Witaj GOŚCIU ( Zaloguj się | Rejestracja )
 
 
Reply to this topicStart new topicStart Poll

> Wchłanianie Walii przez Anglię do końca XV w., Od Llewelyn ap Gruffyd do Owen Glendower
     
swinks_UK
 

III ranga
***
Grupa: Użytkownik
Postów: 178
Nr użytkownika: 19.722

Tomasz Wilf
Stopień akademicki: mgr
Zawód: asystent naukowy
 
 
post 28/08/2006, 21:36 Quote Post

Temat rzeka, jeśli chcielibyśmy zająć się każdym starciem Anglików i Walijczyków od momentu zawłaszczenia przez angielską dynastię tytułu Prince of Wales.
Jednak proponuję się skupić na okresie od Llewelyna ap Gruffyda (1268) do zrywu Owena Glendowera na pocz. XV w.
Oto pytania i zagadnienia, które chciałbym postawić:
1. Skąd tak głęboki podział wśród walijskich rodów "wiodących" co do kwestii "Z Anglią czy bez niej?" (wspomniany Llewyn i jego oponent Gilbert de Clare)
2. Przenikanie walijskich możnych rodów do "krwiobiegu" Anglii (wspomniany ród de Clare, casus Owena Glendowera)
3. Tudorowie na angielskim tronie to zakończenie zbrojnego konfliktu Walii i Anglii i triumf tej ostatniej, czy może odwrotnie?? wink.gif
4. No i czy Henryk VII to jeszcze Walijczyk, czy już Anglik?
Zapraszam do dyskusji...
Mniej wtajemniczonym polecam:
Simon Schama "History of Britain", t. 1
Dla bardziej zaawansowanych ciekawe publikacje na necie Paul M. Remfry
 
User is offline  PMMini ProfileEmail Poster Post #1

     
swinks_UK
 

III ranga
***
Grupa: Użytkownik
Postów: 178
Nr użytkownika: 19.722

Tomasz Wilf
Stopień akademicki: mgr
Zawód: asystent naukowy
 
 
post 11/09/2006, 12:36 Quote Post

Dobra na początek krótka notka o postaci Llywelyna ap Gryffydd'a

Llywelyn ap Gryffydd, wnuk potężnego walijskiego księcia Llywelyna ap Yorwerth'a, był walijskim księciem w okresie podziału tego kraju na drobne księstwa pod rządami miejscowych walijskich dynastii oraz marchii stworzonych przez angielskich królów. Okres XIII wieku to stałe wykorzystywanie słabości książątek walijskich przez monarchię angielską i obracanie ich księstw w marchie.
Llywellyn odziedziczył już częściowo zjednoczoną północno-zachodnią walię po swym wóju Dawidzie II w 1247 roku. Rok później usunął ze współrządzenia swego brata Owena i samodzielnie już w 1248 roku złożył hołd lenny królowi angielskiemu Henrykowi III ze swych ziem, część z nich bezpośrednio poddając Henrykowi III. Krok ten, dość kontrowersyjny, podyktowany był poszukiwaniem silnego sojusznika w walce o zachowanie świeżych jeszcze podbojów wobec silnej opozycji pozostałych książąt walijskich (południe Walii), a przede wszystkim przeciwko swemu bratu Owenowi.
Gdy uporał się z Owenem, w 1257 roku rozpoczął kampanie przeciw południowym księstwom Walii (przy znacznym udziale kontyngentów angielskich). w 1263 kontrolował już większość Walli.
Wkrótce zaangażował się w tzw. Wojnę Baronów po stronie Szymona de Montfort, earla of Leicester. Upatrywał w tym okazji do zrzucenia zwierzchności lennej i odzyskania zastawionych terytorów walijskich Henrykowi III. Sama "awantura" baronów zakończyła się klęską Szymona i jego sojuszników w bitwie pod Evensham w 1265. Jednal Llywelynowi udało się uchronić swą armię od unicestwienia (porzucenie Szymona i ucieczka z pola bitwy), a w 1267 w pokoju z Montgomery został uznany przez Henryka III za "Prince of Wales". O tyle ważne, że był to PIERWSZY tytuł odnoszący się do CAŁEJ Walii. Zdążył jeszcze w 1268 roku pokonać i "wygnać" z południowej Walii angielskiego namiestnika Gilberta de Clare, burząc zamek Caerphilly.
W 1272 roku Llywelyn odmówił Edwardowi I odnowienia hodu lennego, co dało początek wojnie angielsko-walijskiej. Anglicy rozpoczęli działania wojenne w 1276 najeżdżając rodowite ziemie Llywellyna, nie bez udziału książąt południowej Walli. Do 1277 opanowali wszystkie ziemie za wyjątkiem Gwynedd i części Conwy. W Conwy też podpisano pokój, w którym Llywelyn godził się być lennikiem Anglii, i godził się także na budowę zamków angielskich na swych terytoriach (Conwy, Caernarfon, Beaumarais, Harlech)
Upokorzony Llywelyn na wieść o niepokojach i buncie w marchiach walijskich pod zarządem Rogera Mortimera, jeszcze raz w 1281 wystąpił przeciw Edwardowi I. w 1282 roku Anglicy skierowali połączone siły Luke Tany'ego, Rogera Clifforda, Petera de la Mare (które właśnie zakończyły podbój Anglesey) przeciw Llywelynowi. Anglicy zostali pokonani i wyrżnęci w bitwie pod Moel-y-Don, jednak już 11 grudnia 1282 Llywellyn został zdradzony przez sojuszników (m.in. Reginald Fitz Peter of Blaenllyfni, który miał spór z Llywellynem dotyczącym powinności lennych) otoczony w zasadzce koło Buellt przez wojska Rogera Mortimera de Chirk oraz Gruffydda ap Gwenwynwyn'a, a natępnie pojmany i zabity.
Dwa lata później (1284) królowa Eleonora (żona Edwarda I) urodziła w świeżo wybudowanym zamku Caernarfon syna, którego natychmast Edward okrzyknął jako "Prince of Wales", w ten sposób legitymując swe roszczenia do całej Walii.
 
