12 września 1683 mi odpowiedział  na moje pytanie

Uważam, że każdy jest doskonałym żołnierzem, ale wybieram Sobieskiego - bo on właściwie jest już ostatnim z wielkich w I Rzeczypospolitej

Stanął na czele stronnictwa szlacheckiego realizującego program obozu egzekucyjnego, tzw. popularystów, które domagało się przestrzegania zasad pokoju religijnego, przeciwstawiało się rosnącemu wpływowi Kościoła katolickiego i zakonu jezuitów, występowało przeciwko angażowaniu Polski w wojny dynastyczne ze Szwecją, starając się jednocześnie o zwrócenie uwagi na niebezpieczeństwo grożące Polsce ze strony Turcji.

Natomiast co do rokoszu, czyli sejmu bezposredniego to zostal on wlasnie zwolany na rzecz reform ktore blokowal Zyga III....Akurat zagadnieniem rokoszu, szczegolnie sandomierskiego zajmowalem sie na studiach i jesliby kogos ten temat interesowal to moge troche wiecej napisac.

Sobieski według wielu nie był "wielki". Po zwycięstwie pod Wiedniem zyskał tylko sławę i na tym się skończyło.

Bardzo chetnie wysłuchałbym argumentów na rzecz rokoszu sandomierskiego. Myślę, że nie od rzeczy byłoby wspomnieć ,że w tym czasie scierały się  jednak dwa projekty reform - rokoszan i królewski... (jestem pewien że znasz ocenę profesora Wisnera na ten temat..)

Do zwołania sejmu bezpośredniego pod Sandomierzem doszło w 1606 roku wobec braku możliwości osiągnięcia  porozumienia z królem na sejmie walnym. Nawet daleko idące ustępstwa ze strony społeczeństwa, które w zamian domagało się jedynie przestrzegania prawa, zaowocowały „nocą jezuitów” i „niedojściem” sejmu z winy dwóch największych wichrzycieli: Skargi i Bartsha.
Podstawowe kwestie poruszane przez obecnych na sejmie bezpośrednim obywateli sprowadzały się do poddania króla ściślejszej kontroli ze strony społeczeństwa. W tym celu chciano „...wziąć to królowi z rąk, aby Rzplita wakancye rozdawała”. Rozumiano przez to elekcyjność wszystkich urzędów, w tym i kościelnych. Łączono to także ze zniesieniem ich dożywotności i starym postulatem zakazu ich koncentracji w jednym ręku.
Tematem któremu poświęcili wiele uwagi rokoszanie były kwestie obronności. System kwarciany okazał się być, wobec braku stałych aktualnych oszacowań wartości królewszczyzn (z winy króla) i notorycznego defraudowania przez dwór pieniędzy na obronę, niewystarczający. Rozwiązanie, które proponowano zabezpieczało równocześnie  przed totalitarnymi zapędami króla i samowolą magnatów.
Otóż nie mniej ni więcej tylko chciano stworzyć skarby publiczne po województwach, „... nie królowi, ale sobie i Rzpltej [...] na obronę nie na maszkary”. Ze skarbów tych byłyby finansowane milicje ziemskie w których by służyli „synowie rycerscy, którzy są habiliteres (zdatniejsi) do rycerskiego rzemiosła, niźli do nauki zawżdy prowincya albo województwo, w którym aerarium publicum (skarb publiczny) będzie miało , ut supra (nad sobą) mając swego rotmistrza od swego skarbu, mieli swoje stypendya zawsze dotąd, puki chce  służyć, a rotmistrze jedno nad nimi miewać, ażeby był rotmistrz indigena (obywatelem) onej prowincyjej i wszystko jego żołnierstwo, któreby on skarbnik z szafarzem powinien opatrywać ex publicio aerarie i żołdem i żywnością [...] do tego żołnierz kwarciany aby był ustawiczny [...] toby im [magnatom] nie tak łatwo o sługę szlachcica”
  Pozostałe kwestie podnoszone na rokoszu to min. sprawy edukacji. Proponowano finansowanie Akademii Krakowskiej i kolonii akademickich z dóbr zakonu jezuitów.

Tematem któremu poświęcili wiele uwagi rokoszanie były kwestie obronności. System kwarciany okazał się być, wobec braku stałych aktualnych oszacowań wartości królewszczyzn (z winy króla) i notorycznego defraudowania przez dwór pieniędzy na obronę, niewystarczający. Rozwiązanie, które proponowano zabezpieczało równocześnie  przed totalitarnymi zapędami króla i samowolą magnatów.
Otóż nie mniej ni więcej tylko chciano stworzyć skarby publiczne po województwach, „... nie królowi, ale sobie i Rzpltej [...] na obronę nie na maszkary”. Ze skarbów tych byłyby finansowane milicje ziemskie w których by służyli „synowie rycerscy, którzy są habiliteres (zdatniejsi) do rycerskiego rzemiosła, niźli do nauki zawżdy prowincya albo województwo, w którym aerarium publicum (skarb publiczny) będzie miało , ut supra (nad sobą) mając swego rotmistrza od swego skarbu, mieli swoje stypendya zawsze dotąd, puki chce  służyć, a rotmistrze jedno nad nimi miewać, ażeby był rotmistrz indigena (obywatelem) onej prowincyjej i wszystko jego żołnierstwo, któreby on skarbnik z szafarzem powinien opatrywać ex publicio aerarie i żołdem i żywnością [...] do tego żołnierz kwarciany aby był ustawiczny [...] toby im [magnatom] nie tak łatwo o sługę szlachcica”

Sejm sie zajmowal i byl gotow do daleko idacych ustepstw za cene uchwalenia przepisow wykonawczych do Konfederacji Warszawkiej co tak przerazilo Skarge i Bartsha ze przekonali Zyge do uwalenia calego projektu.