Prawda, ale też nie do końca. Bo haubice jako takie pojawiły się w dobie artylerii gładkolufowej nie tyle by strzelać ogniem stromotorowym ale by móc strzelać granatami. Stąd i owa krótka lufa długości ramienia - by można było stosownie "ustawić" granat.

OK. Z tym, że nazewnictwo bywało wszędzie bardzo różne. Działa Paixhansa strzelające granatami też klasyfikowano często jako haubice lub działa haubiczne (niekiedy także jako shell guns) z haubicami rozumianymi jako działa mogące strzelać ogniem stromotorowym, wiele wspólnego nie miały.

Nie stosowano. Może i gdzieś ktoś jakieś eksperymenty prowadził...

granatniki/haubice strzelały lżejszymi grantami a nie  pełnymi kulami, więc tu akurat problemu być nie musiało...

Przede wszystkim haubica służyła do strzelania stromotorowego, a karonada nie.

Wiem. Chodziło mi o wykazanie, że nawet na lądzie są armaty z krótką lufą i podkalibrową komorą a nie zwą się haubicami.

Kartaczami strzela się stromotorowo? W tworzonej przez Prusaków pod koniec wojny siedmioletniej artylerii konnej siedmiofuntowe haubice służyły przede wszystkim do strzelania na wprost. Podobnie w bateriach artylerii w okresie 1813-15.

Pojawiać to się mogły różne rzeczy. Pytanie, czy one przetrwały? Bo jeżeli przetrwały to znaczy, że były skuteczne. Jeżeli nie - to znaczy że te pomysły nie miały sensu. Nie chcę się jednoznacznie wypowiadać na temat artylerii lądowej, ale na zdrowy rozsądek prowadzenie stromotorowego ognia pełnymi kulami żeliwnymi nie ma większego sensu. Trafić było piekielnie trudno (przy ówczesnych realiach to w zasadzie była bardziej kwestia przypadku), efekt stosunkowo niewielki, koszty takie jak przy normalnym strzelaniu. To trochę tak jakby strzelać z moździerzy lanymi kulami żeliwnymi - to by było bez sensu. Tak prowadzony ostrzał byłby po prostu nieefektywny.

Z granatami eksperymentowano już w wieku XVI z tego co wiem. A że broń stromotorowa strzelająca pełnymi kulami jest nieefektywna - to rzecz oczywista.
Po pierwsze, w owych czasach, strzelając w ten sposób, bardzo trudno było trafić w cel. I to nie punktowy ale powierzchniowy. Podczas ostrzeliwania wybrzeży z moździerzowców, strzelano zazwyczaj z dystansu ponad kilometra, niekiedy nawet dwóch, i trafienie w obręb ostrzeliwanych fortyfikacji, nawet jeżeli było to miasto, wcale nie było taką prostą sprawą. Owszem, ktoś może powiedzieć, że strzelano z chybotliwych pokładów okrętów. Przy ostrzale z lądu ta celność była pewno nieco lepsza. Ale mimo wszystko. Po drugie, siła rażenia spadającej kuli nie mogła być jakoś specjalnie duża. Przy płaskim torze lotu pocisk niszczył elementy istotne - umocnienia, siłę żywą. Przy spadaniu co mógł zrobić? Dziurę w dachu? Nic więcej. Chyba że komuś spadł na głowę. Ale chyba nie o to tu chodziło?

Granaty natomiast rozrywały się, raziły odłamkami i co najważniejsze, wywoływały pożary. Nie musiały trafić wszystkie ani nawet duży procent. Wystarczał procent stosunkowo niewielki by straty mogły być poważne. Na otwartym polu zaś wybuchające granaty, choć pewno ich skuteczność nie była znów aż tak wielka, wywoływały efekt psychologiczny, którego bym nie lekceważył.
Wykorzystanie na polu walki broni stromotorowej, czy by to był moździerz czy haubica, miało więc realny sens tylko wtedy gdy z takiej broni można było strzelać granatami. Inną sprawą jest to, że haubicami często nazywano działa które wcale do strzelania stromotorowego przeznaczane nie były (a w każdym razie nie tylko). A krótka lufa (strzelanie stromotorowe umożliwiająca) to wymóg niezbędny do strzelania granatami - jakoś ten granat trzeba było w lufie osadzić i inaczej niż ręcznie się tego zrobić nie dało. Długość przewodu lufy nie mogła więc przekraczać długości ramienia kanoniera.

Pociski może były przeliczeniowo mniejsze, ale kalibry znacznie większe. dwunastofuntowa pruska armata miała kaliber ok. 10 cm, a dziesięciofuntowa haubica prawie 17 cm.

Moździerze bywały naprawdę duże (kalibru nawet powyżej 30 cm), ale dostosowane były tylko do strzelania granatami, które były lżejsze od pełnych pocisków.

W przeciwieństwie do armat i haubic kaliber moździerzy mierzono również w calach.