Przykro czytać te wynurzenia „historyków”. Nic w historii PRL nie działo się spontanicznie, jako ruchy społeczne czy z woli społeczeństwa. Wszystko było prowokowane, sterowane, organizowane przez odpowiednie służby. Tak było też z „marcem 68”. Wiem bo brałem w tym udział. Nagonka na syjonistów miała inny, głębszy cel, razem z nakręcaniem nastrojów antyradzieckich (Dziady). Wystarczy uzmysłowić sobie ilu w polskich władzach było „towarzyszy radzieckich” o żydowskim pochodzeniu. Studenci zostali w to wkręceni i zmanipulowani przez fachowców (przykładem jest tzw. Komitet Rewolucyjny Studentów w Krakowie). To wszystko było początkiem gry, która doprowadziła do 89 roku. Przygotowywanie opozycji, przyszłych kadr, wyławianie ludzi aktywnych (na manifestacjach), pracowanie nad nimi, powoływanie organizacji i tak dalej i dalej.
Polityka to nie tylko wydawanie zarządzeń, to ciężka praca nad ludźmi by mogli później wiarygodnie odgrywać swoje role.

Wspaniale, że oświeciles nas nieprzykrymi wynurzeniami, więc napisz ilu było w 1968 roku w Polsce we władzach "towarzyszy radzieckich" (cokolwiek to znaczy) o żydowskim pochodzeniu?

Komuniści pochodzenia żydowskiego odgrywali znaczącą, choć niedominującą, rolę w nowej władzy. W aparacie politycznym należeli do nich Jakub Berman, Roman Zambrowski, który był jednym z głównych twórców zdominowanej przez komunistów Armii Polskiej w Związku Radzieckim, oraz Hilary Minc, odpowiedzialny za gospodarkę planową. Żydzi odgrywali także centralną rolę w polityce kulturalnej nowych władz – wśród nich był Jerzy Borejsza, założyciel dziennika „Odrodzenie” i prezes wydawnictwa „Czytelnik” aż do 1949 r., gdy zdymisjonowano go ze wszystkich stanowisk.

Nikołaj Sieliwanowski, główny doradca radziecki przy MBP, 20 października 1945 r. wysłał raport do Ławrentija Berii, szefa radzieckiej służby bezpieczeństwa i tajnej policji. Stwierdził w nim, że Żydzi stanowią 18,7% pracowników Ministerstwa i zajmują połowę stanowisk kierowniczych. W niektórych wydziałach, jak twierdził Sieliwanowski, ich odsetek był jeszcze wyższy: w Departamencie I (kontrwywiadzie) stanowili 27% personelu, zajmując wszystkie stanowiska kierownicze, a w Departamencie Kontroli Prasy – „do 50%”[843].

Według Bieruta Żydzi stanowili 1,7% pracowników MBP (438 na 25,6 tys.) i zajmowali około 13% „stanowisk kierowniczych” (67 na 500)[844]. Różnica między liczbami podanymi w tych źródłach może wynikać z faktu, że raport Sieliwanowskiego dotyczył samego Ministerstwa, a nota Bieruta całego aparatu, w tym oddziałów wojewódzkich, gdzie była bardzo duża rotacja funkcjonariuszy niższej rangi[845].
Na podstawie badań nad oficjalnym opisem centralnych organów służby bezpieczeństwa opracowanym przez Departament C Ministerstwa Spraw Wewnętrznych w 1978 r. historyk Andrzej Paczkowski przeprowadził analizę pochodzenia etnicznego funkcjonariuszy, którzy w latach 1944–1956 zajmowali stanowisko naczelnika wydziału lub wyższe w centralnych organach służby bezpieczeństwa (początkowo Resort Bezpieczeństwa Publicznego, potem Ministerstwo Bezpieczeństwa Publicznego, następnie Komitet do Spraw Bezpieczeństwa Publicznego). Dokument nie obejmuje osób zajmujących nawet najwyższe stanowiska w strukturach wojewódzkich, lecz nigdy nieposiadających wysokich rang w administracji centralnej. Z 447 wymienionych w nim osób 131 przypisano narodowość żydowską (29,6%). W latach 1944–1945 Żydzi stanowili 24,7% funkcjonariuszy, czyli o połowę mniej, niż podawał swoim raporcie Sieliwanowski. Odsetek Żydów w centrali był mniej więcej stały i wynosił około 30%, z wyjątkiem lat 1944–1945, gdy był nieco niższy.

Po 1956 r. większość Żydów w aparacie bezpieczeństwa miała paść ofiarą czystek. Nawet w okresie 1944–1956 ich rola budziła opory wśród „rodzimych” komunistów, którzy uważali, że przez nich oni sami są coraz mniej popularni w społeczeństwie i że Żydzi zagradzają im drogę do wyższych stanowisk. Podawszy odsetek Żydów w aparacie bezpieczeństwa, Sieliwanowski zauważa: „Sytuacja ta wywołuje gwałtowne niezadowolenie Polaków, którzy mówią o panoszeniu się (Żydów) w ministerstwach i innych polskich urzędach”[848]. W sierpniu 1948 r. Mieczysław Moczar, późniejszy przywódca frakcji „partyzantów” w PZPR, został oskarżony o antysemityzm, ponieważ twierdził, że liczba „żydowskich towarzyszy” w aparacie bezpieczeństwa była zbyt wysoka[849]. Gomułka twierdził, że „stosunek do żydowskich towarzyszy”, czyli ich uprzywilejowanie, stanowił jeden z powodów, dla których odrzucił propozycję Stalina, by zostać członkiem tworzonego właśnie Biura Politycznego KC PZPR[850]. Podczas antysemickiej nagonki w 1968 r. Gomułka utrzymywał, że opozycja przeciwko niemu uformowała się, kiedy próbował wymienić kierownictwo MBP.

Studenci zostali w to wkręceni i zmanipulowani przez fachowców (przykładem jest tzw. Komitet Rewolucyjny Studentów w Krakowie). To wszystko było początkiem gry, która doprowadziła do 89 roku. Przygotowywanie opozycji, przyszłych kadr, wyławianie ludzi aktywnych (na manifestacjach), pracowanie nad nimi, powoływanie organizacji i tak dalej i dalej.

A moze kolega podac przeslanki do tego (pogrubione) twierdzenia? Czy to tylko takie "gdybanie smolenskie"?

Czepiasz się po prostu.Taka jest prawda , marzec 1968 był rozgrywką wewnątrzpartyjną chamów z Żydami lub jak kto woli natolińczyków z puławianami.Historię tej rozgrywki możesz poznać czytając Chamy i Żydy Witolda Jedlickiego.Obydwie frakcje , walczyły o poparcie z Moskwy.Chruszczow popierał puławian i do czasów Breżniewa to oni byli górą.Odejście Chruszczowa zdjęło parasol ochronny i rozpoczęła się operacja eliminacji politycznej stronnictwa puławian a końcowym akcentem tej walki był właśnie marzec 1968.BTW , taka ciekawostka , w 1968 Gierek zmienił barwy z puławskich na natolińskie.Dziadek "prześladowanego" przez TVP spikera Kraśki także był w stronnictwie puławian.
Po marcu wyjechało ponad 10.000 polskich Żydów.Większość z nich to działacze PZPR oraz osoby na stanowiskach tak zwanych nomenklaturowych czyli do zajmowania których konieczna była rekomendacja PZPR.
I natolińczycy i puławianie byli "towarzyszami radzieckimi" z tej prostej przyczyny że realizowali politykę wytyczoną przez Moskwę.Właściwszym dla nich określeniem było by radzieccy namiestnicy.

Taki przykład towarzysza radzieckiego ze stronnictwa puławian https://pl.wikipedia.org/wiki/Henryk_Holland

Jezeli chodzi o zydowskich komunistow w PRL, to byl to dosc znaczacy procent, szczegolnie w UB.

Gdzie frakcja "partyzantów" i ich działalność do 1968 roku, bo Moczar, Korczyński i pomniejsi to chyba ani "Natolin" ani "Puławska"?
Po co mieszać w 1968 rok Hollanda, który zginął 7 lat wcześniej?

No i co? Dobra teoria spiskowa?

Na teorie spiskowa nadaje się w 100%.

Nie będę Ci tłumaczył , poczytaj sobie http://www.uwazamrze.pl/artykul/1089127/bu...skiej-mlodziezy

Pisze: "Punktem zwrotnym było odsunięcie od władzy w Związku Sowieckim Nikity Chruszczowa i ostateczne przekreślenie nadziei na dalszą liberalizację. Od tego moment partyjni rewizjoniści byli coraz bardziej w odwrocie.". Czyli dopiero od końca 1964 roku? Tylko czemu:
- Roman Zambrowski został usunięty z BP KC PZPR w roku 1963? Jego i jego syna Antoniego próbowano fałszywie powiązać z wydarzeniami Marca 1968 roku.
- Jerzy Albrecht przestał być sekretarzem KC w 1961 roku?
- Antoni Alster przestał być wiceministrem spraw wewnętrznych w 1962 roku?
- Władysław Matwin od 1963 roku, w którym przestał być sekretarzem KC poza aparatem partyjnym?
- Jerzy Morawski przestał być członkiem Biura Politycznego KC PZPR w 1960 r.?
- Stefan Staszewski został odsunięty ze stanowisk partyjnych niedługo po Październiku 1956 roku?

No i atrakcyjny tytuł artykułu: "Bunt żydowskiej młodzieży", a w tekście o młodzieży nie tylko i przeważnie nie żydowskiej biorącej udział w wystąpieniach. I wstęp: "Marzec '68 nie był spontanicznym protestem polskich studentów przeciwko komunistycznej władzy. W rzeczywistości główną rolę odegrały w nim dzieci partyjnych aparatczyków zawiedzione brakiem liberalizacji panującego systemu". Czemu drugie zdanie, zakładając, że jest prawdziwe, ma przeczyć pierwszemu?

Wiesz dlaczego ciężko z tobą dyskutować ? Bo masz problemy w czytaniu ze zrozumieniem.
To że po odwołaniu Chruszczowa byli "coraz bardziej w odwrocie" nie stoi w sprzeczności w tym że przed tą datą kogoś tam zwolniono Widzisz , coraz bardziej w odwrocie, oznacza że wcześniej TEŻ BYLI w ODWROCIE.

Nie stosuj triku na chochoła czyli nie polemizuj z tezą ukształtowaną na podstawie Twoich wyobrażeń o zdaniu interlokutora.Poza tym tu nie ma sprzeczności.Faktem jest że wiodącą rolę w organizacji protestów odegrały dzieci partyjnych aparatczyków.
Walka frakcyjna w PZPR jest chyba faktem powszechnie wiadomym więc tłumaczyć nie muszę.
Faktem jest też to że protest studentów został zaostrzony przez pałowanie pod pomnikiem.Dlaczego władza zdecydowała się na pałowanie ? Ano z tej prostej przyczyny że protestom przewodziła grupa reprezentowana w dużej części przez dzieci partyjnych aparatczyków z pewnego środowiska które było w partii zwalczane przez środowisko zarządzające bezpieczeństwem.Czyli chodziło o uderzenie w rodziców za pomocą dzieci.

Coś Tobie mówią nazwiska przeze mnie wymienione, czy nie? Czołowi przedstawiciele "puławian" stracili swoje stanowiska przed 1964 rokiem.

Natomiast ówczesnego wicepremiera Piotra Jaroszewicza, którego syn Andrzej też uczestniczył w zamieszkach w Warszawie żadne reperkusje z tego powodu nie dotknęły.

Co do losów "natolińczyków" po 1956 roku niewiele napisałeś.