Witaj GOŚCIU ( Zaloguj się | Rejestracja )
 
2 Strony < 1 2 
Reply to this topicStart new topicStart Poll

> Generał Jan Henryk Dąbrowski, ocena postaci
     
attache
 

III ranga
***
Grupa: Użytkownik
Postów: 116
Nr użytkownika: 72.630

Piotr
Stopień akademicki: socjalista
Zawód: Licealista
 
 
post 27/04/2011, 17:51 Quote Post

Zgadzam się Dąbrowski jest jednym z najwspanialszych Polaków i złotymi zgłoskami wpisuje się do kanonu polskich dowódców, ja szczególnie cenię go za akcje dywersyjną w Wielkopolsce, podczas insurekcji kościuszkowskiej, pośrednio dzięki niemu Prusacy odstąpili od oblężenia Warszawy, a podobno na wieść o nim drżały załogi nawet w Gdańsku. Ale o mało co przed powstaniem nie stracił życia, ponieważ to jemu przypadło "rozgonienie" buntu Madalińskiego, został uznany za zdrajce i ogłoszono bodajże wyrok śmierci na nim, a Madaliński zawsze był jego zaciekłym wrogiem i nigdy mu nie wybaczył, wgl Dąbrowski nie był wcześniej szanowany, poniewąz zgłosił akces do Targowicy. Ale szybko odkupił swoje winy, bo to jemu pierwszemu Kościuszko nadał pierścień "Ojczyzna Obrońcy Swemu" i nawet podarował mu złotą szable. Dąbrowski miał także wiele wad, był chciwy, pod koniec insurekcji, zabrał prawie wszystkie papierowe pieniądze drukowane przez Kościuszkę, chociaż wiadomo było, że wobec przegranego powstania będą miały bardzo małą wartość. O jego sławie przemawia to, że po upadku powstania Suworow i Fryderyk II Wielki czynili próby, aby zakontraktować Dąbrowskiego do swojej armii. Myslę, że bez wątpienia można go także nazwać takim polskim "małym Napoleonem", posiadał ogromne zbiory historyczne, a z jego map korzystała nawet Armia Polska. Ufff, ale sie spisałem..

Ten post był edytowany przez attache: 27/04/2011, 17:53
 
User is offline  PMMini Profile Post #16

     
skorups
 

Nowicjusz
Grupa: Użytkownik
Postów: 2
Nr użytkownika: 76.580

Grzegorz Skorupski
Stopień akademicki: UAM Poznañ
Zawód: nauczyciel
 
 
post 3/02/2012, 23:16 Quote Post

A co ze stosunkiem Dąbrowskiego do Napoleona. Ogólnie mówi się o jego wierności, ale jednocześnie gdzieś czytałem o niechęci Dąbrowskiego wobec sytuacji w Księstwie Warszawskim. Ponoć płk. Potocki był przygotowywany na przywódcę powstania, a przygotowujący powstanie antynapoleońskie Pawlikowski Orchowski, Szaniawski, Gorzkowski porozumieli się Dąbrowskim. czy ktoś ma jakieś szczegóły na ten temat?
 
User is offline  PMMini ProfileEmail Poster Post #17

     
Pietrow
 

VII ranga
*******
Grupa: Użytkownik
Postów: 1.660
Nr użytkownika: 76.370

Slawomir Skowronek
Stopień akademicki: doktor
Zawód: nauczyciel LO
 
 
post 4/02/2012, 10:43 Quote Post

Już tylko uważna lektura biografii generała pióra Jana Lubicz Pachońskiego pozwala wywnioskować, że drogi rozwoju świadomości narodowej, światopoglądu a i kariery (politycznej i wojskowej)J.H. Dąbrowskiego były zawiłe. Dowódcą był raczej przeciętnym, większych zgrupowań nie ogarniał. Bywał konfliktowy i małostkowy w stosunkach z innymi oficerami. Był wszakże znakomitym organizatorem i lubili go żołnierze. W 1807 wkraczający na ziemie polskie Napoleon stawiając na księcia Józefa (niejako "kosztem" Dąbrowskiego) nie popełnił błędu: zachwiał wprawdzie zaufaniem części środowiska legionowego (bo nie całe bynajmniej uwielbiało Dąbrowskiego!) i części społeczeństwa polskiego (co to wówczas mogło znaczyć?), w zamian zyskując pomost porozumienia z realną, arystokratyczną elitą polską i rodziną ostatniego króla. Poniatowski zresztą okazał się od 1809 poczynając dobrym nie tylko żołnierzem, ale politykiem i wodzem naczelnym. Dąbrowski jest jednak postacią znaczącą, gdyż jako reprezentant Agencji ze swoimi planami politycznymi dobrze "wstrzelił się" w ówczesną sytuację we Francji (w przeciwieństwie do zajadle "jakobińskiej" Deputacji), ponadto stał się głównym symbolem aktywnej polskiej polityki w latach od 1797 (znamienna data: rok wspólnej deklaracji zaborców o niewskrzeszaniu Polski nawet w części ani jej tytułów) do 1806. Poza tym nie był wolny od zwykłych ludzkich słabostek i wad. Po 1807 był na Napoleona nieco "obrażony", ale nie zmieniło to jego postawy wobec Księstwa i polityki profrancuskiej. Po Lipsku Napoleon właśnie jemu powierzył dowództwo resztek wojsk polskich a nawet po zwolnieniu ich z przysięgi wierności (po czym część oficerów i wojska powróciła do kraju) Dąbrowski wytrwał do końca kampanii 1814 roku.

Ten post był edytowany przez Pietrow: 4/02/2012, 10:47
 
User is offline  PMMini ProfileEmail Poster Post #18

2 Strony < 1 2 
1 Użytkowników czyta ten temat (1 Gości i 0 Anonimowych użytkowników)
0 Zarejestrowanych:


Topic Options
Reply to this topicStart new topic

 

 
Copyright © 2003 - 2023 Historycy.org
historycy@historycy.org, tel: 12 346-54-06

Kolokacja serwera, łącza internetowe:
Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej