Współcześnie gatunek ludzki, niezależnie od zaawansowania techniki, nie jest typowym elementem menu żadnego gatunku drapieżników. Owszem, na ludzi polują ludojady-lwy, tygrysy, lamparty, ale są to wyłącznie pojedyncze osobniki tych gatunków, które można traktować jako aberracje. Zwykle zresztą są to osobniki chore lub kalekie, niezdolne do schwytania bardziej sprawnej fizycznie ofiary. Jedynie niektóre populacje tygrysów włączyły ludzi do swojego zwyczajowego menu - ale są to wąskie i nieliczne populacje. Skoro ludzie są taką łatwą ofiarą, dlaczego prawie żadne drapieżniki na ludzi nie polują? Przecież nie dlatego, że to niesportowe.
Tymczasem nasi przodkowie, australopiteki i Homo habilis stanowili stały element pożywienia różnych drapieżników. Kiedy i dlaczego się to zmieniło? Czyżby wtedy, gdy rosnące "możliwości bojowe" człowieka umożliwiły skuteczny odwet, kiedy osobniki-ludojady stawały się obiektem bezlitosnej eliminacji, co wywarło na ich gatunki presję ewolucyjną?

(Zamieszczenie tego tematu w "Prehistorii człowieka" wynika z założenia, że zmiana nastąpiła właśnie w prehistorii).

Chronologia tej zmiany - jak to w pradziejach - zawsze pozostanie mało konkretna. Natomiast może chodzić o lepszą organizację i "uzbrojenie" praludzkich hord. Lepsze "kiepełe" praludzie mogli sobie wyrobić przez jedzenie padliny - pokarmu wysokokalorycznego i wysokobiałkowego [?].

To by tłumaczyło, dlaczego drapieżniki polują na ludzi bez powodzenia, ale nie dlaczego praktycznie na nas nie polują. A jak już polują, to z powodzeniem (do czasu). Chyba, że w ten sposób systematycznie wybijaliśmy osobniki skłonne uważać nas za pożywienie, przez co potomstwa doczekiwały te, które za pożywienie nas nie uważały.

Może jesteśmy niestrawni. Biologiem nie jestem ale podejrzewam, że wytworzyliśmy coś, co czyni nas złym obiadem.

Ramond: możliwe. Niedawno pokazywano ciekawy program o krwawej rywalizacji dwóch gatunków niedźwiedzi amerykańskich (baribali i grizzly) o strefy żerowania. Do krwawych napaści grizzly na baribale nie dochodziło, dopóki każdy gatunek jadł co innego i gdzie indziej, dopiero poszukiwania nowych żerowisk i poszerzenie diety wywołały konflikt. Słabsze baribale, napadane i pożerane przez grizzly, opuściły niebezpieczny rejon ustępując pola. Wracając do ludzi i drapieżników, seria odpartych ataków mogła zniechęcić daną grupę czworonogów do dalszych łowów na daną hordę praludzi. Tak jak np. szczury nie tkną trutki, jeśli pierwszy co skosztował, zdechnie. Może praludzie podrzucili też drapieżnikom trupa napakowanego smołą i siarką jak smokowi wawelskiemu? To ostatnie oczywiście szutka .
Co do "niestrawności", warto pamiętać, że np. tamą dla naszego kanibalizmu są zmiany w mózgu i inne choroby wywoływane regularnym spożywaniem ludzi (coś pamiętam z tv nt. Nowej Gwinei).

Jakoś żadnego osobnika, który jednak człowieka upolował, o niestrawność nie przyprawiliśmy. Chyba, że pod "niestrawność" zaliczymy obławę, jaką na ludojady się urządza.

Chyba jesteśmy niestrawni, w znaczeniu takim, że jedzenie nas jest mało opłacalne, ryzyko jest za duże od czasu, kiedy zaczęliśmy się zbroić.

Co to znaczy "kiepełe"?

Tu może być parę rzeczy: na małpy przecież lwy nie polują, prawda?
W filmie "Walka o ogień" jest pokazana scena, jak grupkę ludzi pierwotnych atakuje drapieżca, a oni od razu - na drzewo
I obszedł się ze smakiem. Antylopa tak by nie zrobiła.

A później rzeczywiście - "siła złego na jednego": drapieżcy rzadko polują stadami, a ludzie łączyli się w grupy, coraz lepiej uzbrojone.
Choć od ran w polowaniach ginął niejeden łowca.

P.S. Stąd taka fascynacja gadami kopalnymi - to mógłby być dla nas przeciwnik, że hej!
Oglądaliście "Park Jurajski I, II i III"?
Z Welociraptorami - prawdziwymi inteligentnymi "killerami", atakującymi w grupie i zachodzącymi z boku, byłoby nam kiepsko
A Tyrannosaurus rex ściągnął by nas z drzewa. A jak nie on, to pterodaktyl

Ludzie zjadali ludzi - zwykle rytualny kanibalizm.
Spotkałem się jednak z określeniem "długa świnia" - mięso z człowieka dla zaspokojenia głodu.
Może ktoś z Was bliżej to naświetli?

Jeśli chodzi o zwierzęta;
1. Jeżeli napady na ofiarę (ludzi) spotkały się z oporem - nie śmierć drapieżnika - rana, kalectwo - unika on powtórek i przez swe zachowanie wpływa na zachowanie potomstwa. Atakuje tylko gdy jest prowokowany lub brak mu innych ofiar i jest bardzo głodny. Takie sytuacje muszą się powtarzać w każdym pokoleniu. Zwierzęta przyzwyczajone do ludzi i nie czujące ich dominacji mogą w pewnych sytuacjach atakować ludzi.
2. W wielu afrykańskich (i nie tylko) plemionach mężczyzna wędrował obciążony tylko swoją bronią podczas gdy żona objuczona tobołami z dobytkiem. Drapieżniki (lwy) atakowały zwykle samotne dzieci lub kobiety. Uczyły się rozpoznawać słabszą - nie uzbrojoną ofiarę. Mężczyzna nosił broń i jadł pierwszy bo jego zadaniem była obrona rodziny. Tego typu obserwacje notowali dawni odkrywcy Afryki. Jak to się przekłada na obecne stosunki społeczne to już sami oceńcie.

Pozdro

Typowym, normalnym zachowaniem zdrowego lwa w razie spotkania z człowiekiem - obojętnie jakim zresztą (być może nie dotyczy to małych dzieci, ale nie jestem pewien...) - jest ucieczka. Lwy oddają ludziom upolowane przez siebie antylopy i nawet nie próbują ich bronić, choć bronią ich np. przed hienami.

Myślę, że o to właśnie pyta Ramond.

Poza, być może - afrykańskim bawołem i afrykańskim słoniem - nie ma w tej chwili lądowego zwierzęcia, które by nie ustąpiło człowiekowi (o ile tylko jest zdrowe i w pełni sił i nie zostało zapędzone w pułapkę bez wyjścia).

Jedyne logiczne wytłumczenie wydaje się być takie, że WSZYSTKIE zwierzęta, które postępowały inaczej - zostały dawno temu wybite i nie pozostawiły po sobie potomstwa...

Ważne jest też chyba i to, że ludzie - mogą sobie pozwolić na rany. Ich bliscy się nimi zaopiekują. Tymczasem ranny lew - może liczyć tylko na siebie. Tak więc, zwyczajnie - nie opłaca mu sią ryzykować starcia z istotą być może i (w pojedynkę) słabszą - ale zawsze groźną przez różne ostre przedmioty, które zwykła przy sobie nosić.

To takie samo źródło wiedzy, jak i Star Treck.
Raczej dla celów rytualnych. Polowanie na ludzi jest nieopłacalne.
To chyba też fantastyka tak?

Oczywiście, że polują. Lwy polują np. na pawiany. Lamparty polują na pawiany, ale i szympansy, a nawet goryle.

Drapieżne koty też chodzą po drzewach.

Hej,
drapieżnicy nie atakują przeciwnika, aby ryzykować życiem, tylko by zdobyć pożywienie. Atak zaś na człowieka od dawien dawna był wysoce ryzykowny. Przeciwnikiem drapieżnika był z reguły myśliwy - a w jego rękach nawet prymitywna włócznia zwykle wystarczała do pokonania zwierzęcia. Nie wymagajmy przy tym od drapieżnika, aby dokonywał subtelnych rozróżnień myśliwych, od kobiet, dzieci, czy turystów. Człowiek to człowiek, a spotkanie z nim oznacza dla zwierzęcia śmiertelne ryzyko.
Pozdrawiam, Andrzej

Dwa argumenty przeczą Twojemu wnioskowaniu:
1. Drapieżniki ciągle dokonują "subtelnych rozróżnień" ofiar silnych od słabych, zdrowych od chorych, młodych od starych etc.
2. Osobniki (lwy, tygrysy, lamparty), które wyspecjalizowały się w polowaniu na ludzi zwykle nie napotykają problemów ze strony upatrzonej ofiary. Dokonują również "subtelnego rozróżnienia" czy potencjalna ofiara jest świadoma obecności drapieżcy czy nie.

Podkreślę również. Pojedynczy człowiek jest stosunkowo ŁATWĄ ofiarą. Dlatego właśnie bywa głównym celem ataków chorych/kalekich drapieżników.

"Kiepełe" to tyle co "pomyślunek", "głowa do interesów" (z jidysz). Tu użyte oczywiście metaforycznie.

Salve!
Przyszła mi do głowy taka myśl (aczkolwiek to tylko moja hipoteza i nie wiem czy ma w sobie trochę prawdy): czy jest możliwe, że człowiek wydziela taki zapach, który powoduje, że stajemy się dla drapieżników "nieapetyczni" ?

Wydaje mi się, że człowiek z czasem tak zmieniał srodowisko wokół siebie dostosowując je do swoich potrzeb, że stopniowo polowanie nań stawało się coraz mniej realne. I stawiałbym, że poczatkiem tego procesu było odkrycie wzniecania ognia przez człowieka.
Natomiast co do kwestii, jakie gatunki drapieżników z chęcią wrzuciłyby mięso ludzkie do swego zwykłego menu, to odpowiedzią chyba bedzie: te dla których mieso małp jest przysmakiem lub przynajmniej stałą pozycją w jadłospisie. Nie wiem jednak czy dotyczy kotów, czy psowatych...

Być może, zależy to od tego, którym zmysłem owe drapieżniki operują, u kotów bedzie to pewnie głównie wzrok, u innych węch. Dość, że zdrowy, silny człowiek nie jest atrakcyjną zwierzyną, są inne, na które bardziej opłaca się polować.
Małpy bronią się mniej skutecznie.

Chodziło mi o to, że mięso małp przypomina , o ile pamiętam, w maku mięso ludzkie. W programach o zwierzętach afrykanskich było, bodajże. Więc te zwierzęta, które lubią mięso małp powinny też lubic mięso ludzkie.

Co do tego zapachu, to wątpie, zeby tak było. Niech tylko bezbronny człowiek wyląduje w dziczy, powiedzmy, afrykanskiej, a jest załatwiony (zjedzony) i zapach tu dużo nie pomoże.

Czyli drapieżniki wyczuwają/widzą broń, nie człowieka?

No niezupełnie, choć np. byc może, że zapach smaru, powiedzmy może je zdziwić lub nienaturalne zachowanie klienta. Ale przede wszystkim człowiek uzbrojony w strzelbe może samym hukiem odstraszyć napastnika, o ile ten nie jest desperacko głodny.
Gość, który nie ma broni, ani doświadczenia w przebywaniu na sawannie ma w/g mnie pozamiatane i to w trybie szybkim choćby nie wiem jak naturanie "pachniał".

Może drapieżniki nie boją się, że też się tak wyraże "człowieka jako człowieka" ale raczej-groźby odwetu, o ile samotnego człowieka łatwo upolować (skoro polują nań chore i stare drapieżniki) to taki ludojad stanie się celem obław, parę razy się nasyci ale ostatecznie przypłaci to naszpikowaniem dzidami-w dłuższej perspektywie nie warto. Tymczasem taki lew czychający na antylopy będzie sobie spokojnie polował, ludziom nic do tego-a gazele się raczej nie zemszczą czy też nie zabiją lwa ze strachu że to on może ich ukatrupić.

Czyżbyś rzeczywiście uważał, że wytrawny myśliwy z włócznią jest dla drapieżnika łatwą ofiarą??? A to właśnie z takimi ludźmi drapieżnik miał największą szansę się spotkać przez dziesiątki tysięcy lat.

A czy zwierzęta są w stanie osiągnąć taki poziom myślenia abstrakcyjnego?
O ile zdąży huknąć.

W książkach wielkich myśliwych (autorytetów) często spotyka się stwierdzenie, że mięso ludzkie zwyczajnie nie smakuje wielkim kotom. Sporo się tego naczytałem w latach 70-80 tych (np. seria Dookoła Świata). To powoduje, że ludzie są atakowani głównie przez stare i/lub nie w pełni sprawne drapieżniki. Tyle, że z kolei jedzenie ludzkiego mięsa ma podobno działać na zwierzęta jak narkotyk, stąd biorą się słynne koty - ludojady, grasujące często przez wiele lat na dużym obszarze i mające na koncie nawet setki ofiar. To dotyczy też np. dwójki lwów, które w latach (chyba) 80tych XIX wieku dokonywały b. wielu udanych ataków na pracowników kolei w Środkowej Afryce. To były młode i w pełni sprawne lwy.

Określenie "długa świnia", podane na pierwszej stronie tematu odnosi się do Nowej Gwinei. Ale i tam kanibalizm był raczej rytualny, niż sprawą codzienną.

Jasne, jest dużo łatwiejszych ofiar (dla człowieka) niż inny człowiek.

Lwy z Tsavo. W pełni sprawne, ale nie takie młode. Tu jest ciekawy artykulik o nich, podnoszący parę intrygujących pytań:
http://pl.wikipedia.org/wiki/Lwy_z_Tsavo

I piękny film Duch i Mrok, oparty na wydarzeniach z ich udziałem, ze świetną rolą Vala Kilmera

P.S. Książką, w której jest najpełniejsze znane mi kompendium wiedzy na temat kotów-ludojadów jest Ryk Tygrysa Kennetha Andersona, człowieka, który z przyrodą Indii i Afryki spotykał się na codzień, a wiele razy polował osobiście na ludojady, na prośby władz lokalnych.

Nieprawda, że nie polują:

Pierwszy filmik

Tylko na ogół im się nie chce.

Ale na drzewo też wlezą, jeśli jest po co:

Drugi filmik

Tzn. małpie mięso jest przysmakiem lampartów. Inne małpy absolutnie są pokarmem wielkich kotów, może poza gepardami. Ale o gepardach akurat ja wiem najmniej
Tyle, że stado pawianów jest poważnym przeciwnikiem nawet dla dorosłego lwa. Dlatego lwy nie atakują ich pojedynczo, a jedynie w ramach zorganizowanych polowań grupowych.
Lew potrafi wskoczyć na szeroką gałąź drzewa na wysokość ponad 4 metry, jednym susem.

To nie tylko z książek podróżników, myśliwych. To zapamiętane wiadomości z biologii z LO, klasa biol-chem, łaaaadnych parę lat temu

No proszę.

Nie wiem jaki, ale wiem, że mój kot z powodzeniem stosuje strategię działań pośrednich, manewry z położenia środkowego oraz elementy sztuki wojennej Sun Zi.

Wydaje się to mało prawdopodobne. Czym takim różnimy się od małp?

Nadal duża część ludzkości mieszka w bezpośredniej bliskości terytoriów drapieżników. Co zresztą lwy, tygrysy i lamparty-ludojady wykorzystują. Lwy-ludojady wchodzą śmiało do wiosek. Lamparty-ludojady włamują się do domów.

Zarówno dla lwów, jak i lampartów mięso małp jest stałą pozycją w jadłospisie. A mimo to zdecydowana większość osobników tych gatunków NIE traktuje ludzi jak zwierzyny łownej.

A jak skutecznie broni się zaskoczony człowiek?

Żeby mógł odstraszyć, musiałby wiedzieć o obecności napastnika. Tymczasem idea polowania z zasadzki jest taka, by ofiara nie dowiedziała się o drapieżniku zanim nie zostanie zaatakowana.

A czy to trochę nie nazbyt abstrakcyjne rozumowanie jak na lwa czy tygrysa? Skąd on ma to wiedzieć?

Nieprawda - większość ludzi spotykanych przez drapieżniki wcale nie jest wytrawnymi myśliwymi. Co więcej, nawet wytrawny myśliwy, zaatakowany z zasadzki, jest łatwiejszą ofiarą niż np. bawół afrykański. Albo impala.

Fajne wytłumaczenia, ale nie widzę żadnych podstaw naukowych do nich. To tylko teorie dorobione do obserwacji. Z całą pewnością nikt nie spytał wielkich kotów, czy mięso ludzkie im smakuje, czy nie, ani czy działa na nie jak narkotyk.

Tym niemniej to jedyne wytłumaczenia, jakie funkcjonują w znanej mi literaturze. I na domiar takie, które nie powstały podczas nudzenia się przy komputerze, ale przy obcowaniu na codzień z takimi przypadkami.
Ale, żeby było obiektywnie, przytoczę wspomnienia belgijskiego myśliwego Halleta, dotyczące zachowania lwów wobec człowieka w Kenii. Otóż on zauważa wyraźną różnicę na terenach, na których żyją Masajowie i na innych obszarach. Masajowie często polowali na lwy z włócznią, nawet w pojedynkę. Własnoręczne zabicie dorosłego lwa było dla nich jednym z zadań w ramach przyjmowania w poczet wojowników. Dlatego też tam lwy po prostu uciekały od nawet samotnego człowieka. Na innych terenach nie stwierdził on takiej sytuacji.

Nawet, gdyby było to jedyne funkcjonujące wytłumaczenie, to nie oznacza jeszcze, że jest ono prawdziwe. Ludzie, spotykając się z jakimś zjawiskiem, czują potrzebę wytłumaczenia go w jakiś sposób. I tak np. wytłumaczono, że błyskawice ciska Zeus.

A jak już jesteśmy przy opiniach profesjonalistów: Ktoś twierdził, że lwy/tygrysy/lamparty nie mogą odróżniać ludzi uzbrojonych od nieuzbrojonych. Opinia przywoływanego przez Ciebie Kennetha Andersona:
It is extraordinary how very cautious every man-eater becomes by practice, whether a tiger or panther, and cowardly too. Invariably, it will only attack a solitary person, and that too, after prolonged and painstaking stalking, having assured itself that no other human being is in the immediate vicinity... These animals seem also to possess an astute sixth sense and be able to differentiate between an unarmed human being and an armed man deliberately pursuing them, for in most cases, only when cornered will they venture to attack the latter, while they go out of their way to stalk and attack the unarmed man.

Co do rozróżniania pomiędzy człowiekiem uzbrojonym i nieuzbrojonym, podobne opinie spotyka się znacznie częściej w literaturze. Tylko w/w przeze mnie Hallet wspominał, że lwy z jednakową "ochotą" uciekały tak od grup masajskich wojowników, jak od ich samotnych kobiet. Ale one chyba żyły w szczególnie nerwowym środowisku
Tylko wspomniane na poprzedniej stronie lwy z Tsavo potrafiły wielokrotnie z ogromną brawurą atakować myśliwych, urządzających na nie zasadzki. Ale to były chyba wyjątkowo przebiegłe osobniki, max odważne i umiejące wykorzystać bezwzględnie każdą możliwość zaskoczenia. W normalnych warunkach myśliwych atakowały kotki rzeczywiście "przyparte do muru", zresztą często skutecznie. Taki "szósty zmysł" jest w każdym razie wielokrotnie potwierdzany na podstawie obserwacji zawodowców.

Rozmowa skupiła się na kotowatych. Tak więc kotowate uczą swoje młode sztuki łowów. Jeśli matka upoluje człowieka i pokaże jak to zrobić swojemu potomstwu ono z dużą dozą prawdopodobieństwa także zapisze sobie ten smak w menu. Sęk w tym, że ludzie takie osobniki eliminują, a matka z młodymi nie jest specjalnie trudnym do wyśledzenia celem. Ergo czego Jaś się nie nauczył Jan nie będzie umiał.

Krokodyle np niewiele sobie z tego robią (tam rodzice nie uczą młodych polowania) podobnie sprawa ma się z rekinami.

Widać są mniej inteligentne. A tak na poważnie, ile rocznie jest tych ataków krokodyli i rekinów? Chyba liczba jest znikoma.

Człowiek nie jest zwierzęciem wodnym, więc zapewne nie tak dużo, aczkolwiek wśród dużych zwierząt to hipopotamy zabijają w Afryce najwięcej ludzi.

Ale to wcale takie proste nie jest (cały czas o kotach). Wielkie koty mają na tyle dużo inteligencji, że nie pakują się w kłopoty z byle powodu, zwłaszcza na obszarach gdzie stosunkowo łatwo mogą znaleźć łup sprawiający mniej kłopotów w przyszłości. To wcale nie jest tak, że to samo zwierzę raz sobie upoluje jelenia, a innym razem, ot tak sobie, samotną kobietę. Ataki na ludzi zresztą najczęściej polegają na zabiciu, ale nie zjedzeniu. Tak działają koty w sytuacjach, gdy np. zostaje "zagrożony" (w ich odczuciu) łup, młode, gdy nie mogą się bezpiecznie wycofać. Ludojadami te zwierzęta nie są, niektóre się nimi stają.
I to w przeróżnych sytuacjach. Utkwił mi przykład (u Andersona) pantery-samicy w Indiach, która zaczęła polować na ludzi po odnalezieniu i zabiciu jej młodych przez krajowców. Działała więc z ... zemsty.
Wydaje mi się, że naprawdę nie ma co mówić o nader prostym, opartym wyłącznie na prostych instynktach, działaniu wielu zwierząt.


P.S. Hipopotamy nie polują na ludzi, tylko po prostu unicestwiają wszystko, co jest obce na swoim terytorium. To dość istotna różnica

Ale nie w celach gastronomicznych, nie kwalifikują się do tematu.
Raczej powodowana instynktem przetrwania gatunku, rozpoznała człowieka jako zagrożenie dla panter.

Nie pisałem tego akurat w odpowiedzi na tą Twoją wypowiedź

Bo kotowate stosunkowo najczęściej wykazują ochotę do POLOWANIA na człowieka spośród drapieżników żyjących w środowisku lądowym (a więc tym samym, co ludzie).

Rekiny naprawdę rzadko zjadają ludzi.

Krokodyle nilowe i różańcowe zabijają w celu konsumpcyjnym więcej ludzi niż wszystkie pozostałe drapieżniki razem wzięte.

Pewnie tak, tylko ile to jest w świetle liczb bezwzględnych?

Ramondzie, tylko poszerzyłem temat uzbrojony/nieuzbrojony człowiek w menu kotka
Lancelocie - żaden wielki kot nie musi sobie uzmysławiać niebezpieczeństwa ze strony człowieka dla swojego gatunku. One to wiedzą bez wybijania ich młodych. Ale mimo to powszechnie nie organizują polowań na ludzi, tylko zadowalają się mniej niebezpiecznymi celami.

Co do ataków krokodyli na ludzi - 100% zgody z Ramondem. BTW nawet łosie i jelenie są winowajcami śmiertelnych ataków na człowieka. Kto włóczył się samotnie po naszych lasach, ten wie jak należy unikać koziołka sarny w okresie rui - też potrafi zaatakować. Miałem kiedyś taki przypadek, że łowiąc ryby w jeziorze w Puszczy Noteckiej, musiałem zmienić stanowisko przez takiego koziołka. W pewnym momencie było dla mnie jasne: albo zrobię mu krzywdę, albo odpuszczę.

Jak każde dzikie zwierzę z tym, że nie wszystkie polują na ludzi, większość preferuje, w miarę możliwości ucieczkę, walczą raczej przyparte do muru, zaskoczone lub przestraszone bo człowiek, który od dłuższego czasu jest uzbrojony stanowi generalnie większe zagrożenie dla innych gatunków niż one dla niego. Ergo musi istnieć jakiś powód, dla którego niektóre (raczej nieliczne osobniki) wybierają człowieka właśnie jako cel ataków majacych na celu pozyskanie białka, gdy zaś inne wolą nas unikać.

Zdecydowana większość osobników, które polują na ludzi w celu zdobycia pożywienia, jest chora lub kaleka, a tym samym nie zdolna do upolowania bardziej wymagającej fizycznie zwierzyny.

Setki ludzi rocznie.

Oczywiście, że tak. Najczęściej wskazywanym jest fakt, że w zdecydowanej większości czynią to osobniki okaleczone, stare itd. Tzn. takie, które muszą zaryzykować. Tzn. takie, które (zwróć uwagę na paradoks) muszą zaatakować ofiarę słabszą, wolniejszą, nie umiejącą się skutecznie bronić w chwili ataku, ale znacznie silniejszą w perspektywie czasowej, do tego taką, która będzie "karać śmiercią" z nieubłaganą zawziętością. Czyli, dla mnie, oznacza to, że albo im wyjątkowo śmierdzimy jako pokarm, albo że one umieją przewidywać

Co znaczy, że dla drapieżników jesteśmy wyjątkowo mało interesująca (z tych czy innych przyczyn zwierzyną).
A w tym czasie ile krów, antylop itd. jest atakowanych?

A ile krów, antylop itd. pojawia się na brzegach zamieszkanych przez krokodyle zbiorników wodnych, a ile ludzi?

Dla mnie przypisywanie im aż takiej zdolności przewidywania śmierdzi Zwłaszcza, że nie mają żadnej szansy uczyć się od poprzedników.
Dlatego zasugerowałem, że może to proces presji ewolucyjnej - eliminujemy osobniki skłonne do polowań na ludzi, więc w populacji pozostają tylko osobniki wykazujące strach przed ludźmi. Te polują na ludzi tylko wtedy, gdy nie mają wyjścia - a i wtedy są skrajnie ostrożne.

Nie wiem, dla tego pytam, czy jesteśmy atrakcyjni czy też nie.