Nieprawda - Protektorat nie byl panstwem, byl jednostka autonomiczna w III Rzeszy. Tak samo GG nie bylo panstwem. A Polska panstwem byla - miala wlasny rzad, armie, flote i prowadzila wlasna dzialalnosc dyplomatyczna.

Co sądzicie na ten temat? Zapraszam do podzielenia się swoją wiedzą i do dyskusji.

w odróżnieniu od partyzantki działającej w każdym niemal zajętym kraju, nawet w tych republikach nad Bałtykiem, którzy jak pospolici bandyci potrafili tylko strzelać w plecy  - dzisiaj to słowo jakoś dziwnie przestano używać, jest za to "terrorysta", które może dzisiaj nie ma takiego zabarwienia, które byłoby adekwatne do tych dzielnych dawnych partyzantów, ale doskonale oddaje intencje, którymi ci bojcy się wyróżniali.

@Glasisch

Więc jacy czescy prezydenci byli *nie_normalni*?

Możesz tu wybielać w swoim każdym poście i w każdym wątku Niemców. Nie taki folklor na tym Forum się prezentował. Ale nie obrażaj pamięci partyzantów, którzy walczyli z tą okupacyjną niemiecką zarazą, której tak bronisz.

Możesz tu wybielać w swoim każdym poście i w każdym wątku Niemców. Nie taki folklor na tym Forum się prezentował. Ale nie obrażaj pamięci partyzantów, którzy walczyli z tą okupacyjną niemiecką zarazą, której tak bronisz.

Widzisz Fuser, to nie jest takie proste...

Mój Dziadek musiał założyć mundur w kolorze Feldgrau, mimo iż walka za za Führera i Reich nie była jego marzeniem. Walczył - bo walczyć musiał - w ogromnych, strasznych bitwach, m.in. pod Moskwą i w Normandii. A mimo to najgorzej wspominał zagrożenie ze strony partyzantów. I jeżeli czegoś się bał, to właśnie ich kuli w plecy. Uraz do wszelkich partyzantów, niezależnie o co walczyli, podczas jakiej wojny i pod jakim sztandarem, pozostał mu do końca życia.

A "okupacyjna niemiecka zaraza" to też byli ludzie. Źli i dobrzy, jak to ludzie. Nie osądzaj wszystkich jedną, nienawistną miarą, właśnie jak Czesi w Pradze wiosną 1945...

Krajom bałtyckim bliżej jednak było do Niemców z powodu rozplenienia się u nich bolszewii.
Nie widzę powodu by osądzać od czci i wiary Estończyków czy Łotyszy w SS.

Nie widzisz w poście, który cytowałem dezawuowania działalności partyzantki antyniemieckiej? Czytałeś inne posty autora słów, do których się odniosłem? Skąd pogląd, że partyzanci mieli (umieli?) Niemcom tylko strzelać w plecy? Nie osądzam nikogo nienawistną miarą, tylko niekiedy manipulacje historią skłaniają mnie do reakcji. Ostrość reakcji jest proporcjonalna do ostrości manipulacji.

=Halsey42,23/08/2011, 20:27]

Nie muszę czytać wszystkich postów mojego przyjaciela, bo wystarczająco dobrze znam jego poglądy. I nawet jeśli niekoniecznie we wszystkim się zgadzamy, bardziej mi po drodze z nim, niż z tymi, którzy każdego człowieka w niemieckim mundurze uważają za swołocz i gardzą nim jako "okupacyjną niemiecką zarazą".

Czarna historia

Jesień 1939 roku. W podbitej przez Wehrmacht Polsce kapitulują ostatnie walczące oddziały WP i punkty oporu. 5 października do zajętej przed tygodniem Warszawy przybywa sam Adolf Hitler, by odebrać tam defiladę zwycięstwa. Wódz Trzeciej Rzeszy, tryumfalnie mknąc swą odkrytą limuzyną ulicami polskiej stolicy, nie wie, że mimo towarzyszącej mu silnej eskorty jest o włos od śmierci.

Na Hitlera!!!

Trasa przejazdu kolumny Führera wiedzie Nowym Światem. W pobliżu skrzyżowania tej ulicy z Alejami Jerozolimskimi wykopano we wrześniu rów przeciwczołgowy. Teraz jest on prowizorycznie zasypany. Niemcy nie zdają sobie sprawy, że pozostało w nim... pół tony trotylu oraz pociski artyleryjskie. Zaś polskie podziemie doskonale o tym wie. Więcej nawet – zamierza wykorzystać ten śmiercionośny depozyt do przeprowadzenia zamachu. Należący do Służby Zwycięstwu Polsce oficer saperów ukrywa się w pobliskim, zrujnowanym domu, z którego wiedzie kabel do detonatora umieszczonego przy ukrytym ładunku wybuchowym. Kawalkada Hitlera nadjeżdża...
Ale nic się nie dzieje. Do dziś nie wiemy dokładnie, dlaczego przygotowany zamach nie doszedł do skutku. Jedna z wersji głosi, że saper nie otrzymał odpowiedniego rozkazu, którego nie wydano w obawie przed niemieckimi represjami. Inna – że Niemcy oczyszczając trasę przejazdu Führera usunęli obserwatorów, którzy mieli w odpowiedniej chwili uprzedzić oficera. Jak było naprawdę, nie dowiemy się zapewne nigdy. Tak czy inaczej, planowany zamach nie powiódł się, a historia świata potoczyła się znanym nam torem. A tak niewiele brakowało...

Terrorem na terror

Lecz w ciągu pięciu lat okupacji Warszawa wielokrotnie była świadkiem udanych zamachów. Na codzienny terror i represje ze strony hitlerowców, zbrojne podziemie odpowiadało własnym terrorem wobec przedstawicieli niemieckich władz oraz kolaborantów. Nie był to terror ślepy. Uderzał bezpośrednio w najwyższych rangą przedstawicieli aparatu represji, w szczególnie złowrogich lub okrutnych funkcjonariuszy niższego szczebla, w Polaków, którzy zbyt ostentacyjnie zapominali o swej polskości i stanowili zagrożenie dla swych rodaków. O akcjach organizowanych przez podziemie było głośno i nawet, jeśli pociągały one za sobą dalszą eskalację przemocy ze strony Niemców, przypominały o tym, że Polska istnieje i walczy. Oczywiście, okupant nazywał taką walkę bandytyzmem, który, jak oficjalnie narzekał, przeszkadza w „niemieckim dziele odbudowy w Generalnym Gubernatorstwie”. Wiadomo jednak, jak wyglądała owa odbudowa w wykonaniu SS, Gestapo i SD. Przerażającą codziennością były masowe egzekucje, wysiedlenia, wywózki na roboty w Niemczech lub do obozów koncentracyjnych. W tej sytuacji odwetowy, indywidualny przecież terror ze strony podziemia, którego skali w żaden sposób nie można porównać z rozmiarami hitlerowskiego ludobójstwa, stawał się dla Polaków nie tylko skuteczną metodą odwetu, ale i podtrzymywał nadzieję oraz wolę przetrwania. Czasem zaś powodował złagodzenie represji. Tak było w przypadku najsłynniejszego zamachu, przeprowadzonego przez żołnierzy Armii Krajowej na Franza Kutscherę.

Kat Warszawy i inni

Był symbolem i wcieleniem niemieckiej przemocy. Człowiek, który, jakby przeczuwając grożące mu niebezpieczeństwo, na tysiącach obwieszczeń z długimi listami straconych podczas publicznych egzekucji Polaków podpisywał się nie imieniem i nazwiskiem, lecz jako „dowódca SS i Policji na Dystrykt Warszawski”, mimo tej ostrożności został w końcu wytropiony i rozpracowany przez wywiad AK. SS-Brigadeführer und Generalmajor der Polizei Franz Kutschera – bo o niego chodzi – 1 lutego 1944 ostatni raz w życiu wyjeżdża z Alei Róż, gdzie mieszka, jadąc do swej siedziby w Alejach Ujazdowskich. Czeka na niego grupa likwidacyjna oddziału specjalnego „Agat” (później znanego jako „Pegaz” i „Parasol”). Plan akcji jest rozpracowany, w każdym szczególe. Drogę limuzyny Niemca zajeżdża inny samochód. Po zatrzymaniu się wozu Kutschery padają strzały. Wywiązuje się walka, w której kilku żołnierzy „Agatu” odniesie rany, lecz ginie i „Kat Warszawy”. Dwaj ciężko ranni Polacy umrą następnie w szpitalu, dwóch innych polegnie jeszcze tego samego dnia w walce z Niemcami. Okupant w odwecie nałoży na Warszawę kontrybucję w wysokości 100 milionów złotych i rozstrzela w Alejach Ujazdowskich 100 zakładników. Ale później niemiecki terror zelżeje, co przypisuje się ponoć temu, że następca Kutschery nie chce podzielić jego losu...
Akcji odwetowych organizowanych przez podziemie było więcej. Nie uderzano w nich na oślep, a egzekutorzy byli wykonawcami wyroków podziemnego wymiaru sprawiedliwości. W ten sposób dosięgła ona m.in. gestapowców Herberta Schultza i Ewalda Langego, dwóch znanych oprawców z Alei Szucha, Albrechta Eitnera, generalnego powiernika nieruchomości pożydowskich i opuszczonych, Wilhelma Lübberta, urzędnika warszawskiego Arbeitsamtu znanego m. in. z wysłania wielu Polaków do obozu zagłady w Treblince. Celem zamachowców byli również polscy renegaci, jak np. znany aktor i reżyser Igo Sym. Kolaboracja tego ostatniego z Niemcami (był z pochodzenia Austriakiem, zarejestrował się jako Volksdeutsch, mianowano go szefem „Theater der Stadt Warschau” i kina „Helgoland”, dawniej „Palladium”) skończyła się tym, że 7 marca 1941 do drzwi jego mieszkania zadzwoniła para mężczyzn, z których jeden podawał się za listonosza. Po otwarciu drzwi w ręku rzekomego listonosza pojawił się pistolet...
Nie wszystkie akcje zostały uwieńczone powodzeniem. Próba zabicia Ludwiga Hahna, komendanta warszawskiej Sichertheitspolizei (Sipo) nie powiodła się, a operacja, której celem był Wilhelm Koppe, Wyższy Dowódca SS i Policji w Generalnym Gubernatorstwie, skończyła się wręcz katastrofą. Ostrzelany 11 lipca 1943 na skrzyżowaniu ulic Powiśle i Kossaka w Krakowie, samochód Koppego zdołał uciec (zginął jedynie towarzyszący dostojnikowi oficer), zaś podczas powrotu zamachowców do Warszawy dwóch z nich poległo, a troje zostało schwytanych przez Niemców i następnie straconych.

Wybuchowe niespodzianki

Część akcji odwetowych wymierzona była mniej precyzyjnie, a ich celami nie były konkretne jednostki, ale niemiecka administracja oraz miejsca uczęszczane przez jej przedstawicieli i kolaborantów. Taką właśnie akcją był np. zamach bombowy na Kasyno Gry w Alei Szucha, który przeprowadził w maju 1942 r. Wydział Sabotażu Polskich Socjalistów. W marcu 1943 r. spore zamieszanie w aparacie władzy dystryktu warszawskiego wywołało rozesłanie pod adresem wysokich rangą urzędników przesyłek zamaskowanych jako pudełka drogich cygar. W rzeczywistości zawierały one bomby zegarowe. Od eksplozji jednej z nich w Pałacu Brühla, będącym siedzibą gubernatora Ludwiga Fischera zginęło dwóch niemieckich funkcjonariuszy. Podczas rozbrajania ładunku, który dotarł do szefa warszawskiego Arbeitsamtu, Kurta Hoffmana, również doszło do eksplozji, która zabiła pechowego pirotechnika. Kolejny wybuch zranił kilku ludzi w siedzibie Stadthauptmanna Ludwiga Leista. W innych urzędach zapanowało zdenerwowanie, graniczące z paniką...

Broń „masowego rażenia”

Choć zbrojne akcje przeprowadzano na ogół za pomocą pistoletu, peemu czy granatu, polskie podziemie używało również środków zgoła niekonwencjonalnych, w tym i broni... biologicznej. I tak np. Związek Odwetu w Cieszynie posiadał w swoim arsenale bakterie nosacizny, wścieklizny i tyfusu plamistego. Co więcej, środki te zostały użyte przeciwko Niemcom. Jeden z członków cieszyńskiej organizacji, wywieziony na roboty przymusowe do Małomic koło Żagania na Dolnym Śląsku, zdołał sprowadzić tam z Cieszyna owe zarazki tyfusu i nosacizny. Sabotażyści dodawali je do wody sodowej i lemoniady, które dostarczano następnie na niemieckie lotnisko wojskowe w Szprotawie i poligon w Neuhammer. W okresie od maja do grudnia 1940 trzykrotnie wybuchły tam epidemie. Wykorzystano również zarazki nosacizny, zakażając nimi chleb, którym karmiono konie kwaterującej w Małomicach jednostki wojskowej.
Tymczasem Związek Odwetu w Cieszynie planował – poza bardziej klasycznymi aktami sabotażu – rozpoczęcie wojny bakteriologicznej zakrojonej na o wiele większą skalę: zatruwanie studni, rozsiewanie zarazków pryszczycy, nosacizny i wścieklizny (zakażone tą ostatnią koty i szczury zamierzano wpuścić do berlińskich schronów przeciwlotniczych). Niewiele z tych planów zrealizowano, choć prawdopodobnie członkom ZO udało się wywołać w powiecie pszczyńskim epidemię pryszczycy.

Tomasz Borówka