A Gniewko nie czyta zródeł tylko stawia absurdalne tezy

u Kadłubka przykładem takiego princeps abortivus jest Miecław, innego nie przytacza.

przykładem abigit princeps abortivus - co wykazał user Prym – będzie Brzetysław Przemyślida.

Kosmas pisze o translacji św. Wojciecha z Gniezna w 1039 r. Nasze roczniki podają datę najazdu Brzetysława w 1038 r. Kosmas pisze też o wcześniejszym ograbieniu Krakowa przez Brzetysława, ale bez daty rocznej. To mogą być sprzeczności jedynie pozorne, bo np. najazd (na Gniezno) mógł być w 1038, a translacja w 1039. Natomiast ograbienie Krakowa mygło nastąpić jeszcze wcześniej(nawet od 1034 r.), bo przecież potrzeba było co najmniej kilku lat aby uzyskać indult dla Kazimierza

Spostrzegłszy to książę Brzetysław w czwartym roku swego panowania uznał, że będzie najlepiej nie odkładać nadarzonej sposobności podejścia swoich nieprzyjaciół, także pomszczenia się za wyrządzane krzywdy, które niegdyś książę Mieszko wyrządził Czechom - i naradziwszy się ze swoimi postanowił uderzyć na nich, jak najrychlej będzie mógł. I natychmiast wydał groźne zarządzenie na całej ziemi czeskiej, posyłając na znak swego rozkazu stryczek skręcony z łyka, aby każdy, który po danym znaku opieszale wyjdzie do obozu, bez wątpliwości wiedział, że na takim stryczku będzie powieszony na szubienicy. Gdy się w jednej chwili, w mgnieniu oka co do jednego zgromadzili razem, wtargnął do polskiej ziemi owdowiałej po swoim księciu i nieprzyjacielsko ją napadł, i jak niezmierna burza szaleje, sroży się, wszystko zwala - tak wsie rzeziami, rabunkami, pożarami pustoszył, obronne miejsca siłą zdobywał. Wtargnąwszy zaś do ich stolicy Krakowa zniszczył [ją] zupełnie i wziął łupy; ponadto i stare skarby przez dawnych książąt w skarbcu ukryte zrabował, to jest nieskończoną ilość złota i srebra; podobnie i inne miasta ogniem spalił i aż do gruntu zniszczył. I gdy przybył do grodu Giecz, grodzianie oraz wieśniacy, którzy się tam schronili, nie czując się na siłach znieść uderzenia księcia, wyszli mu naprzeciw niosąc złotą gałązkę, co było znakiem poddania się, i pokornie prosili, aby ich w pokoju z ich trzodami i innymi przynależnościami przeniósł do Czech. Książę, dogadzając ich prośbom, skoro przeprowadził ich do Czech, dał im niemałą część lasu zwanego Cemin, ustanawiając jednego z nich ich zwierzchnikiem i sędzią, i postanowił, aby tak oni, jak ich potomkowie żyli na wieki według prawa, jakie mieli w Polsce, i od miasta, z którego się wywodzili, aż do dziś zwani są Gieczanami.

Z całym świętym ciężarem przybyto do Czech pomyślnie i radośnie i w przeddzień świętego Bartłomieja apostoła [23 VIII] blisko stolicy Pragi rozłożono obóz koło rzeczki Rokytka, gdzie o świcie duchowieństwo i wszystek lud wyszli z procesją. Jej długie szeregi zaledwie zdołały się rozwinąć na szerokim polu; taka wielka bowiem była procesja: sam książę i biskup dumni nieśli na ramionach słodki ciężar męczennika Chrystusowego Wojciecha; potem opaci pospołu nieśli szczątki pięciu braci, następnie archipresbyterzy radowali się brzemieniem arcybiskupa Gaudentego; za nimi postępowało dwunastu wybranych kapłanów z trudem dźwigających ciężar złotego krucyfiksu - albowiem książę Mieszko8 trzy razy sam siebie ważył tym złotem; na piątym miejscu niesiono trzy ciężkie płyty ze złota, które były położone koło ołtarza, gdzie spoczywało święte ciało. Największa płyta, pięć łokci długa i dziesięć dłoni szeroka, była bardzo ozdobiona drogimi kamieniami i kryształowymi bursztynami, na skraju której ten wiersz był napisany: "Waży to dzieło aż trzysta grzywien złota". Na końcu więcej niż na stu wozach wieźli olbrzymie dzwony i wszystek skarb Polski, za nimi postępował niezliczony tłum znakomitych mężów, z rękami skrępowanymi żelaznymi pętami i zdławionych obręczami na szyje, między którymi był prowadzony, niestety nieszczęśliwie pojmany, mój Brat w godności duchownej, starszy urzędem. O, dniu ów, przez Czechów sławiony i przez wieki przekazywany pamięci, świętymi obrzędami obchodzony, dostojnymi obwieszczeniami chwalony, hymnami najpobożniej czczony, bogatym radosny, przez niemocnych pożądany, dla biednych miły, dawaniem jałmużny uświetniony i wszystkimi dobrymi uczynkami ozdobiony, dniu, w którym blask sieją uroczystości przydawane do uroczystości. O, zbyt szczęśliwa stolico Prago, niegdyś świętym księciem wywyższona, przyjmujesz podwójną radość tobie przez Pana Boga zesłaną i przez te dwie oliwki miłosierdzia sławą wzlecisz poza granice Sarmatów i Jazygów.
Dokonanie zaś było to przeniesienie najbłogosławieńszego męczennika Wojciecha roku [od] wcielenia Pańskiego 1039, 1 września

uzyskać indult dla Kazimierza

Myślę, że należy zwrócić uwagę na czasownik jakim się posłużył autor.
abigit - ma wiele znaczeń i słowo wypędzić nie oddaje jego pełnego znaczenia. Jeżeli chcemy koniecznie użyć tego słowa "wypędzić" to musimy dodać przynajmniej w nawiasie, że wypędzić kogoś z kim się miało uprzednio jakieś związki czy to osobiste czy też społeczne. Można też użyć: odtrącić, odesłać, wyrzucić, wyrzec się, wypierać, ecc.
Dopiero w tej konotacji należy rozpatrywać dopełnienie principes abortivos.

Może dałoby się jakoś szerzej wyjaśnić skąd ten nawias potrzebny w tłumaczeniu abigit. Sondel tego nie wyjaśnia, raczej zmierza w stronę uwolnienia się od problemu (pozbyć się czegoś, uwolnić od czegoś) niż wypędzenia kogoś bliskiego.

Drugim przykładem abigit princeps abortivus - co wykazał user Prym – będzie zatem Brzetysław Przemyślida.

Kosmas pisze o translacji św. Wojciecha z Gniezna w 1039 r. Nasze roczniki podają datę najazdu Brzetysława w 1038 r. Kosmas pisze też o wcześniejszym ograbieniu Krakowa przez Brzetysława, ale bez daty rocznej.
To mogą być sprzeczności jedynie pozorne, bo np. najazd (na Gniezno) mógł być w 1038, a translacja w 1039. Natomiast ograbienie Krakowa mygło nastąpić jeszcze wcześniej(nawet od 1034 r.), bo przecież potrzeba było co najmniej kilku lat aby uzyskać indult dla Kazimierza.

A np. z Plauta, Amphitruo. prol. 150: "abigam iam ego illum ab aedibus" w znaczeniu "odpędzać siłą" - nie mamy do czynienia z jakimś powiązaniami, w typie o jakim piszesz.

Mateusz Bogucki: Czy istnieją monety Miecława, zbuntowanego cześnika Mieszka II?

W 1994 roku Peter Ilisch opublikował artykuł, w którym przedstawił w zarysie grupę monet wybitych jedną parą stempli (Il. 1 i 2), znane głównie, choć nie tylko ze skarbu odkrytego w Stryjewie Wielkim pod Ciechanowem (t.p.q. 1042, c. 1060). Tylko jeden egzemplarz został zidentyfikowany w skarbie z Żukowa w powiecie płockim (t.p.q. 1024?, c. 1050). Denary te charakteryzują się specyficzną techniką bicia na bardzo grubych krążkach oraz nietypową jak na monety wczesnośredniowieczne strukturą wagową. Najlżejszy egyemplary waży 1,14 g, zaś najcięższy aż 2,58 g. Średnia arytmetyczna dla 45 monet wynosi 2 g, zaś mediana 2,01 g. Problem polega na tym, że struktura wagowa nie jest całkowicie przypadkowa i można zauważyć trzy wyraźne przedziały wagowe pozwalające na pogrupowanie większości monet (il. 3). W 1. połowie XI wieku monety o takiej wadze są nietypowe. Wydaje się, że powodów takiej struktury wagowej powinno się szukać poza mechanizmami ekonomicznymi. Mazowsze pozostaje jedynym regionem, z którego pochodzą te szczególne naśladownictwa. Najbardziej prawdopodobny okres ich produkcji to lata 40. XI wieku. Stosunkowo duża liczba zachowanych egzemplarzy wskazuje, że wytwarzanie omawianych denarów nie miało charakteru incydentalnego, lecz że zostało zainicjowane przez osobę zamożną, która miała odpowiednie środki i możliwości jego zorganizowania. Rozważając, kto mógł być inicjatorem tej produkcji oraz gdzie były bite te monety, należy wziąć pod uwagę także sytuację polityczną tego czasu. Jak wiadomo, po śmierci Mieszka II, Mazowsze usamodzielniło się pod władzą Miecława, panującego w latach ok. 1038 1047. Sądzę, że były cześnik Mieszka II miał wszelkie niezbędne powody i możliwości, by podjąć próbę uruchomienia własnego mennictwa, trudno jednak wskazać przyczyny bicia przez niego monet. Biorąc pod uwagę wysokie aspiracje Miecława (ogłosił się księciem) jego sojusze z Pomorzanami i nietypową strukturę wagową omawianych monet można sądzić, że te wyjątkowo ciężkie monety przeznaczone były dla politycznych sprzymierzeńców i miały pełnić funkcję manifestacyjną. Ośrodkiem, w którym taka krótkotrwała produkcja mogła zostać zorganizowana był Płock, stolica Mazowsza. Oczywiście postawiona tu teza o mennictwie Miecława w Płocku w latach 40. XI w. jest niezwykle trudna do udowodnienia, choć wydaje się całkiem prawdopodobna.

Wersja Idela nie zgadza się ze znaczeniem przymiotnika "abortivus", który posiada następujące 1) jako rzeczownik płód poroniony, dziecko martwo urodzone; to znaczenie w tekście Kadłubka odpada "abortivi principes" już nie żyją, nie trzeba ich wyganiać, nie wspominając już Idelu, że opuszczasz ważną dla rozumienia tekstu część, że Kazimierz wygnał owych "abortivi principes" z jakiś prowincji, a w tym miejscu więcej kronikarz pisał o Miecławie, właśnie takim "abortivus princeps", jego Kazimierz wyparł z Mazowsza, jak się wydaje, w zaświaty.

Wg Mistrza Wincentego Miecław uciekł przed Kazimierzem do pogan (całkiem żywy), zatem to słaby kandydat na abortivusa, wręcz wykluczone, aby to o niego mogło chodzić. I jeszcze kilka prowincji jest w tym fragmencie, których Miecław przecież nie miał. Faktycznie zatem lepiej tłumaczyć „abortivus” jako rzeczownik, tj. płód poroniony. W

Przy takiej propozycji Kazimierz … wypędził ze wszystkich okolicznych prowincji przywódców poronionego płodu …. Teraz (mam nadzieję) to będzie wersja odpowiadająca logice tekstu Kadłubka.

w domyśle wiadomo co nim było, więc ta metafora Mistrza była dla jemu współczesnych zrozumiała.