemu Ptolemeuszowi XIII wyznaczono opiekunów mających pilnować jego interesów, wkrótce jednak okazało się, że dbają jedynie o własne, a ambitna i utalentowana politycznie Kleopatra stała im na przeszkodzie. Zorganizowali więc zamach na jej życie. Królowej udało się wymknąć i schronić w Syrii. Nie miała zamiaru oddać władzy. Zaczęła gromadzić armię i przygotowywać się do inwazji na Egipt.
W tym czasie do Aleksandrii- stolicy ówczesnego Egiptu- przybył rzymski wódz Juliusz Cezar. W jego przychylności Kleopatra widziała szansę dla siebie. Nie mogła jednak spotkać się z nim oficjalnie, bo zanim by przekroczyła próg pałacu, żołnierze jej brata zamordowaliby ją bez wahania. Wpadła na śmiały pomysł przedostania się do środka niezauważona. Gdy się ściemniło, wsiadła do łodzi i popłynęła pod pałac królewski z zaufanym sługą. Tam rozkazała mu, by zawinął ją w tkaninę i przewiązał sznurem. Tak skryta bez trudu została przemycona do komnat Cezara.Młoda królowa bez trudu przekonała go do swoich racji.
Nazajutrz Cezar ogłosił, że jako reprezentant ludu rzymskiego ma zamiar doprowadzić do zgody pomiędzy rodzeństwem. Ptolemeusz XIII musiał przystać na oficjalne pojednanie z siostrą. Dla jego opiekunów stało się jasne, że teraz Kleopatra, ciesząca się poparciem i sympatią cezara, będzie chciała samodzielnie sprawować władzę w Egipcie. Wydali więc rozkaz zabicia rzymskiego wodza. Zamach się nie powiódł. Doszło do oblężenia pałacu i do wojny. W jej rezultacie Cezar rozbił wojska egipskie. Ptolemeusz XIII zginął w nurtach Nilu podczas ucieczki. Kleopatra została królową Egiptu, a miejsce króla zajął drugi brat, jedenastoletni Ptolemeusz XIV, zbyt młody, by jej w czymkolwiek przeszkodzić.
Marząc o odrodzeniu potęgi swego państwa, Kleopatra spędzała czas z oczarowanym nią Cezarem. Spodziewała się jego dziecka. Gdy ich związek stał się szeroko znany w Egipcie, powszechnie zaczęto rozpowszechniać legendy na temat boskiego pochodzenia rzymskiego wodza.
Obowiązki wzywały Cezara do Rzymu. Niedługo po wyjeździe Rzymianina Kleopatra urodziła chłopca, któremu nadano imię Ptolemeusz Cezar, a powszechnie nazywano Cezarionem. Wkrótce Kleopatra wraz z synem otrzymała od Cezara zaproszenie do Rzymu. Pojawienie się egipskiej królowej z bogatym orszakiem wzbudziło sensację w stolicy imperium.
Wielu przeciwników Cezara podejrzewało, że zamierza on wziąć ślub z Kleopatrą, dając początek królewskiej dynastii, która władałaby Rzymem i Egiptem. Sami zainteresowani nie rozpraszali tych obaw. Republikanie postanowili działać i 15 marca 44 roku p.n.e w idy marcowe, zasztyletowali Cezara w senacie.
Ta śmierć przekreśliła plany Kleopatry. W dodatku Cezar w testamencie uczynił spadkobiercą nie Cezariona, ale swego krewnego Gajusza Juliusza Oktawiusza. Pozycja Kleopatry stała się bardzo niezręczna. Była cudzoziemską królową, która zasiadła na tronie z łaski Rzymu. Nie chciała stracić tego poparcia. Wiedząc, że wojna między zwolennikami Cezara a jego zabójcami wisi na włosku, zdecydowała się wrócić do Egiptu i stamtąd śledzić wydarzenia. Zwłaszcza że właśnie do Italii przybył spadkobierca Cezara, który przyjął imię Gajusz Juliusz Cezar Oktawian.
Oktawian i Marek Lepidus oraz konsul Marek Antoniusz, najbliższy towarzysz Cezara, uważający się za jego następcę, zawarli triumwirat i rozpoczęli wojnę przeciwko zabójcom Cezara. Po zwycięstwie dokonali podziału prowincji rzymskich pomiędzy siebie. Wieści o pokonaniu morderców Cezara ucieszyły Kleopatrę, tym bardziej że znała Antoniusza i w nim widziała przyszłego władcę imperium.
