| |
|
|
 Gen. Sowiński - ostatnia walka
| |
|
|
|
Grzegorz.
|
| |
|
| Nowicjusz |
|
|
|
| Grupa: Użytkownik |
|
| Postów: 3 |
|
| Nr użytkownika: 95.093 |
|
|
|
Grzesiek xxx |
|
Zawód: Uczen |
|
|
| |
|
Witam , mam napisać referat dotyczący obrony Woli przez gen. Sowińskiego . Boje się ,że coś mogę ominąć ,więc czy mógłby ktoś napomnieć tutaj główne wątki ,wraz z ciekawostkami obrony Woli i postawy wobec Ojczyzny Sowińskiego (Polski Leonidas) . Siły rosyjskie i polskie podczas bitwy.
Z góry dziękuje i Pozdrawiam.
|
| |
|
|
| |
|
|
|
|
Zacznij od tego, potem pójdzie:
http://pl.wikipedia.org/wiki/Reduta_nr_56
Opis wydarzeń masz u Wacława Tokarza, w pracach Tomasza Strzeżka, o samym Sowińskim np. Czesław Kłak "Polski Leonidas".
Ten post był edytowany przez Pietrow: 20/09/2014, 10:44
|
| |
|
|
| |
|
|
|
Grzegorz.
|
| |
|
| Nowicjusz |
|
|
|
| Grupa: Użytkownik |
|
| Postów: 3 |
|
| Nr użytkownika: 95.093 |
|
|
|
Grzesiek xxx |
|
Zawód: Uczen |
|
|
| |
|
Z Wikipedią raczej jak najmniej się chce kierować , chciałem iść do biblioteki jednak niestety zamknięta z niewiadomych powodów..
A opisów walk w reducie 56 nie mogę znaleźć u tych panów , jedynie znalazłem Ordona , a potrzebuję Sowińskiego.
Jednak dziękuje zapamiętam te nazwiska . Czekam na dalsze propzycje.
|
| |
|
|
| |
|
|
|
|
Praca Kłaka jest w całości poświęcona Sowińskiemu i okolicznościom jego śmierci. W książce Strzeżka o obronie Warszawy (zarówno w wydaniu olsztyńskim, jak i warszawskim) jest o tym jak najbardziej  .
|
| |
|
|
| |
|
|
|
Grzegorz.
|
| |
|
| Nowicjusz |
|
|
|
| Grupa: Użytkownik |
|
| Postów: 3 |
|
| Nr użytkownika: 95.093 |
|
|
|
Grzesiek xxx |
|
Zawód: Uczen |
|
|
| |
|
Wie może ktoś ilu rosyjskich żołnierzy atakowało redutę 56. Sowiński dowodził ok. 1300 żołnierzami , a co do sił rosyjskich nie mam źródła.
|
| |
|
|
| |
|
|
|
|
QUOTE(Grzegorz. @ 20/09/2014, 16:35) Wie może ktoś ilu rosyjskich żołnierzy atakowało redutę 56. Sowiński dowodził ok. 1300 żołnierzami , a co do sił rosyjskich nie mam źródła.
To wszystko zależy o który etap ataku Przedmówcy chodzi.
Pozwoliłem sobie wykonać na szybko poglądowy szkic szturmu szańca wolskiego, podług jednej z map, opracowanych przez kwatermistrza generalnego armii Aleksandra Neidhardta, w Petersburgu roku 1831.
Zwrócić chciałbym też uwagę iż legenda obejmuje skumulowaną wartość głównych oddziałów rosyjskich, które brały udział w szturmach Woli, zarówno w pierwszym zakończonym połowicznym sukcesem, jak i drugim zakończonym kapitulacją Woli.
Legenda:
A - natarcie I rzutu kolumny gen. Ludersa
B - natarcie II rzutu kolumny gen. Ludersa
C- natarcie I rzutu z kolumny Nabokowa [dowodził Martynow]
D - pułki gen. Berga
D1 - pułki kozaków atamański i gwardii
E1 - dwa pułki huzarów z II korpusu
E2 - cztery baony pułków szlisselburskiego i ładoskiego
F - 10 dział 2. roty 1. Brygady Polowej
G - natarcie II rzutu kolumny Nabokowa
Podczas pierwszej fazy szturmu, dowodzący I Korpusem Piechoty, gen. Piotr Pahlen wyznaczył całą kolumnę gen. Aleksnadra N. Ludersa [A,B], tj. 8 baonów, ok. 4 tys. bagnetów [w tym ochotnicy gwardii z pułku preobrażeńskiego], oraz pierwszą linię kolumny gen. Iwana Nabokowa, dowodzoną przez gen. Nikołaja Martynowa tj. 4 baony, ok. 3 tys. bagnetów, w awangardzie nacierali ochotnicy gwardii z pułku moskiewskiego.
Łącznie było tego zatem w pierwszym zwarciu 12 baonów, czyli ok. 7 tys. bagnetów.
|
| |
|
|
| |
|
|
|
|
Chciałbym wszystkim zainteresowanym polecić do wglądu wspomnienia majora Tomasza Świtkowskiego, dowódcy II baonu 10 pułku piechoty liniowej pt. O wzięciu Woli dnia 6 września 1831 roku : sprostowanie opisów generałów Umińskiego i Sołtyka : z planem pola bitwy, wydane w Paryżu roku 1833, a udostępnione sumptem Jagiellońskiej Biblioteki Cyfrowej
http://jbc.bj.uj.edu.pl/dlibra/doccontent?id=289205&from=FBC
"Ucieczka Dobrogojskiego dała zapewne powód do mniemania, że reduta została zdobytą o godzinie 9 z rana. Tem bardziej odgadnąć nie mogę, dlaczego Jenerał Umiński w broszurze swojej, mówiąc o bitwie pod Warszawą, tak haniebny postępek Dobrogojskiego zrzuca na pułk 10, któremu niezbywało na wierności i odwadze dla sprawy ogólnej" [w:] Świtkowski T., op.cit., s. 19, 20.
By zrozumieć powyższy cytat, wyjaśnię iż w zagrodzie północnej szańca wolskiego trwał w tym czasie bój piechoty. Rosjanom udało się rozdzielić polski garnizon na dwie części.
W południowej [w pobliżu śródszańca] walczyli żołnierze 10 pułku piechoty pod dowództwem mjr. Świtkowskiego.
W północnej żołnierze 8 pułku piechoty pod dowództwem mjr. Damazego Dobrogoyskiego.
W trakcie walki Dobrogoyski, przerażony liczbą wdzierającej się piechoty rosyjskiej, a także hukiem wystrzałów z tyłu szańca, tu dawali się we znaki piechurzy z dwóch batalionów pułków nowingermanlandzkiego i staroingermanlandzkiego [we wcześniejszym poście zaznaczyłem "tę kakofonię" pod literą D], wpadł w panikę i dał komendę do ogólnego odwrotu; lecz zanim to się stało tak Świtkowski na stronie 18 to zajście podaje: "Jenerał Sowiński widząc wdzierającego się nieprzyjaciela na wały reduty części prawej, rozkazał mi abym z baterii części lewej poszedł w pomoc Dobrogojskiemu, wziąłem półbatalionu pułku 10, uderzam bagnetami na nieprzyjaciela cisnącego się na wały, Dobrogojski woła uciekaj bo zginiemy, i sam pierwszy wywołując swoich ucieka ku Warszawie, a wojsko za nim, zostawiając mnie między nieprzyjacielem z małą siłą swoich, między śmiercią i sromotą ucieczki."
Dobrogojski wydostał się przez uszkodzony kojec we wschodniej kurtynie, biorąc ze sobą trzy kompanie 8 pułku piechoty, zakład 14 pułku piechoty tj. z 8 pułku było tego 7 oficerów i ok. 300 żołnierzy, a z zakładu 14 pułku najmniej 100.
Na koniec ostał się Świtkowski mając przy sobie ok. 300 żołnierzy być może zgodnie za opisem Mierosławskiego; wspartym odwodem dwóch kompanii 10 pułku prowadzonymi przez dowódcę mjr. Wysockiego, musiał stawić czoło batalionom z kolumny gen. Ludersa. Świtkowski walczył jeszcze przez chwilę desperacko przy południowym szańcu, cofając się ostatecznie do śródszańca.
Tam miał dokonać się koniec Woli.
Interesujący jest również opis śmierci tytułowego gen. Sowińskiego na str. 21: "Jenerał Sowiński ciągle walcząc w baterii naczelnej robił posługę Wodza i żołnierza, nigdy nie odstąpił armaty chociaż wszystkich kanonierów wystrzelano, do noszenia ładunków używał żołnierzy z linii; chociaż ta posługa szła tępo i niezręcznie, strzelał jednak do nieprzyjaciela. Gdy nareszcie wdzierać się poczęli Rosjanie do Jego naczelnej baterii, Sowiński z karabinem w ręku, wspólnie z żołnierzami odpierał wrogów; lecz przyciśniony większością sił nieprzyjaciela, stojąc przy armacie, nieprzyjął ofiarowanego pardonu, skuty bagnetami żyć przestał.