User is offline  PMMini ProfileEmail Poster Post #2

     
Prederi
 

I ranga
*
Grupa: Użytkownik
Postów: 40
Nr użytkownika: 34.071

Prederi duke of Afarnes, son of Wellem
Zawód: uczen
 
 
post 20/08/2007, 17:33 Quote Post

ciekawe były okoliczności uczynienia z Edwarda II "Księcia Walii".
Gdy Edward I zatrzymał się w zamku Caernarvon ze swoją rodzącą żoną, zbiegła się do niego okoliczna ludność, z żądaniem, by ustanowił dla nich księcia Walii. Zastrzegli jednak, by nie pochodził on z Anglii ani nie mówił po angielsku. Długonogi spełnił ich żadania w dość zręczny sposób - kilka dni później pokazał im nowo narodzonego syna, który "całe dotychczasowe życie spędził w Walii i nie umie ani słowa po angielsku". Walijczycy księcia uznali. Od tamtego czasu każdy pierworodny syn w angielskiej rodzinie królewskiej ma tytuł "Prince of Wales" i obowiązek nauczenia się języka walijskiego. Książę Karol studiował go na Uniwersytecie w Aberystwyth...

A co do Henryka VII.
Jako władca żywił wielki sentyment do Walii, którego nie podzielał jego syn i następca Henryk VIII - kazał przecież zaanektować Walię i doprowadził do jej formalnego przyłączenia do Anglii za panowania swego syna Edwarda V.
 
User is offline  PMMini Profile Post #3

     
Rian
 

VIII ranga
********
Grupa: Użytkownik
Postów: 3.332
Nr użytkownika: 6.598

Stopień akademicki: mgr
Zawód: politolog
 
 
post 9/10/2009, 11:18 Quote Post

Warto przypomnieć ostatniego walijskiego Księcia Walii - był to przywódca powstania z lat 1400-1415 Owain Glyndŵr (zanglicyzowana wersja: Owen Glendower).
Owain Glyndŵr ogłosił się Księciem Walii 16 września 1400. Walijczycy pod jego wodzą odnieśli szereg sukcesów - np. w czerwcu 1401 pod Mynydd Hyddgen, gdzie kilkuset Waliczyków pokonało ok. 1500 osobową armię angielską, czy Pilleth (bitwa pod Bryn Glas) 1402 lub pod Y Bont-faen - krwawa, 18-godzinna bitwa na wzgórzu Bryn Owain (Stalling down) w 1403, gdzie Walijczycy pokonali wielką, 34-tysięczną inwazyjną armię angielską. Walijczycy zdobyli, spalili lub zdemolowali szereg angielskich zamków wybudowanych na terytorium Walii. Ukoronowaniem sukcesów była koronacja na Księcia Walii w 1404.
Klęska przyszła na wiosnę 1405. Najpierw został pobity pod Rhosllwyn (Grosmont) Owain ap Gruffydd ap Rhisiant, jeden z najbliższych współpracowników Glyndŵr-a a potem jego syn Gruffudd ab Owain Glyndŵr został pobity pod Pwll Melyn. Jednak partyzancka walka trwała nadal. Dopiero w 1408 padła siedziba Owaina - zamek Aberystwyth a w 1409 zamek Harlech. Jeszcze w 1410 Walijczycy przedsięwzięli rajd w głąb terytorium Anglii do Shropshire (nieudany). Partyzancka walka (głównie w górzystym regionie Snowdonia) trwała do 1415-16. Owain ostatecznie udał się na emigrację do Francji. Odrzucił propozycję królewskiego ułaskawiania wysuniętą przez Henryka V i zmarł we Francji.
 
User is offline  PMMini Profile Post #4

     
R.Maurin
 

Nowicjusz
Grupa: Użytkownik
Postów: 10
Nr użytkownika: 50.733

Rafal Maurin
Zawód: Life Coach
 
 
post 19/02/2010, 15:00 Quote Post

Ciekaw jestem skąd Waszmość masz taką pewność co do miejsca i okoliczności śmierci Owaina Glyndwyra ?
Bo o ile mi wiadomo - a pasjonuje mnie temat walijskiej historii od wielu lat- nikt nie wie gdzie i kiedy Owain zmarł. Jest oczywiście wiele teorii ale pozostają one jedynie teoriami stąd podawanie ich jako faktów typu "zmarł we Francji" nie jest najlepszym pomysłem. Serdecznie pozdrawiam smile.gif
 
User is offline  PMMini ProfileEmail Poster Post #5

     
Prince
 

III ranga
***
Grupa: Użytkownik
Postów: 262
Nr użytkownika: 92.192

BANITA
 
 
post 15/06/2014, 12:17 Quote Post

Tudorowie na tronie, to zakończenie konfliktów pomiędzy Anglikami a Walijczykami, trwających od średniowiecza oraz ostateczne zwycięstwo tych pierwszych. Co prawda, Henryk VII, w okresie swojego panowania (1485-1509) był tolerancyjny dla Walii, aczkolwiek sytuacja uległa zmianie, gdy władzę objął jego następca. Połączył on oba państwa unią w 1536, dając tym samym zmierzch państwowości Walii. Ten kraj nie miał w sumie szans utrzymać niepodległości, gdyż Królowie Anglii zawsze okazywali się być potężniejsi i narzucali swoją zwierzchność pokonanym. Dodatkowym czynnikiem była wzajemna niechęć, bowiem Anglicy wywodzili się od ludów germańskich, z kolei Walijczycy pozostawali Celtami. W przypadku innych ludów na Wyspach Brytyjskich, tj. Szkotów, Irlandczyków, czy Kornwalijczyków jest to samo. Całkowitą niezależność próbował wywalczyć Llewelyn Ostatni - ostatni książe niepodległej Walii. Jednak pomimo odniesionych paru zwycięstw, jego powstanie upadło.
Ostatnim wielkim zrywem, była rewolta Owena IV z rodu Jorwerthów w 1400 r. Tutaj również, pomimo początkowych sukcesów, po kilku latach bunt został stłumiony (w walkach z Owainem, zasłużył się późniejszy król Anglii - Henryk V). Aż w końcu, zawarta unia, przypieczętowała całkowite przejęcie władzy nad Walią przez sąsiednie Królestwo.
 
User is offline  PMMini Profile Post #6

 
1 Użytkowników czyta ten temat (1 Gości i 0 Anonimowych użytkowników)
0 Zarejestrowanych:


Topic Options
Reply to this topicStart new topic

 

 
Copyright © 2003 - 2023 Historycy.org
historycy@historycy.org, tel: 12 346-54-06

Kolokacja serwera, łącza internetowe:
Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej