No i, last but not list, zapewniali, że po śmierci to dopiero będzie fajnie. Im trudniej na ziemi, tym fajniej w niebie. A trafiali raczej do tych, co fajnie tu nie mieli.

Tak, cała nauka o ubóstwie, że nie jest złe, ale nawet pomocne w zbawieniu przyczyniała się do zdobycia popularności. W kulturze grecko-rzymskiej generalnie biedny = podły.

Również logika wskazuje istnienie Jednej Siły Sprawczej, Demiurga nie uwikłanego w zależności od bogów, herosów i innych istot. Z drugiej

Ale poniekąd wróciło to w luteranizmie gdzie doszli do wniosku że bogactwo jest wykładnią niejako mocy wiary poprzez wnioskowanie że człowiek cieżko pracujący i zaradny jest miły Bogu a Bóg miłuje zaradnych i ciężko pracujących z czego wynika że status materialny jest pochodną wiary.

I nie demonizowalbym tak bardzo odstraszajacej roli obrzędów żydowskich. Raz, że w tamtych czasach byly mniej skomplikowane, to narastalo z czasem do obecnych problemów czy mozna pić cofa-colę w szabas. Dwa, że inne religie też mialy skomplikowane rytualy. Ruchy misteryjne cieszyly się popularnością.

To akurat raczej kalwinizm, a nie luteranizm głosił taki pogląd.

Chyba jednak dla wielu mieszkańców imperium z elit, Judaizm był odpychający ze względu na obrzezanie i zakazy religijne dla wielu przyjemności typowych dla tamtego świata. No i jego ścisły monoteizm był anatemą w tamtym świecie. Choć w końcu jednak z żydami (mała litera, bo o religię chodzi) był modus vivendi we wspólnotach miejskich i np. wiedziano by ich do ofiar dla cesarzy nie zmuszać. W tym wypadku jednak pomogło to, że Judaizm był religią starożytną, a ten świat cenił tradycję. Natomiast Chrześcijaństwo to "nowomodny wymysł, powstał za Tyberiusza w Judei przez jakiegoś Kristosa założony".