" Początków kartografii polskiej należy szukać w okresie Odrodzenia. Pierwsze znane polskie mapy to mała (zaginiona) rękopiśmienna mapka, przedstawiona w 1421 roku przez poselstwo w Rzymie celem udokumentowania praw polskich do ziem, o które toczono spór z zakonem krzyżackim, oraz dwie szkicowe mapki, znajdujące się w kodeksie Sędziwoja z Czechła (profesora Akademii Krakowskiej, zmarł w 1476 roku), pochodzące z okresu około 1450 roku, przechowywane w Bibliotece Czartoryskich w Krakowie. Jedna z mapek przedstawia ziemie zakonu krzyżackiego, druga zaś Pomorze Gdańskie.
Pierwszą bardzo ważną dla rozwoju obrazu kartograficznego naszych ziem jest mapa Europy Środkowej kardynała Mikołaja z Kuzy (1401–1464) wydana w 1491 roku w Eichstätt w Bawarii. Z mapy tej korzystał ówczesny uczony Marcus Beneventanus (około 1465–1524) do opracowania swojej mapy załączonej jako tabula moderna do rzymskiego wydania Geografii Ptolemeusza z roku 1507. Mimo że przedstawia ona całą Europę Środkową, posiada fundamentalne znaczenie dla historii kartografii ziem polskich, ponieważ jest to pierwsza drukowana mapa z nazwą Polonia i Lithuania oraz Russia w tytule oraz jest to pierwsza mapa, która powstała w wyniku współpracy z Bernardem Wapowskim (o czym wymownie świadczy zamieszczenie na mapie nazw dwóch wsi: Wapowce - skąd pochodziła jego rodzina - i Radochońce - miejsca jego urodzenia). Bernard Wapowski (1470–1535), wielki polski kartograf XVI wieku, od roku 1493 studiował na Akademii Krakowskiej, zaś około roku 1500 wyjechał do Włoch, by kontynuować studia na Uniwersytecie Bolońskim, gdzie uzyskał doktorat z prawa. Następnie udał się do Rzymu, gdzie znalazł się na dworze papieża Juliusza II. Tam spotkał właśnie Marcusa Beneventanusa, któremu udzielił informacji geograficznych o Polsce, a być może nawet przekazał rękopiśmienną mapę rodzinnego kraju do przygotowywanego nowego wydania Geografii Ptolemeusza. Po powrocie do Krakowa w 1515 roku Bernard Wapowski sporządził trzy różne mapy: Mapę Polski wraz z Mazowszem i obszarami sąsiednimi, mapę Północnej Sarmacji i mapę Południowej Sarmacji. Mapy te - znane współcześnie tylko z zachowanych małych ich fragmentów - miały duży wpływ na kartograficzny obraz tej części Europy na mapach kopiowanych i przerabianych przez wielu dawnych kartografów, a wpływy Wapowskiego - uznanego za "ojca kartografii polskiej" - mogą być zauważalne na różnych mapach aż do XVIII wieku."
pierwsze mapy