Może na takiej?:

„Końˮ, zwierzę pogrzebowe i przewodnik dusz par excellence, używany jest przez szamana w rozmaitych kontekstach jako środek do osiągnięcia ekstazy, to znaczy „wyjścia poza siebieˮ, które umożliwia mistyczną podróż. [...]
„Końˮ – to znaczy laska z końską głową – używany jest przez szamanów buriackich w ekstatycznych tańcach. Podobny taniec zauważyliśmy przy okazji seansu araukańskich maczi (wyżej, s. 324 nn.). Ale rozpowszechnienie ekstatycznego tańca na lasce-koniu jest dużo szersze. U Bataków, przy okazji ofiarowania konia ku czci przodków, czterej tancerze tańczą na laskach wyrzeźbionych w kształcie konia. Na Jawie i Bali koń również związany jest z tańcem ekstatycznym. U Garów „końˮ stanowi część rytuału zbiorów. Tułów koniasporządza się z pędów bananowca, a głowę i kopyta z bambusa. Głowa osadzana jest na lasce, którą trzyma się w taki sposób, aby głowa ta znajdowała się na poziomie klatki piersiowej trzymającego. Posuwistym krokiem człowiek ów wykonuje dziki taniec
(Mircea Eliade, Szamanizm i archaiczne techniki ekstazy, s. 461-462)

a może na takiej?:

Kaznodzieja Michał z Janowca w łacińskim kazaniu zaopatrzonym w polskie glosy piętnował dyngusy wodne, w czasie których dochodziło do topienia ludzi, palenie ogni zwanych „gromadkamiˮ i przyzywanie do nich duchów zmarłych oraz chodzenie z kobyłą („non ambuletis per equamˮ, „po kobylicyˮ, „sz kobylicząˮ, jak dodają glosy) [...] W Czechach również i Kobyła, zwana tam Klibną, jest maszkarą poruszaną od wnętrza przez ukrytych w niej kilku nawet ludzi. Natomiast polskie Koniki i Kobyłki to połączenie atrapy zwierzęcia z człowiekiem, pseudojeźdźcem. Dźwiga on swego sztucznego wierzchowca, poruszając się na własnych dwóch nogach. Taki wariant przebierańca znany był zresztą i w starożytnej Grecji [...] Teorie obcych wpływów idących z Niemiec czy Francji, wysuwane w oparciu o znajomość jednostkowych, przypadkowych przykładów, tracą rację bytu wobec faktu, ze krakowski Konik jest otoczony nie tylko od Zachodu, ale i od Wschodu niezliczonymi „kuzynamiˮ. Zwyczaj notowany jest od od kraju Basków nad Atlantykiem aż po Ocean Spokojny i wyspy Oceanii (Jawa, Bali), a znają go także i Indianie południowoamerykańscy. W niektórych regionach zastępują konia oczywiście inne zwierzęta – woły, wielbłądy, lamy itp., ale zasada jest ta sama. Lajkonika otaczają ponadto, a przynajmniej otaczały do niedawna, inne Koniki polskie, nigdy niestety w całości i osobno bliżej nie badane i nie rejestrowane, samą swą liczebnością przemawiające jednak najlepiej za tym, że jest to stary, rodzimy zwyczaj. Najbliższe przykłady to prymitywniejsi „koniarzeˮ, chłopcy udający jazdę na kiju z wyrzeźbioną głową konia. Występowali oni w okolicach Olkusza i Trzebini w Niedzielę Palmową, recytując „oracyjąˮ, w której była m.in. mowa o kupnie konia, „takiego łebskiego, z kija brzozowegoˮ [...] Jest to więc zwyczaj tak ogólnopolski, jak i ogólnosłowiański (w XVII w. np. dotyczyły go zakazy z tereny państwa moskiewskiego), ogólnoeuropejski i ogólnoświatowy. W naszym średniowieczu piętnowany był początkowo przez Kościół, właśnie jako pozostałość obrzędowości pogańskiej – mówi o tym wspomniany zakaz chodzenia „z kobylicąˮ. [...] Przypomnijmy raz jeszcze, że średniowieczne zakazy polskie zabraniały praktyk z maszkarami koni, a także jeleni („induunt larvas et fingunt se cervos vel equosˮ), niewątpliwie więc i u plemion zamieszkujących ziemie polskie występowały od prawieków obok obchodów z konikami i kobyłkami analogiczne obchody z jeleniem.
(Karolina Targosz, Korzenie i kształty teatru do 1500 roku w perspektywie Krakowa)

Tylko tu nie ma nigdzie mowy o Lajkoniku.

Kwestia nomenklatury średnio mnie interesuje. Dla mnie osobiście liczy się pochodzenie zwyczaju. Geneza zwyczaju jest prastara, a jego powszechność świadczy o braku przerwania jego ciągłości. Teza o przerwaniu tej ciągłości pod Krakowem, po czym o zapożyczeniu kulturowym od przedstawicieli kultury germańskiej, u których ta ciągłość nie została przerwana, jest stawiana na zasadzie mnożenia założeń ponad potrzebę.

Lajkonik jest rekwizytem procesji włóczków krakowskich w czasie oktawy Bożego Ciała.

Był to rodzaj zabawy typowy dla cechów miejskich, z podobną inicjatywą wychodzili np. rzeźnicy.
[...]
zwyczaj przyniesiony do Krakowa przez niemieckich kolonistów - na sztucznych konikach jeździli np. przedstawiciele cechu rzeźników w Norymberdze

Koniki sobie rzeczywiście różne były tylko różne miały funkcje i w związu z tym genezę.

Zestawianie Lajkonika z buriackimi szamanami i obrzędami na Bali dosyć dobrze ilustruje problem do jakich absurdów prowadzą powierzchowne porównania.

Lajkonik czy też konik zwierzyniecki to rekwizyt procesji cechowej.

Porównania które przywołujesz z pewnością procesją cechową nie można określić, w przeciwieństwie do zwyczajów niemieckich.

Zdanie, że lajkonik jest rekwizytem, jest nieprawdziwe.

Funkcja bywa odmieniana, geneza - nigdy.

To chyba oczywiste, że jeśli interesuje Cię znaczenie zwyczaju harcującego pseudojeźdźca, to powinieneś sprawdzić, czy przypadkiem w stepowej ojczyźnie Praindoeuropejczyków nie zachowały się do dziś jakieś relikty dawnych zwyczajów na poziomie bardziej pierwotnym, niż średniowieczne zachodnioeuropejskie przebieranki karnawałowe. No więc zachowały się - u Buriatów, gdzie harcowanie jest de facto ekstatycznym tańcem. Nazywanie powyższego absurdem bez poparcia tego jakimkolwiek sensownym argumentem uważam za płytki i niemerytoryczny sposób prowadzenia dyskursu

Do tego odnosiłem się już na początku. Rekwizyty cechowe w procesjach obrzędowych na terenie Polski wyglądają tak:

rzeźnicy krakowscy nieśli ze sobą swoje godło cechowe, tj. głowę wołu, rzeźbioną w drze­wie
R. Grodecki, W sprawie Lajkonika 

Zarówno matematyka, geografia, jak i metodologia nauki świadczą przeciwko Tobie, jako że większą liczbę cech wspólnych Lajkonik ma z polskimi orszakami obrzędowymi, niż z niemieckimi pochodami karnawałowymi. Pytanie tylko skąd lud nad Wisłą czy w Trembowli znał ten zwyczaj, bo że nie od mieszczan niemieckich, to jest dla mnie całkowicie oczywiste. Notabene włóczkowie nawet nie byli ani mieszczanami, ani nie tworzyli cechu krakowskiego - mieszkali za murami miasta, a życie spędzali pływając po Wiśle tam i nazad.

I jeszcze skojarzyła mi się jedna rzecz. Nie musi być szamanizm, może to być echo wierzeń słowiańskich. Atrybutem Radogosta miał być koń, trzymano takie "święte" konie.

A czy są jakieś informacje czy wygląd lajkonika pierwotny był też taki orientalny? Czy nastąpiła później orientalizacja wyglądu?

I jeszcze skojarzyła mi się jedna rzecz. Nie musi być szamanizm, może to być echo wierzeń słowiańskich. Atrybutem Radogosta miał być koń, trzymano takie "święte" konie.

Co do nazwy to najbardziej do mnie przemawia śląska nazwa Leichkoenig. Podobieństwo brzmieniowe der Koenig i konik jest duże. A sam zwyczaj już w XVII w. mógł być synkretyzmem kilku tradycji.

A czy są jakieś informacje czy wygląd lajkonika pierwotny był też taki orientalny? Czy nastąpiła później orientalizacja wyglądu?

Nie musi być szamanizm, może to być echo wierzeń słowiańskich. Atrybutem Radogosta miał być koń, trzymano takie "święte" konie.

Co do nazwy to najbardziej do mnie przemawia śląska nazwa Leichkoenig. Podobieństwo brzmieniowe der Koenig i konik jest duże. A sam zwyczaj już w XVII w. mógł być synkretyzmem kilku tradycji.

A wiesz to z...?

Geneza Lajkonika a geneza innych zwyczajów to osobne problemy.
Pytanie o genezę Lajkonika sprowadza się do odpowiedzi na pytanie skąd włóczkowie zwierzynieccy zaczerpnęli w XVIII w. pomysł wykorzystania sztucznego konia w procesji Bożego Ciała.

Płytkie jest zakładanie a priori pokrewieństwa, wspólnej genezy i funkcji wszelkich zwyczajów z całego świata na podstawie jedynie powierzchownego podobieństwa jednego z rekwizytów.

Nie wiem też jaka metodologia nauki. Na żadną metodologię się nie powoływałeś.

Stąd, że choć możesz podać milion przykładów na odmianę funkcji, to nie możesz podać ani jednego na odmianę pochodzenia.

Nieuprawnione założenie. Podobnie fałszywie mógłbyś powiedzieć: "geneza polskich pisanek a geneza pisanek w innych krajach to osobne problemy".

Płytkie jest zakładanie pokrewieństwa i wspólnej genezy obrzędowego orszaku nadwiślańskiego pseudojeźdźca z karnawałową przebieranką w odległej o 600 km Norymberdze, gdy masz bliżej liczne relikty obrzędowych pseudojeźdźców obecne w kulturze słowiańskiej.

Post #17 - brzytwa Ockhama.

Ja akurat zgadzam się z badaczami twierdzącymi, że kulturowa europejska powszechność zwyczaju obrzędowych pseudojeźdźców (od Basków po Persję) świadczy o ich wspólnym pochodzeniu, zaś przeciwko uznaniu za pożyczkę, oraz że geneza zwyczaju harcowania na drewnianym koniku jest prastara, i że należy jej upatrywać w ekstatycznym tańcu. Trzeba tu jednak podkreślić, że Słowianie bardzo sporadycznie praktykowali ekstazę, a jeśli do tego uznamy, że ich ojczyzną są bagienne moczary, to trudno na takim terenie kultywować zwyczaje gloryfikujące dzikie galopowanie. Łatwiej o to np. na stepie, notabene ojczyźnie PIE (np. w Buriacji ), gdzie można się rozpędzić nie wpadając przy tym w błoto po pęciny.