Królowa postanowiła olśnić Marka Antoniusza. Liczyła na jego poparcie w utrzymaniu tronu egipskiego, a może nawet w uznaniu Cezariona za prawowitego spadkobiercę Cezara. Poza tym wiedziała, że ona i jej kraj są Markowi Antoniuszowi potrzebne. Egipt nadawał się z bazę do zorganizowania kampanii przeciwko Partom, którą planował wódz.
Przyjazd Kleopatry do Tarsu był starannie wyreżyserowanym widowiskiem, którego niebywały przepych miał wywrzeć należyte wrażenie na Marku Antoniuszu, co też się stało. Po spotkaniu oboje wyjechali do Aleksandrii, gdzie wódź zapomniał o wojnie, oddając się wystawnym ucztom innym rozrywką. Marzenia Kleopatry zdawały się bliskie zrealizowania. Wiedział, że jeżeli Antoniusz pokona Partów, nikt nie odmówi mu prawa do władania imperium rzymskim. Zasoby Egiptu potrzebne będą więc nie tylko do wojny z Partami, ale i do rozprawienia się z Oktawianem- człowiekiem, który pozbawił dziedzictwa jej syna.
Wyprawa przeciwko Partom okazała się katastrofą. Dopiero pomoc, jakiej udzieliła pozbawionym zapasów legionów Kleopatra, uratowała resztki armii Antoniusza. Od tej klęski Kleopatra miała na Antoniusza coraz większy wpływ.
Oktawian postanowił przystąpić do ostatecznej rozprawy z Markiem Antoniuszem i Kleopatrą. Ujawnił testament Antoniusza, który oficjalnie ogłaszał Cezariona synem i następcą Cezara. Rozpuścił plotkę, jakoby Antoniusz zamierzał przenieść stolicę do Aleksandrii. Rzymianie, a za nimi prowincje zachodnie, zaczęły składać Oktawianowi przysięgę wierności.
Z końcem 32 roku p.n.e przygotowując się do inwazji na Italię, Antoniusz przerzucił swe wojska do Grecji. Na bazę wybrał miejsce położone nieopodal przylądka Akcjum na Morzu Jońskim. Flota Oktawiana tak skutecznie atakowała linie zaopatrzenia wojsk Antoniusza, że ten podjął decyzję o wycofaniu. Plan powiódł się częściowo; wymknęły się jedynie okręty z eskadry egipskiej, a na nich Antoniusz i Kleopatra. Spowodowało to całkowity rozkład armii Antoniusza. Jego flota poszła w rozsypkę. Większość oddziałów poczuła się zwolniona z wierności wodzowi, który opuścił ich w tak haniebny sposób, i przeszła na stronę Oktawiana.
Antoniusz był załamany klęską. Kleopatra zaś, dysponując niespożytą energią, przystąpiła do realizacji nieprawdopodobnego planu. Postanowiła uciec daleko na wschód, poza zasięg władzy Oktawiana. Po zawładnięciu terenami nad Morzem Czerwonym i Zatoką Perską chciała zbudować tam Cezarionowi nowe królestwo. Plany te pokrzyżowali Nabatejczycy, starzy wrogowie Egiptu. Zniszczyli budowane statki. Kleopatra i Cezarion byli uwięzieni w Egipcie.
Pozbawiona nadziei królowa postanowiła przygotować się na śmierć. Zgodnie z tradycją władców Egiptu rozkazała zbudować swój grobowiec. Wiosną 30 roku p.n.e do Aleksandrii dotarła wiadomość, że Oktawian gromadzi wojska w Azji Mniejszej. W lipcu jego oddziały wkroczyły do Egiptu. Antoniusz, opuszczony przez oficerów i żołnierzy, przebił się własnym mieczem. Kleopatra została pojmana. Na wieść, że ma kroczyć w łańcuchach w orszaku Oktawiana w czasie jego triumfu w Rzymie, wydała tajne rozkazy. Do mauzoleum, w którym była więziona, w koszu z owocami przemycono jadowitego węża. Gdy do komnaty weszli Rzymianie, Kleopatra odziana w królewskie szaty, z diademem na głowie, spoczywała na złotym łożu. Nie żyła. Na jej ramieniu widać było dwie małe ranki- ślad po ukąszeniu. W pożegnalnym liście królowa Egiptu prosiła Oktawiana, by pogrzebano ją u boku Marka Antoniusza i by oszczędzono Cezariona. Wiedziała, że nie zapewni już synowi tronu, ale może uratuje mu życie. Oktawian spełnił tylko pierwsze życzenie królowej. Cezariona wywabiono z miejsca ukrycia nad Morzem Czarnym obietnicami łaski i na polecenia Oktawiana zamordowano.
Kleopatra przegrała, jednak jej imię przetrwało wieki, a ona sama stała się symbolem piękna i bogactwa Wschodu.
 
