Witaj GOŚCIU ( Zaloguj się | Rejestracja )
 
 
Reply to this topicStart new topicStart Poll

> Polacy W Rewolucji Październikowej, Ocena I Wniosk, Pułk rezerwowy Dywizji Strzelców
     
Tadeusz Rawicz
 

Nowicjusz
Grupa: Użytkownik
Postów: 15
Nr użytkownika: 102.263

Tadeusz Bia³ek
Stopień akademicki: in¿ynier
Zawód: kierownik Budowy
 
 
post 8/09/2017, 17:39 Quote Post

Rozkazem Naczelnego Wodza Armi Imperium Rosyjskiego z 11 stycznia 1917 r. rozpoczął się proces formowania Dywizji Strzelców Polskich ,której dowódcą został mianowany gen. ppor. Tadeusz Bylewski. Brygada została rozmieszczona w okręgu kijowskim , a mianowicie , sztab Brygady a później Dywizji , 1-szy batalion i kompania saperów w Kijowie , 2-gi batalion i Czołówkę Sanitarną L 70 w Boryspolu , 3-ci batalion w Połtawie , 4-ty batalion w Berezaniu , batalion rezerwowy w Biełgorodzie (będzie jeszcze o nim mowa) , a Dywizjon Ułanów w Czugujewie pod Charkowem . Początek reorganizacji Brygady w Dywizję dał rozkaz gen. Bylewskiego z dnia 21 -go lutego 1917 r. Rozkaz ten precyzował rozbudowę Brygady do Dywizji przez utworzenie czterech pułków piechoty po trzy bataliony w każdym , oddzielnej kompanii inżynieryjnej i dywizjonu ułanów złożonego z trzech szwadronów i szwadronu zapasowego . Braki w parku artyleryjskim Armii Imperium Rosyjskiego , spowodowały , że nowo formująca się dywizja nie otrzymała oddziałów artyleryjskich . Nowo formująca się dywizja potrzebowała nowych dowódców , i tak brygadierem dywizji został płk. J. Rządkowski , dowódcą 1-go pułku – płk . Pieńkowski , następnie płk. L. Żeligowski , dowódcą 2-go pułku – płk. Wysocki , 3-go płk. Firlej następnie od maja płk. Gałecki , 4-go płk. Znamierowski od marca płk. Racięcki , komp. inż. – pkpt. Wężyk , dowódcą dywizjonu ułanów - ppłk. Obuch-Woszczyński następnie płk. Bolesław Mościcki , dowódcą pułku rezerwowego został płk. Winnicki . Gdy Dywizja wyruszyła na front 16 czerwca 1917 r pułk rezerwowy pozostał w Biełgorodzie. Dywizja Strzelców po okresie ciężkich walk min. pod Husiatyniem przechodzi w stan reorganizacji w I Korpus Polski w Mińsku a później w Bobrujsku. Jej nowomianowany dowódca gen.por. Józef Dowbor Muśnicki liczył na wzmocnienie korpusu pułkiem rezerwowym jednak tak sie nie stało.
Agitacja bolszewicka dotarła i do Biełgorodu. Żołnierze pozbawieni dyscypliny odmawiali udziału w ćwiczeniach , zresztą działo sie tak w całej armii rosyjskiej. Rada żołnierska pułku rezerwowego odmówiła wykonania rozkazu generała Muśnickiego i zaledwie kiluset żołnierzy i oficerów połączyło się z Korpusem. Reszta z 13 tys. żołnierzy Pułku Rezerwowego ,zaagitowana przez por. Jackiewicza i chor. Walca podporządkowała się miejscowemu komisarzowi wojskowemu Meranville de St. Claire’a ( belgijski adwokat) trworząc Rewolucyjny Biełgorodzki Pułk Strzelców. c.d.n.
 
User is offline  PMMini Profile Post #1

     
Krzysztof M.
 

poilu
*********
Grupa: Użytkownik
Postów: 4.513
Nr użytkownika: 19.359

Stopień akademicki: ++++
Zawód: ++++
 
 
post 13/09/2017, 7:38 Quote Post

Nie pułk rezerwowy tylko Pułk ZAPASOWY - oficjalna nazwa to "Zapasowy Pułk Strzelców Polskich". Nazywano go również potocznie "Pułkiem Biełgorodzkim", "Rewolucyjnym Biełgorodzkim Pułkiem Strzelców" itp. a w rosyjskiej/radzieckiej literaturze pojawia się niekiedy pod nazwą "legionu polskiego".

Pułki zapasowe w armii rosyjskiej pełniły funkcje jednostek zakładowych - prowadziły szkolenie uzupełnień, ozdrowieńców lub tworzyły garnizony wewnątrz imperium. Stacjonowały najczęściej w miastach z dala od linii frontu - a w miastach - największych skupiskach proletariatu - agitacja bolszewicka była najbardziej intensywna i padała często na podatny grunt. Stąd jednostki garnizonów i zapasowe - były oczywistym polem działania sowieckich działaczy. Nawet jesli bolszewikom nie udawało się przeciągnąć danej jednostki zapasowej na swoja stronę, to często udawało im się zdobyć stamtąd broń, albo zapewnić neutralność, lub wprowadzić taki rozkład, że jednostka nie była w stanie w ogóle funkcjonować jako siła bojowa. Podobnie było w przypadku polskiego pułku. Generał Dowbór-Musnicki nazywał pułk zapasowy - "rozhukanymi bandami elementów lewicowych".

W k. listopada 1917 elementy pułku wzięły udział w walkach koło Biełgorodu (m.in. w rej. Tomarowki) z tzw. "udarnikami-korniłowowcami", którzy próbowali z Mohylewa przebić się nad Don - do Kaledina. W historiografii rosyjskiej/sowieckiej - walki pod Biełgorodem nazywa się niekiedy "pierwszą bitwą wojny domowej". Według sowieckiego historyka Polikarpowa - z około 16 tys. żołnierzy Pułku Zapasowego około połowy można było użyć do pośrednich lub bezpośrednich walk z kontrrewolucjonistami. Według Dowbora-Muśnickiego, o ile pamiętam, w walkach tych wzięła udział równowartość mniej więcej batalionu.

Pułk Zapasowy Sowieci próbowali później wykorzystać do walki z Ukraińską Radą Centralną - co spotkało się z oporem Polaków. Pułk został - w skrócie i uproszczeniu - brutalnie spacyfikowany przez biełgorodzki rewkom i wywieziony do Moskwy.
 
User is offline  PMMini Profile Post #2

 
2 Użytkowników czyta ten temat (2 Gości i 0 Anonimowych użytkowników)
0 Zarejestrowanych:


Topic Options
Reply to this topicStart new topic

 

 
Copyright © 2003 - 2023 Historycy.org
historycy@historycy.org, tel: 12 346-54-06

Kolokacja serwera, łącza internetowe:
Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej