Hej,
w latach trzydziestych w ZSSR rozpętana została bezprzykładna fala terroru, która uderzyła we wszystkie warstwy komunistycznego społeczeństwa. Ofiarą jej padła znaczna część komunistycznej administracji, wojska, służb porządkowych, a nawet samego aparatu partii komunistycznej. Terror dotknął przytłaczajacej większości - może nawet 90% funkcjonariuszy tych instytucji. No i prześladowania dotknęły milionów zwykłych obywateli. Regułą przy tym było, że im niższy stopień w hierarchii komunistycznej, tym odsetek represjonowanych był wyższy.

Archipelag GUŁAG, TOM 1.
Rozdział II. DZIEJE NASZEJ KANALIZACJI

Kiedy teraz wyrzeka się na nadużycia epoki kultu, to rozmowa sprowadza się w  końcu zawsze do osławionych lat 37–38. Zaczyna to już być tak stałym odruchem pamięci, jakby nie wsadzano Ludzi ani PRZEDTEM, ani PÓŹNIEJ, a  tylko w  37 i  38.
Nie boję się jednak omyłki, gdy powiadam, że potok 37–38 ani nie był jedynym, ani nawet głównym. Był chyba tylko jednym z  trzech największych potoków, jakie zostały wtłoczone do mrocznych, cuchnących rur naszej więziennej kanalizacji.

PRZED nim był potok lat 1929–30, szeroki i  długi jak co najmniej Ob,   który wpędził w  tundry i  tajgi z  piętnaście milionów chłopów (a może i  więcej). Ale chłopi – głosu nie mają, piórem nie władają, nie pisali więc ani skarg, ani memuarów. Panowie śledczy też nocy na nich nie tracili, ani nie ślęczeli nad protokołami – dość było decyzji rady gromadzkiej. Potok ten przepłynął, wsiąkł w  obszar wiecznego lodu i  nawet najgorętsze głowy prawie już go nie wspomną. Wygląda na to, że nie zostawił nawet ran na sumieniu Rosji. A  tymczasem – wśród zbrodni Stalina (i naszych, naszych wspólnych) ta była najcięższa.

PÓŹNIEJ zaś był potok lat 1944–46, rozmiarami przenoszący Jenisej: spływały do rur ściekowych całe narody, a  nadto miliony i  miliony tych, co namęczyli się (także z  naszej winy!) w  niewoli, wywiezionych do Niemiec i  wracających stamtąd (Stalin przyżegał rany, żeby zasklepiły się czym prędzej, żeby ciało narodu czym prędzej pokryło się strupem i  żeby nie dać całemu temu ciału odetchnąć, odsapnąć, wydobrzeć). Ale ludzie z  tego potoku też byli raczej prości i  memuarów nie pisywali.

Potok zaś 37. roku porwał i  poniósł na Archipelag także ludzi na stanowiskach, ludzi z  partyjną przeszłością, ludzi wykształconych, przy tym wielu z  ich otoczenia zostało w  miastach, a  ilu wśród nich władało piórem! – i  wszyscy oni teraz piszą, mówią, snują wspomnienia: trzydziesty siódmy! Wołga nieszczęścia narodowego!

A spróbuj powiedzieć Tatarowi, Kałmukowi albo Czeczeńcowi – „trzydziesty siódmy” – tylko ramionami wzruszy. A  co znaczy dla Leningradu trzydziesty siódmy, kiedy wcześniej już był tam trzydziesty piąty? A  dla tych, co dostali repetę wyroku, albo dla mieszkańców krajów nadbałtyckich – czy nie cięższe były lata 48–49? A  jeśli fanatycy stylu i  geografii wytkną mi, pominięto tu wiele jeszcze innych rosyjskich rzek, toć nie wyliczyłem jeszcze wcale wszystkich, cierpliwości! Te potoki na całą resztę się same złożą.

Wiadomo, że każdy organ ulega atrofii, jeśli nie jest stale używany.

Skoro zatem wiemy, że Organy (same siebie lubią zwać one tym wstydliwym imieniem), tak opiewane i  tak bardzo górujące nad wszystkim, co żyje, nie mogą skarżyć się na atrofię najnędzniejszej nawet ze swoich macek, że przeciwnie – mogą pochlubić się ich rozrostem i  muskularnością, to łatwo domyśleć się, że były w  STAŁYM użyciu.

A moim zdaniem w latach trzydziestych nie było żadnej Wielkiej Czystki rozumianej jako "bezprzykładna fala terroru" .

A moim zdaniem w latach trzydziestych nie było żadnej Wielkiej Czystki rozumianej jako "bezprzykładna fala terroru" .

Terror był wpisany w ten zbrodniczy system od początku wojny domowej i trwał ciągle. Taką też tezę stawia Sołżenicyn w Archipelagu Gułag. Jedyne co różni okres "Wielkiej Czystki" to fakt, że w latach 1937-1938 uderzono w elite partyjną i wojskową. Ale jakościowo i ilościowo  nie było to żadne wyjątkowe zjawisko. Organy pracowały nieustannie i jedyne co się zmieniało to grupa, która w kolejnych latach była celem ataku. W 1937 celem stała się partia i wojsko.

Stąd też pojawia się pytanie, dlaczego?
Pozdrawiam, ANdrzej

( rozkułaczanie, głód na Ukrainie, ogólny terror). Ten cel został też właściwie osiągnięty.

Nie wierzę, iż ufał po Wielkim Terrorze Kaganowiczowi, Mołotowowi, Berii i pozostałym. Po prostu czekał na odpowiedni moment do ich wycięcia i zastąpienia wyższych warstw nowymi karierowiczami, którzy bezwzględnie wypełnialiby rozkazy Iosifa, dochodząc powoli (lub też nawet szybko) na sam szczyt drabiny żeby potem z niej spaść z hukiem.

Taka była koncepcja aparatu państwowego w ZSRS.

Ja bym jednak powiedział, ze tym wymienionym przez Ciebie uratowała życie wojna.

Zdecydowanie wojna. Ale też gdyby nie wojna to ich pozycja tak szybko by nie wzrosła. Błędne koło.

Regułą przy tym było, że im niższy stopień w hierarchii komunistycznej, tym odsetek represjonowanych był wyższy.

Nie pokrywało by się to z np. rezultatem czystki w RKKA, gdzie proporcje były odwrotne.

nie mogę się z tym zgodzić. Sam szczyt piramidy w RKKA mniej jednak ucierpiał niż niższe kadry. Zginęło 3/5 marszałków i 3/8 komandarmów I rangi, dużo, ale na niższych szczeblach ginęło 80-100% rang. Np. zginęło 2/3 dowóców brygad i dywizji, ale 90% pułkowników.
Dane są tu:
http://pl.wikipedia.org/wiki/Wielka_czystk...Armii_Czerwonej