User is offline  PMMini Profile Post #1

     
jb8
 

IV ranga
****
Grupa: Użytkownik
Postów: 471
Nr użytkownika: 97.339

jakub barecki
Stopień akademicki: mgr
Zawód: historyk
 
 
post 23/06/2018, 15:38 Quote Post

Z pewnością Kleopatra przeszła do legendy, ale niektóre jej elementy nie wydają się szczególnie wiarygodne. Jeśli się mylę może ktoś sprostuje...

Zapamiętałem sobie po lekturze książki Joann Fletcher (Cleopatra The Great, 2009), że w kwestii fizycznego piękna egipskiej królowej i okoliczności jej śmierci nie możemy być niczego pewni. Zresztą, rysy twarzy Kleopatry zachowane na monetach nie wydają się szczególnie atrakcyjne. Dodatkowo, choć to już nie ma związku z pięknem, historycy nie są pewni nawet jakiego koloru była jej skóra i włosy.

Co do formy samobójstwa, mało prawdopodobne by posłużyła się żmiją lub kobrą. W tym pierwszym wypadku zejście byłoby bolesne, a dodatkowo oznaczałoby nieestetyczne przebarwienia pod skórą (zakrzepy), których najprawdopodobniej Kleopatra wolałaby uniknąć. Gdy chodzi o kobrę, trudno byłoby przemycić do królewskiej komnaty trzy takie stworzenia odpowiednio duże by ich ukąszenie - kobra wstrzykuje cały jad przy pierwszym ataku - zabiło trzy kobiety (królową i jej dwie służące).

Fletcher stawia tezę, że Kleopatra zapewne posłużyła się jadem bądź trucizną rozprowadzoną na ozdobnej szpilce (lub szpilkach), które mogła nosić przy sobie upięte we włosach (podobno taki domysł wspiera też fakt, że rzymscy żołnierze mieliby opory z przeszukaniem jej włosów, bo było to wbrew rzymskim obyczajom).

Oczywiście wersja ze szpilkami to też tylko domysł. Pewne jest tylko tyle, że skazani jesteśmy na mniej lub bardziej uzasadnione zgadywanie. Z drugiej strony, wizerunek pięknej i tragicznej królowej przykładającej sobie węża do aksamitnej skory to na tyle wspaniały temat by słusznie utrwalić się w artystycznej i popularnej wizji.
 
