Nie. te proroctwa są mętne i można je tak interpretować jak i na wiele innych sposobów.

Jutro mija ósma rocznica śmierci ostatniej katolickiej wizjonerki, siostry Łucji. Choć Łucja dos Santos (znana, jako Lucia de Jesus dos Santos) to prawdziwy klucz do zrozumienia objawień fatimskich, w języku polskim nie uświadczymy krytycznej analizy tej postaci. Katolickie źródła obmalowują ją w aureoli świętej, do której de facto pretenduje. Warto upchać trochę wątpliwości w miejsca, które uzurpuje dziś sobie nieuzasadniona pewność.

Szczególnie, że rola dziewczynki, na zeznaniach której oparto objawienia fatimskie, jest niejednoznaczna. Łucja od zawsze starała się być w centrum uwagi. Jako mała dziewczynka prezentowała się na jarmarkach, stając na skrzyni, tańcząc i śpiewając. W domu zabawiała gości opowiadając bajki i legendy, najczęściej z religijnym podtekstem. William Walsh opisuje ją w swojej książce, jako dziecko z niezwykłym wręcz "darem do narracji". Już jako kilkulatka była skarbnicą niezwykłych opowieści, jakie wciąż jej się przytrafiały. W wieku 6 lat twierdziła, że podczas modlitwy uśmiechnęła się do niej statuetka Maryi, zaś w wieku lat 9 utrzymywała, że regularnie odwiedza ją anioł. W te jak i wszystkie inne paranormalne historie nigdy nie uwierzyła matka Łucji, Maria, nazywając je "dziecięcymi bzdurami". Postać złej, sceptycznej matki, jedynej piśmiennej osoby w domu Łucji, koreluje zwykle z przedstawianym dobrze, wierzącym we wszystko ojcem Antonio, alkoholikiem, który według samej Łucji, całe dnie spędzał w miejscowej tawernie.

Łucja była najstarsza z trojga dzieci fatimskich. To ona zobaczyła Maryję jako pierwsza, to jej zachowanie w czasie objawień naśladował Franciszek i Hiacynta, to ona mówiła tłumowi gdzie w danym momencie znajduje się Matka Boża i to ona przekazywała jej słowa. Sandra Zimdars w wydanej w Princeton książce Encountering Mary pisze, że kiedy tylko pytano małą Hiacyntę i Franciszka, co dokładnie przekazała im Maryja, odpowiadały, że "Matka Boża mówiła im wiele rzeczy, ale zapomniały. Lepiej zapytać Łucji, ona wie lepiej".

Matka Boże objawiała się dzieciom w obecności zgromadzonej publiki kilkukrotnie, za każdym razem czyniąc "niezwykłe" cuda. Dla przykładu 13 lipca, kiedy tłum obserwował kołyszące się na wietrze drzewo, według Łucji gałęzie poruszyły się, bo Matka Boża zahaczyła o nie swoją suknią. Główny cud Łucja zapowiedziała na 13 października. Kilkadziesiąt tysięcy ludzi zgromadziło się na polu niedaleko Fatimy… a tu nic. Łucja zaczęła relacjonować zebranym to, co widzi, m.in. pozdrawiającego wszystkich św. Józefa, czy błogosławiącego tłum Jezusa. Za nią, około 40 tysięcy ludzi, którzy mimo wszystko chcieliby coś zobaczyć. W objawieniach z poprzednich miesięcy widywano chociażby chmury o "dziwnych" kształtach, a tu jak na złość nic. W pewnym momencie Łucja wstaje, wskazuje palcem na niebo i krzyczy "patrzcie na Słońce!". Patrzeć na Słońce - łatwo powiedzieć, trudniej zrobić. Łucja nie mówi, co niby ma się dziać ze Słońcem, wiec każdy łzawiącymi oczami widzi co innego. Dla jednych Słońce kręci się jak wiatraczek, dla innych chybocze na boki, według jednych ze Słońca lecą srebrne płatki, według innych gwiazda naciera na tłum, a są i tacy, którzy nie widzą niczego. Łucja czuje się po tym pewna jak nigdy wcześniej. Ponosi ją nawet fantazja, twierdzi, że 19 października zakończy się I Wojna Światowa. W 1947 w liście do Jose Pedro da Silva, przypomina sobie, że Maryja powiedziała jednak coś innego, "jeśli ludzie nawrócą się, to 19 października zakończy się wojna". Oj taka tam mała różnica.

Książka Socciego zawiera tak dużo elementów, że nie sposób zająć się nimi wszystkimi tutaj. Mówi on np. o tym, że papieże Jan XXIII i Paweł VI odnosili się do siostry Łucji z lekką pogardą. Wspomina o fakcie, iż zatajona część Trzeciej Tajemnicy przewiduje głęboki, śmiertelny kryzys wiary i prawdopodobnie zawiera ostrzeżenia dotyczące negatywnych owoców Soboru Watykańskiego II. Pisze też o absurdalnym wywiadzie przeprowadzonym bez świadków przez ówczesnego arcybiskupa Bertone z siostrą Łucją, który miał mieć miejsce 17 listopada 2001 roku, a podczas którego siostra Łucja miała zgodzić się we wszystkim co watykański dokument z 26 czerwca mówił. Zgodzić się nawet z tym fragmentami dokumentu, które burzą podstawowe wartości Fatimy, co zauważyło nawet laickie pismo The Los Angeles Times w artykule pt „Watykański czołowy teolog delikatnie pomniejsza kult Fatimy”.
Socci pisze również, że nieopublikowana treść Trzeciej Tajemnicy najprawdopodobnie zawiera ostrzeżenia mającej nadejść jakiejś katastrofy naturalnej.
Jeśli chodzi o konsekrację Rosji, Socci twierdzi, że nie została ona dotychczas przeprowadzona. Można to łatwo sprawdzić patrząc na dekadencki stan dzisiejszej Rosji i oczywiście nie można nie zgodzić się ze zdroworozsądkowym podejściem Socciego. Tylko najbardziej umysłowo ociężali publicyści mogą dalej twierdzić, że dzisiejsza Rosja z plagą aborcji, rozwodów, szerzących się kultów, homoseksualizmu, jest wynikiem Zawierzenia i zbiera owoce Triumfu Niepokalanego Serca.

Oczywiście w tej 255-stronicowej książce znajdziemy dużo więcej materiałów. Jako że została ona wydana przez wielki dom wydawniczy we Włoszech, możliwe że doczeka się przez to szerszego odbioru i wywoła szersze komentarze. Do tej pory książkę recenzowały główne pisma włoskie (il Corriere della Sera, La Stampa, Libero i Il Giornale) i wywołała ona zamieszanie w kręgach watykańskich. Chcielibyśmy, by jak najszybciej doczekała się ona tłumaczenia na język angielski i inne główne języki.

Kult świętych w Kościele katolickim ma sens o tyle, o ile jest chrystocentryczny i wielbi Chrystusa obecnego w życiu osoby świętej, błogosławionej, a nie oddaje jej lub mu niemal boską cześć. To graniczyłoby z bałwochwalstwem, z pogaństwem.

Natomiast o objawieniach prywatnych Kościół jedynie wypowiada się w kategoriach: nie sprzeczne lub sprzeczne z nauką Kościoła. Żaden katolik nie ma obowiązku wierzyć, że w Fatimie objawiła się Maryja, Matka Jezusa. Ani przesłania z Fatimy ani z innych miejsc objawień prywatnych nie są Słowem Bożym i nic nowego nie dodają do Ewangelii. Jeśli ktoś uważa takie objawienia za obowiązujące wszystkich, uniwersalne (powszechne), oddala się nie tylko od Kościoła ale i od chrześcijaństwa jako takiego.

Każde proroctwo, każde prywatne objawienie, każde światło pojawiające się w naszej duszy, nie może być oczywiście ignorowane, lekceważone, bo Bóg przemawia również dzisiaj do człowieka. Wszelkie znaki na niebie i na ziemi należy rozeznawać w kontekście historii naszego życia i nauki Kościoła - a znakami są przede wszystkim najpospolitsze wydarzenia mające miejsce w naszej codzienności. Przez nie przemawia Bóg w pierwszym rzędzie. Jeśli Go nie słyszymy tu, gdzie jesteśmy, to wątpię czy usłyszymy Go lepiej pędząc za sensacjami, zjawami, wirującym słońcem, płaczącymi figurkami itp. Tęsknota za takimi cudownościami nie różni się od żądzy, jaka kieruje czytelnikami tanich sensacyjek. Pozdrawiam i zachęcam do budowania na Słowie Bożym, na tradycji ojców Kościoła i na ostatnich dokumentach soborowych. Wojciech Żmudziński SJ

Zastanawiam się tylko czy ta wykładnia obowiązuje od zawsze, czy też od Vaticanum II?

Z tego co wiem to taka była wykładnia od zawsze. Objawienie pisane wielka literą zakończyło się wraz ze śmiercią ostatniego Apostoła i jest obowiązujące katolików. Pozostałe objawienia nawet zaaprobowane przez Watykan są opcjonalne. Można tu przytoczyć św. Proboszcza z Ars który przez dłuższy czas miał obiekcję co do objawień w la Salette.

To pierwsza odpowiedź - wszystkie zapowiedzi miały się wypełnić w latach 1950 - 2012. Mamy rok 2013, żadne z powyższych proroctw nie spełniło się,

Można poprosić o źródło tych informacji? Bo z tego co wiem to objawienia w Fatimie to był rok 1917 i przepowiednie nie zawierały żadnych dat przyszłych wydarzeń. Dlatego poproszę o źródło tych informacji.

Moim zdaniem lepiej zaufać Słowu Bożemu niż zjawom, prywatnym objawieniom itp.

A mnie nurtuje coś innego. Mianowicie : Maryja (w domyśle Bóg) postanowiła przekazać ludziom ostrzezenie, a Kościół uznaje że wie lepiej i robi z tego tajemnice. Czy Kościół po uznaniu objawień jako prawdziwe nie powinien przekazać wszystkiego wiernym?

Tytułem wyjaśnienie do ostatniego wpisu trzeba dodać, że opóźnienie w wyjawieniu tajemnic nie było inicjatywą Łucji. Utajnienie podanych informacji było wyraźną prośbę NMP.

  A mnie nurtuje coś innego. Mianowicie : Maryja (w domyśle Bóg) postanowiła przekazać ludziom ostrzezenie, a Kościół uznaje że wie lepiej i robi z tego tajemnice. Czy Kościół po uznaniu objawień jako prawdziwe nie powinien przekazać wszystkiego wiernym?

Utajnienie podanych informacji było wyraźną prośbę NMP.

A to Kościół uznał te objawienia za prawdziwe, czy jedynie za "niesprzeczne"?