Jenerał Sołtyk i Umiński w pismach swoich powiedzieli, że Sowiński cofnął się do kościoła przed nieprzyjacielem i tam broniąc się do upadłego, przy ołtarzu zginął. Wiadomość ta jest fałszywa; walczyłem obok Sowińskiego i byłem świadkiem jego bohaterskich dzieł; tam umarł gdzie walczył, niepodając w tył swojej drewnianej nogi, która go dosyć w tym dniu dźwigała."
Ten post był edytowany przez vyss: 7/02/2015, 23:20
|
| |
|
|
| |
|
|
|
|
W uzupełnieniu do poprzedniego mojego postu.
W odpowiedzi kierowanej do generała Umińskiego przez Świtkowskiego na opis zdarzeń mających miejsce w boju o Wolę dnia 6 IX 1831 r. [Sołtyka poszukuję]. Otóż udało mi się odszukać w zbiorach Pomorskiej Biblioteki Cyfrowej; rozprawę Juliusza Falkowskiego pt. Upadek powstania polskiego w 1831 roku, Poznań 1881: http://pbc.gda.pl/dlibra/doccontent?id=42896&from=FBC
Dostęp do publikacji wymaga rejestracji.
Relację Falkowskiego polecam do wglądu. W książce tej Autor dokonał przedruku szeregu ważnych wspomnień np. oficerów walczących w sierpniu/wrześniu na prawobrzeżu w II korpusie Romariny, oraz co istotne w tym przypadku "memuarów" trzech generałów:
- Kazimierza Małachowskiego - Opowiadanie działań wojennych i wypadków zaszłych od 15 sierpnia do 10 września 1831 roku, s. 129-189
- Umińskiego i Dembińskiego - Opisy ataku i obrony Warszawy 6 i 7 września 1831 r. s. 190-232
Relację Umińskiego można sobie skonfrontować z opisem Świtkowskiego odnośnie obrony Woli, bowiem to względem niej ów major 10 ppl ripostę składał.
Jak Falkowski podaje na stronie 190:
"Opowiadanie jenerała Małachowskiego obejmuje, w jednym ogólnym poglądzie walki na wszystkich punktach w których Warszawa atakowaną była w pamiętnych dniach 6-go i 7-go września 1831 r., ale mamy opisy szczegółowe tego ataku przez dwóch jenerałów Umińskiego i Dembińskiego, z których każdy dowodził obroną jednej połowy szańców stolicy.
Opis Umińskiego ogłoszony był w języku francuskim w Maju 1832 r. w Przeglądzie miesięcznym wojskowym Le spectateur militaire a następnie w broszurze z odbitek z tegoż przeglądu, rozdanej wszakże w bardzo małej liczbie egzemplarzy między jenerałów naszych i niektórych wyższych oficerów. - Dembiński opisał atak Warszawy w II tomie swoich Pamiętników. - Każdy z nich wprawdzie opisuje dokładnie i szczegółowo li tylko atak i obronę części szańców powierzonych jego dowództwo i które uwagę jego wyłącznie zajmowały a mówi tylko ogólnikowo i nie zawsze dokładnie o walkach poza tym obrębem, lecz opisy ich uzupełniają się nawzajem - Z tego też względu łączymy je w jeden ciąg przeplatany, dając na przemian opis Umińskiego tyczący się lewego skrzydła i opis Dembińskiego odnoszący się do prawego skrzydła. Zaczniemy od owej nader ważnej rady wojennej 19 sierpnia, którą sobie tak mało przypomniał jenerał Małachowski"
Ten post był edytowany przez vyss: 8/02/2015, 13:42
|
| |
|
|
1 Użytkowników czyta ten temat (1 Gości i 0 Anonimowych użytkowników)
0 Zarejestrowanych:
Śledź ten temat
Dostarczaj powiadomienie na email, gdy w tym temacie dodano odpowiedź, a ty nie jesteś online na forum.
Subskrybuj to forum
Dostarczaj powiadomienie na email, gdy w tym forum tworzony jest nowy temat, a ty nie jesteś online na forum.
Ściągnij / Wydrukuj ten temat
Pobierz ten temat w innym formacie lub zobacz wersję 'do druku'.
|
|
|
|
|
20/09/2014, 9:04