User is offline  PMMini ProfileEmail Poster Post #2

     
Marcin1996
 

Nowicjusz
Grupa: Użytkownik
Postów: 17
Nr użytkownika: 103.350

 
 
post 23/06/2018, 15:47 Quote Post

QUOTE(jb8 @ 23/06/2018, 15:38)
Z pewnością Kleopatra przeszła do legendy, ale niektóre jej elementy nie wydają się szczególnie wiarygodne. Jeśli się mylę może ktoś sprostuje...

Zapamiętałem sobie po lekturze książki Joann Fletcher (Cleopatra The Great, 2009), że w kwestii fizycznego piękna egipskiej królowej i okoliczności jej śmierci nie możemy być niczego pewni. Zresztą, rysy twarzy Kleopatry zachowane na monetach nie wydają się szczególnie atrakcyjne. Dodatkowo, choć to już nie ma związku z pięknem, historycy nie są pewni nawet jakiego koloru była jej skóra i włosy.

Co do formy samobójstwa, mało prawdopodobne by posłużyła się żmiją lub kobrą. W tym pierwszym wypadku zejście byłoby bolesne, a dodatkowo oznaczałoby nieestetyczne przebarwienia pod skórą (zakrzepy), których najprawdopodobniej Kleopatra wolałaby uniknąć. Gdy chodzi o kobrę, trudno byłoby przemycić do królewskiej komnaty trzy takie stworzenia odpowiednio duże by ich ukąszenie - kobra wstrzykuje cały jad przy pierwszym ataku - zabiło trzy kobiety (królową i jej dwie służące).

Fletcher stawia tezę, że Kleopatra zapewne posłużyła się jadem bądź trucizną rozprowadzoną na ozdobnej szpilce (lub szpilkach), które mogła nosić przy sobie upięte we włosach (podobno taki domysł wspiera też fakt, że rzymscy żołnierze mieliby opory z przeszukaniem jej włosów, bo było to wbrew rzymskim obyczajom).

Oczywiście wersja ze szpilkami to też tylko domysł. Pewne jest tylko tyle, że skazani jesteśmy na mniej lub bardziej uzasadnione zgadywanie. Z drugiej strony, wizerunek pięknej i tragicznej królowej przykładającej sobie węża do aksamitnej skory to na tyle wspaniały temat by słusznie utrwalić się w artystycznej i popularnej wizji.
*



O wyglądzie królowej wiemy niewiele. Na podstawie przedstawień na monetach egipskich z czasów jej panowania można wywnioskować, że nie była wcale pięknością. Niewątpliwie jednak była kobietą nieprzeciętną. Grecki pisarz Plutarch z Cheronei opisywał ją następująco: "Każdy, kto ją poznał, ulegał jej nieodpartemu wdziękowi. Postać Kleopatry, w połączeniu z umiejętnością przekonywania i czarującym zachowaniem- wszystko to składało się na jej urok osobisty".
 
User is offline  PMMini Profile Post #3

     
jb8
 

IV ranga
****
Grupa: Użytkownik
Postów: 471
Nr użytkownika: 97.339

jakub barecki
Stopień akademicki: mgr
Zawód: historyk
 
 
post 23/06/2018, 15:59 Quote Post

Z pewnością dar uwodzicielki miała. Na pewno dodawał się do tego fakt, że rządziła bogatym państwem; władza to też afrodyzjak... wink.gif
 
User is offline  PMMini ProfileEmail Poster Post #4

 
2 Użytkowników czyta ten temat (2 Gości i 0 Anonimowych użytkowników)
0 Zarejestrowanych:


Topic Options
Reply to this topicStart new topic

 

 
Copyright © 2003 - 2023 Historycy.org
historycy@historycy.org, tel: 12 346-54-06

Kolokacja serwera, łącza internetowe:
Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej