Prawdopodobnie scenariusz nr 1.
Wydaje sie ze R1b w populacjach germanskich to efekt pozniejszej asymilacji ludnosci celtyckiej na terytorium Niemiec - populacja Norwegii czy Szwecji ma znacznie, znacznie mniej R1b niz Niemcy.

Ojczyzną Germanow wydaje się być Alemania

ojczyzna Germanów poza Skandynawią to ciekawa hipoteza, bo byli u nas np. Goci

zachodniohalsztacka (identyfikowana z Protoceltami i Celtami);
wschodniohalsztacka (illiryjska i tracka).

Czy nadal można przyjmować germańskość Gotów?

Germanie umieli dobrze wytapiac zelazo,moze to jest ten trop.

„Istnieje pięć ras Germanów: Wandalowie, w skład których wchodzą Burgundowie, Warinowie, Karynowie i Gutonowie. Ingewoni tworzą drugą rasę, w ich skład wchodzą Cymbrowie, Teutonowie i plemiona Chauków. Trzecia rasa to Istewonowie znad Renu [...]. Natomiast czwartą rasę tworzą Hermionowie mieszkający wewnątrz lądu i obejmują oni Swebów, Hermundurów, Chattów i Cherusków. Piątą rasą są Peucynowie, zwani także Bastarnami, sąsiadujący z Dakami.” [5]

„2. ...najbliżsi Oceanu mają zwać się Ingewonami, mieszkający w środku - Herminonami, pozostali - Istewonami.

A dlaczego od ojczyzny Sasów i innych Germanów rozeszli sie pozostali Germanie?

Germanie umieli dobrze wytapiac zelazo,moze to jest ten trop.

Goci jak najbardziej byli Germanami, było to omawiane nawet na forum wiele razy,

"Wstawiam obiecany cytat akcentujący sedno etnogenezy i migracji Gotów (ale i innych ludów). Słowa Przemysława Urbańczyka dość dobrze oddają problem. Miałem jeszcze dodać cytat Adriany Ciesielskiej, ale ponieważ okazało się, że właściwie powtarza wszystko po Urbańczyku nie ma to sensu.

...etnogeneza Gotów była skutkiem długoterminowego procesu kulturowego, stymulowanego intensywnymi kontaktami handlowymi. Selekcja i narzucenie większej populacji specyficznych rytuałów i cech kultury materialnej dokonała się w I w. n.e., kiedy w rejonie dolnej Wisły pojawiła się elita świadoma potrzeby symbolicznej legitymizacji swojej pozycji społecznej. Był to proces transformacji lokalnych populacji kultury oksywskiej w nową jednostkę kulturową. Jego skutki stały się zauważalne archeologicznie w postaci znalezisk kultury wielbarskiej datowanych na drugą poł. I w. n.e.
Można przypuszczać, że lukratywny handel bursztynem był jednocześnie źródłem znaczących dochodów, jak też obiektem intensywnej konkurencji, w której ważną rolę odgrywała manifestowana symbolika identyfikacji grupowej kształtująca "gocką" świadomość etniczną.

W każdym razie można chyba wykluczyć czysto skandynawską etnogenezę Gotów, jako ludu, który w ramach sprawnie zorganizowanej akcji zajął nagle tereny nad dolną Wisłą. Zmiany obserwowane przez archeologów trzeba tłumaczyć raczej w kategoriach kształtowania się nowej kultury niż przez ekspansję demograficzną. Nawet jeżeli w proces ten włączymy przybycie ze Skandynawii arystokratycznego klanu, to nie zmienia to konkluzji P. Heathera, że "wzajemnie się potwierdzające informacje starożytnych źródeł i świadectwa archeologiczne sugerują, iż Goci po raz pierwszy mogą być zidentyfikowani nad dolną Wisłą". I to jest fakt, którego wyjaśnienia nie da się sprowadzić do prostego modelu migracyjnego.

Dane archeologiczne i koncepcje antropologiczne pozwalają prześledzić i zrozumieć przejście Gotów znad Bałtyku do strefy Morza Czarnego. Analizy znalezisk z obu tych obszarów (wykazujące np. że ceramika kultury czerniachowskiej na Ukrainie była rozwinięciem wielbarskich tradycji ceramicznych) potwierdzają informacje historyczne o nadbałtyckich korzeniach Gotów nadczarnomorskich. Archeologia nie potwierdza jednak Jordanesowej wizji jednorazowej, sprawnie zorganizowanej migracji. Kryzysu kultury wielbarskiej, zaobserwowanego najpierw na Pomorzu w końcu II w., a następnie na Wyżynie Elbląskiej w końcu III w. nie można wyjaśniać wywędrowaniem całej populacji. Jeżeli decyzja o jednorazowej emigracji została faktycznie podjęta, to zainicjowała ją wąska elita władzy świadoma napięć wynikających z pogłębiających się trudności w podtrzymaniu dalekosiężnych kontaktów handlowych, których kontrola pozwalała jej utrzymać swoją pozycję społeczną. Taka elita mogła zmobilizować grupę lojalnych zwolenników, nadając im militarną organizację migrującej armii. Potwierdza to Jordanes, który mówi, że to "armia Gotów" z rodzinami wyruszyła pod wodzą króla Filimera.

To nie "narody", lecz militarno-polityczne dynastie z ich często wieloetnicznymi zwolennikami przemierzały Europę, szukając optymalnych warunków realizacji swojej władzy. To ich wojny i zabiegi dyplomatyczne wykreowały "narodowe" tradycje Gotów, Wandalów, Gepidów i innych. Badając procesy etnogenetyczne, należy więc koncentrować się raczej na perspektywie politycznej niż demograficznej. Migracja centrum polityczno-militarnego nie oznaczała bowiem migracji wszystkich mieszkańców kontrolowanego przez to centrum obszaru. Myślę wręcz, że w każdym przypadku większość rolniczej populacji pozostawała w swoich osadach, gdyż ryzyko przenosin gospodarstwa rolnego jest bardzo wysokie. Ci zakorzenieni w swojej okolicy mieszkańcy nie mieli świadomości etnicznej, aceptując mniej lub bardziej chętnie dominację aktualnego ośrodka władzy polityczno-militarnej.

Dla historyków czy archeologów wszystko to nie powinno być od dawna żadnym novum. Mogą się spierać ilu tych "Gotów" (mniej czy więcej) przybyło ze Skandynawii, ilu ich naprawdę wybyło znad Wisły nad Morze Czarne, itp. Natomiast pomysły, że Goci jedynie tędy przemaszerowali, że genetycy ich odróżnią od miejscowej ludności, bo mieli wszyscy skandynawskie pochodzenie nie mają żadnych podstaw."