| |
|
|
 PAWEL PISKORSKI, Informacje, opinie, oceny
| |
|
|
|
|
Paweł Bartłomiej Piskorski (ur. 25 lutego 1968 w Warszawie) – polski polityk i samorządowiec.
W latach 1999–2002 prezydent m.st. Warszawy, poseł na Sejm I, III i IV kadencji, w latach 2004–2009 deputowany do Parlamentu Europejskiego VI kadencji, od 2009 przewodniczący Stronnictwa Demokratycznego.
Ukończył XLI Liceum Ogólnokształcące im. Joachima Lelewela w Warszawie, a w 1993 studia na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego. Działał w podziemnym Niezależnym Zrzeszeniu Studentów, w którym współtworzył rodzaj „lotnych brygad”, zajmujących się zdobywaniem personaliów osób aresztowanych w czasie manifestacji, które następnie przekazywano ich rodzinom. Od 1989, po legalizacji NZS, był najpierw członkiem Komisji Krajowej, a następnie jej przewodniczącym w latach 1990–1991. W 1990 zaangażował się wraz z grupą działaczy NZS w tworzenie struktur terytorialnych Kongresu Liberalno-Demokratycznego. Pełnił funkcje sekretarza generalnego i wiceprzewodniczącego KLD.
W latach 1991–1993 był pierwszym przewodniczącym Fundacji Współpracy Polsko-Niemieckiej, której celem była poprawa stosunków społecznych i gospodarczych z Niemcami.
W 1991 w wyniku wyborów parlamentarnych został po raz pierwszy wybrany na posła (do Sejmu I kadencji). Był członkiem Komisji Polityki Gospodarczej i Budżetu, Komisji Spraw Zagranicznych oraz Komisji Demografii i Migracji. Zajmował także stanowisko wiceprzewodniczącego Komisji Nadzwyczajnej ds. Ustawy Ordynacja Wyborcza do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej. Wchodził w skład delegacji polskiego parlamentu do Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy. Nie uzyskał reelekcji w kolejnych wyborach. Od 1993 do 1997 kierował Fundacją im. Gabriela Narutowicza.
Po zjednoczeniu KLD z Unią Demokratyczną w 1994 działał w Unii Wolności. W 1997 ponownie uzyskał mandat poselski. W Sejmie III kadencji pełnił m.in. funkcję wiceprzewodniczącego Komisji Obrony Narodowej i przewodniczącego Podkomisji stałej ds. bezpieczeństwa i integracji z NATO.
W latach 1999–2002 sprawował urząd prezydenta m.st. Warszawy. Przez swoich przeciwników politycznych był oskarżany o liczne nadużycia w trakcie pełnienia tej funkcji. Rzekome nadużycia przez prasę zostały określone jako tzw. afera mostowa. Przez kilka lat prokuratorzy z Prokuratury Okręgowej w Warszawie prowadzili śledztwo w tej sprawie, które zostało umorzone w lipcu 2008. Ponadto, przeciwnicy polityczni, zwłaszcza pełniący od 2002 do 2005 funkcję prezydenta Warszawy Lech Kaczyński z PiS, zarzucali Pawłowi Piskorskiemu stworzenie tzw. układu warszawskiego skupiającego lokalnych działaczy UW (a później PO) oraz SLD.
W 2001 odszedł razem z całą grupą działaczy z Unii Wolności do nowo tworzonej Platformy Obywatelskiej. 23 września tego samego roku, startując jako lider warszawskiej listy Platformy Obywatelskiej, został po raz trzeci wybrany na posła Sejmu IV kadencji liczbą około 70 tys. głosów. Był członkiem Komisji Spraw Zagranicznych i wiceprzewodniczącym Klubu Parlamentarnego Platformy Obywatelskiej. Został także wiceprzewodniczącym polskiej delegacji do Zgromadzenia Parlamentarnego NATO.
13 czerwca 2004 w wyborach europejskich uzyskał mandat deputowanego do Parlamentu Europejskiego z Warszawy. Początkowo zasiadał w grupie chadeckiej. Wkrótce zrezygnował z pełnienia funkcji sekretarza generalnego PO.
W kwietniu 2006 „Dziennik” poinformował o zakupie w 2005 przez Pawła Piskorskiego wraz żoną ponad 320 hektarów ziemi pod zalesienie. Łączny koszt zakupu wyniósł 1,25 mln zł. Zdaniem dziennikarza tej gazety kwota ta przewyższała wartość środków zadeklarowanych przez europosła w oświadczeniu majątkowym za ten rok[5]. Paweł Piskorski tłumaczył, że pieniądze te pochodziły ze sprzedaży mieszkań, kredytu, oszczędności oraz dochodów bieżących jego i żony. Oświadczenia majątkowego nie zakwestionował nigdy żaden organ państwowy. Dzień po tej publikacji zarząd krajowy PO postanowił o jego wykluczeniu z partii, a 17 maja tego roku usunięto także dziesięciu jego współpracowników, m.in. Piotra Foglera. Oficjalnym powodem było szkodzenie wizerunkowi PO, przy czym wobec wykluczonych nie było prowadzonego postępowania w sprawie sugerowanych przez media przestępstw.
W październiku 2006 Paweł Piskorski przeszedł w Europarlamencie z EPP-ED do Porozumienia Liberałów i Demokratów na rzecz Europy. W styczniu 2009 wstąpił do Stronnictwa Demokratycznego, stając się tym samym jedynym eurodeputowanym tej partii, a także deklarując zamiar ubiegania się o stanowisko przewodniczącego SD. Stanowisko to uzyskał na kongresie nadzwyczajnym SD, odbytym w dniu 21 lutego tego samego roku. Nie ubiegał się o reelekcję w czerwcowych wyborach do PE. W listopadzie 2009 został zawieszony w obowiązkach przewodniczącego partii przez Naczelny Sąd Partyjny SD, który sam wcześniej miał ulec zawieszeniu. Kilka dni później członkowie rady naczelnej SD, w tym zawieszeni przez wierne Pawłowi Piskorskiemu władze, uchwalili jego odwołanie ze stanowiska przewodniczącego, powierzając funkcję tymczasowego przewodniczącego partii Krzysztofowi Góralczykowi.
W styczniu 2010 prokurator przedstawił mu zarzut posłużenia się podrobionym dokumentem (umową z antykwariuszem) w postępowaniu podatkowym. Paweł Piskorski nie przyznał się do popełnienia tego czynu.
13 grudnia 2010 Sąd Okręgowy w Warszawie wykreślił Pawła Piskorskiego z ewidencji partii politycznych jako przewodniczącego Stronnictwa Demokratycznego i wpisał w to miejsce Krzysztofa Góralczyka. Po odwołaniu się przez Pawła Piskorskiego od tej decyzji, Sąd Apelacyjny zdecydował 7 marca 2011 o ponownym wpisaniu go do rejestru jako przewodniczącego partii. 20 kwietnia 2013 ponownie został wybrany przez kongres SD na tę funkcję. W czerwcu tego samego roku SD weszło w skład koalicji Europa Plus. W wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2014 Paweł Piskorski otwierał listę tej koalicji w okręgu zachodniopomorsko-lubuskim. Nie uzyskała ona jednak mandatów, a po wyborach przestała istnieć. 23 kwietnia 2016 Paweł Piskorski ponownie uzyskał na kongresie SD reelekcję na funkcję przewodniczącego partii.
|
| |
|
|
| |
|
|
|
|
Nie wiem, czy Piskorski jest winny, ale uosabiał raczej negatywny wizerunek Platformy. Tak, czy inaczej jego wyrzucenie PO raczej nie wzmocni. Ludzie to matołki, oskarżają Michnika o aferę Rywina, to wyrzucenie Piskorskiego potraktują jako dowód, że PO to partia złodziei.
Partia Piskorskiego to już zupełny absurd. Nie bardzo sobie wyobrażam jej przyszły elektorat. No chyba że zmieści się na dwóch kanapach...
|
| |
|
|
| |
|
|
|
|
Bardziej realne wydaje mi się stworzenie właśnie jakieś listy firmowanej przez Piskorskiego w wyborach samorządowych. Bardzo możliwe, że sam zdecyduje się kandydowac na prezydenta stolicy. A swoja drogą to jestem ciekawy, jak postrzegaja go zwykli warszawiacy.
|
| |
|
|
| |
|
|
|
|
Moim zdaniem partia Piskorskiego ma szanse tylko w wyborach samorządowych pod warunkiem, ze w warszawie jeszcze jakoś dobrze jest oceniany ( nie znam warunków warszawskich) Jednak pozostaje drugie pytanie jak odbije sie to na PO czy odejście nie tak małej liczby prominentnych dzialaczy PO nie osłabi partii. Jednym słowem jak bardzo moze ucierpieć na tym PO i czy wywalenie źle kojarzącego się polityka w bilansie politycznym wyjdzie im na plus czy minus?
|
| |
|
|
1 Użytkowników czyta ten temat (1 Gości i 0 Anonimowych użytkowników)
0 Zarejestrowanych:
Śledź ten temat
Dostarczaj powiadomienie na email, gdy w tym temacie dodano odpowiedź, a ty nie jesteś online na forum.
Subskrybuj to forum
Dostarczaj powiadomienie na email, gdy w tym forum tworzony jest nowy temat, a ty nie jesteś online na forum.
Ściągnij / Wydrukuj ten temat
Pobierz ten temat w innym formacie lub zobacz wersję 'do druku'.
|
|
|
|
|
29/04/2006, 9:31
