W przeciwieństwie do innych autorów piszących o interwencji ZSRR w Afganistanie, Rodrica Braithwaite’a czy Gregora Feifera, gdzie fakty mieszają się z hollywoodzką fikcją, „Tragedia i męstwo Afganu” generała Aleksandra Lachowskiego poraża szczerością i pragmatyzmem. Mężczyzna, który – potocznie rzecz ujmując – „przeżył swoje”, pracował jako doradca, specjalista i dowódca nie tylko w Afganistanie, ale i w innych zapalnych punktach Azji oraz Afryki, w bezkompromisowy sposób, i w oparciu o cudem wydobyte tajne dokumenty, obnaża krótkowzroczność, bezmyślność i hipokryzję rządzących ZSRR. Na tym właśnie polega jego szczerość. A pragmatyzm? No cóż… Jeśli jest coś, co dotyczy strategii walki partyzanckiej, kontr partyzanckiej oraz operacji antyterrorystycznych, czego nie wiesz, a co chciałbyś zapytać, to po prostu sięgnij po „Tragedię i męstwo Afganu”.
Miłej lektury!


Tłumaczenie na język polski: Stanisław Kalinowski
Okładka: twarda
Stron: 1.162

Muszę przyznać że opis nie zachęca, choć książki:
Rodrica Braithwaite’a czy Gregora Feifera
uważam za średnie, to akurat:
szczerość i pragmatyzm
to nie jest to czego oczekuje od merytorycznej pracy historycznej, a tu dodatkowo mamy jak wynika weterana, także dystansu może być brak.

W każdym razie w bibliotece z której często korzystam, a która jest duża nie ma tej książki o dziwo.

Ale ponad 1600 stron... Wow!

Pozdrawiam!