Kto zgadnie czemu nadano jej przydomek szalona?

Zagadka nie była wcale taka trudna.

Otóż Filip II zw. Pięknym (dlatego dostał taki przydomek), zdradzał ja jak mógł. To, że miała z nim szóstkę dzieci, było normalne w tamtych czasach (standard).

Zwariowała przez niego!!!

Hmmm, nie jestem pewna ale czy to nie ona udusiła swojego męża poduszką?Gdzieś czytałam o takiej jednej...

Chyba do niczego takiego nie doszło.
Może miałaś w rękach jakąś powieść beletrystyczno-historyczną.

Z tego co mi wiadomo to żyła ona w latach 1479-1555 "La Loca"
Była córką Ferdynanda i Izabeli.
Od 1502r. zaczęła zdradzać objawy pomieszania zmysłów, pomimo to w 1505r. uznana została przez Kortezy królową Kastylii.
Regentem był początkowo jej ojciec Ferdynand, a później jej mąż FIlip II, który wkrótce zmarł przeżywając jedynie 28 lat.

Czytałem że Joanna zwłoki męża Filipa woziła z sobą po kraju w otoczeniu 3 biskupów i niezliczonych zakonników.
Dopiero gdy "osiadła" w zamku Tordesillas, kazała tam dopiero pochowac ciało męża w kościele św. Klary, naprzeciw swego pałacu.
Niestety z motywem poduszkowym jeszcze się nie spotkałem ale spróbuję dotrzeć gdzieś do książki, w której to będzie.

Dzieki

Z tego co kiedyś tam usłyszałem. Joanna była już od dzieciństwa osoba nerwową i podatną na stres, który z czasem przeobraził się w trwałą chorobe psychiczną.
Także słyszałem o wersji z rzekomymi herytyckimi poglądamy Joanny, do której swego czasu dopłynęły z odległych Niemiec i Flandrii.
Starano się je u niej ,,zwalczyć" torturami, głodówką, poniżaniem (min. rozbieranie do naga i zamykanie w ziemnej celi) co jakże nie inaczej również skrzywiły delikatny umysł Joanny.
Jonna często potrafiła kilkanaście godzin wpatrywać się w jeden punkt w swoim pokoju, często pokutowała, nie przyjmując pokarmu i biczując swoje ciało. Innym zaś razem traktowała jak zabawkę (podajże swoją córkę Katarzynę - nie jestem pewny), chcąc ja mieć tylko na własność, nie wypuszczając ją z zamku i przebierając ją na temte czasy w niemodne i brudne ubrania.
Joanna była moim zdaniem postacią tragiczną, której wyolbrzymiono nie które cechy charakteru, oraz psychiki, lecz naturalnie na tamte czasy Joanna zachowywała się wyjątkowo dziwnie.

A czy nikt z was nie pomyślał ze wariatke to z niej robiono specjalnie? Najpierw ojciec a następnie mąż.Obaj chcieli tego co odziediczyła po matce tzn jej królestwa. A jeżeli objawem szaleństwa dla was jest miłość do męża i nie zgadzanie się na zdrady to gratuluje! W takim układzie wiekszość współczesnych kobiet powinna się leczyć. Jej nie zgadzanie się na uwczesne normy społeczne ( każdy kazdego zdradzał) nie musi być wcale objawam szaleństwa ona poprostu go kochała był wkońcu najprzystojniejsznym mężczyzną uwczesnej Europy. Nie od poardy nosił przydomek " Piękny " Moze ona poprostu nie znalazła zrozumienia w ludziach z jej epoki bo takie zachowanie nie było normale w tamtych czasach.

Feministka się znalazła
Mój dziadek zawsze powtarzał
"Wszystkie kobiety to narzędzie szatana"

Od 1502r. zaczęła zdradzać objawy pomieszania zmysłów, pomimo to w 1505r. uznana została przez Kortezy królową Kastylii.
Czytałem że Joanna zwłoki męża Filipa woziła z sobą po kraju w otoczeniu 3 biskupów i niezliczonych zakonników.

Czy to było normalne?


Z tego co kiedyś tam usłyszałem. Joanna była już od dzieciństwa osoba nerwową i podatną na stres, który z czasem przeobraził się w trwałą chorobe psychiczną.
Także słyszałem o wersji z rzekomymi herytyckimi poglądamy Joanny, do której swego czasu dopłynęły z odległych Niemiec i Flandrii.
Starano się je u niej ,,zwalczyć" torturami, głodówką, poniżaniem (min. rozbieranie do naga i zamykanie w ziemnej celi) co jakże nie inaczej również skrzywiły delikatny umysł Joanny.
Jonna często potrafiła kilkanaście godzin wpatrywać się w jeden punkt w swoim pokoju, często pokutowała, nie przyjmując pokarmu i biczując swoje ciało. Innym zaś razem traktowała jak zabawkę (podajże swoją córkę Katarzynę - nie jestem pewny), chcąc ja mieć tylko na własność, nie wypuszczając ją z zamku i przebierając ją na temte czasy w niemodne i brudne ubrania.
Joanna była moim zdaniem postacią tragiczną, której wyolbrzymiono nie które cechy charakteru, oraz psychiki, lecz naturalnie na tamte czasy Joanna zachowywała się wyjątkowo dziwnie.
Pogląd Kasjusza Antoniusza faktycznie być może był troszkę naciągnięty ze względu na być może zbyt wybujałą twórczość pisarza u którego to przecyztał(nie twierdzę, lecz biorę po uwagę) ze względu na zbyt dużą ilość literatury wydanej na temat Joanny i będącej często podciągniętą pod powieści beletrystyczne

Jednak zauważ feministko, że przeważnie nawet i w tej najbardziej naciąganej Historii jest ziarnko prawdy!

Dlatego nie zgadzam się z Tobą z Twoimi poglądami na temat Joanny i sądzę, że ona napewno była szalona a nie to że chcieli z niej taką zrobić.

Joanna nie byla "szalona". Cierpiala na depresje spowodowana zdradami meza, a potem jego smiercia. Nazwano ja szalona, zeby odsunac ja od wladzy. Byla niewygodna dla ambitnego ojca, potem meza, a na konec rowniez dla syna.

Dodaje jeszcze liste biografii Joanny:

W. H. Prescott, Hist. of Ferdinand and Isabella (1854)
Rosier, Johanna die Wahnsinnige (Vienna, 1890)
H. Tighe, A Queen of Unrest (1907).
R. Villa, La Reina doña Juana la Loca (Madrid, 1892)
E. Ferri, Giovanna la Pazza. Una regina ribelle nella Spagna dell'Inquisizione

Joanna Szalona zaczęła już dosyć wcześnie zdradzać objawy obłędu. Nie dziwi mnie, że cesarz zgodził się ożenić z Szaloną dostając za to Hiszpanię. Jakkolwiek jej postawa sprzyjała utrzymaniu rządów Habsburgów w Hiszpanii.

Jak ktoś kiedyś powiedział "Mówiono o niej, ze jest najpiękniejszą księżniczką Europy. Nie dlatego, że była jakaś szczególnie piękna, nie była nawet ładna. Po prostu reszta księżniczek była, cóż - paskudna"

NIe musisz się ze mną zgadzać. To jest dyskusja i każdy z nas ma swoje zdanie. JA nadal uważam ze nie była szalona. Znam prywatnie kobiete która jest bardzo nerwowa, nadpobudliwa i nie słychanie zaborcza. Gdyby miała bardzo przystojnego męża i dotego by jązdradzał na każdym kroku to teżby robiła mu piekło. Ale nie sądze ażeby należało ją z tego powodu zamykać w wariatkowie. Gdyby Filip jej nie zdradzał to pewnie nie było by sprawy a pamiętaj że przydomek nadali ludzie jej współcześni. Dal nich wierność nie była czymś normalnym. NIe znamy jej a nogła cierpiećna chorobe którą często uznawano za chorobe psychicznąa obecnie nazywa się to zespołem nadpobuliwości psycho ruchowej.

Oczywiście masz rację, że jej nie znamy, i nawet dzięki najlepszym źródłom historycznym, nie uda nam się tego zrobić. Być może naprawdę trochę się zagalopowałem, ponieważ przejrzałem jej biografie i trudno tam znaleźć konkretne dowody o tym, że była szalona. Gratuluję spostrzegawczości historycznej.

Ale miała z nim szóstkę dzieci.

Oprócz tego ciągnęła po miastach zwłoki swojego męża gdy już zmarł

Spotkałem się kiedyś ze stwierdzeniem,iż Habsburgowie byli zdegenerowaną dynastia( cechą ich była wysunięta dolna szczęka) Podobno cesarz Karol V nie mogł swobodnie zamknąć ust. Byc może i jakies rodzinne zaszłości, choroby dziedziczne sie odzywają. W tym przypadku odradzały sie co 2 pokolenie.

No to nie tylko Habsburgowie ale i Tudorowie, Stuartowie...

Anna BOleyn np. miała na prawej ręce 6 palców a wyrwała Henia VIII:)

Przydomek miala taki, gdyz jak juz ktos napisal wozila zwloki meza po calej Hiszpanii, gdyz byla w nim tak zakochana. Nawet kiedy zostala osadzona w klasztorze to miala widok na grob wlasnego meza.

Właśnie! Zakochała się w facecie od złotych nocników i bzykaczu na lewo i prawo:)

Joanna oszalała na punkcie swojego męża, Filipa Pięknego Habsburga.
Gdy ten zmarł woziła jego zwłoki po całej Hiszpanii i kazała otwierać trumnę aby móc na niego popatrzeć.

Joanna faktycznie była Szalona i cechy te spostrzegano u niej jeszcze przed małżeństwem. Obciążenie genetyczne, bo miała ona w sobie dużo krwi portugalskiej ( kastylijska dynastia Trastamara z chęcią łączyła się z naturyalnym sojusznikiem w postaci Portugalii, a tamtejsza dynastia Aviz była już wtedy zdegenerowana ).Ostatecznie zwariowała z powodu Filipa, gdyż nie chciała mu pozwolić odjechać, a gdyby jej nie zatrzymano, poleciałaby za nim do Niderlandów w zaawanowanej ciąży. Miłość miłością, ale granice przywiązania i zdrowy rozsądek istnieją.Zresztą warto przy okazji zwrócić uwagę na los jej brata Juana ożenionego z siostrą Filipa, Małgorzatą.Także ta para od początku zapałała do siebie miłością, z tym że mieli szczęście o tyle, że Juan żony nawet opuścić nie chciał.Czyli po prostu można mówić o "hiszpańskim temperamencie". Inna sprawa, że potem zmarł z wycieńczenia, bo z sypialni żony nie wychodził... I otworzył drogę do tronu Joannie

A to nie była przypadkiem Maria Tudor (zwana potem Marią Suffolk) z Ludwikiem XII? :>

Joanna woziła zwłoki męża ze sobą, bo tylko w ten sposób mogła być na 100% pewna, gdzie mąż naprawde jest

Z tego co mi wiadomo, Joanna była okropnie zazdrosna i podczas wizyty w jakimś pałacu chwyciła jakieś ostre narzędzie i pocięła twarz jednej z dam dworu, bo Filip z nią flirtował. A co do trumny - niektórzy z jej wrogów rozprzestrzeniali plotkę, jakoby miała ona otwierać trumnę codziennie.

hej usłyszałam o tej postaci stosunkowo niedawno a wasze posty jeszcze bardziej sprawiły ze zainteresowałam się Joanną la Loca czy ktoś mógłby mi polecić jakąś dobrą jej biografię? czekam ze zniecierpliwieniem na info

A to akurat nieprawda i zostało dawno obalone. To było tylko drobne zniekształcenie paznokcia, a teoria została dorobiona przez Chapuis'a aby zrobić z niej czarownicę

Joanna miała przydomek Szalona, ponieważ była bardzo obsesyjnie zazdrosna o swojego męża. Miała z nim szóstkę dzieci. Jej mąż, Filip Piękny, nie objął regencję za nią - po prostu był królem Kastylii, współrządził z nią. A kiedy w 1505 roku umarł, Joanna zaczęła walczyć o dziedzictwo po swej ukochanej matce, Izabeli Kastylijskiej ze swoim ojcem. Jednakże doszło do tego, że jej ukochany ojciec ją uwięził w Tordesillas w 1509 roku. Tam została uwięziona do swej śmierci, w roku 1555.

Teraz wezmę cytat ze pewnej strony internetowej poświęconej o niej:

"Pożycie seksualne królewskiej pary okazało się, najwyraźniej, fantas­tyczne. Joanna, która wychowała się na dworze ultrakonserwatywnych katolickich rodziców, przeżywała chwile upojenia. Z kolei Filip był typem królewskiego samca i nie odczuwał szczególnej skłonności do wierności małżeńskiemu łożu. Im częściej Filip ją zdradzał, tym Joanna była bardziej przybita. Dla niego tylko żyła i oddychała, lekceważąc nawet religijne praktyki, które niegdyś podtrzymywały ją na duchu. Uzależnienie Joanny ujawniło w Filipie wrodzoną złośliwość. Skąpił czułości swojej wdzięcznej małżonce, przeplatając miłość groźbami przemocy, by pod­porządkować ją sobie jeszcze bardziej. Hiszpańska służba Joanny została odesłana do domu i biedaczka pozostała całkiem sama na nieprzyjaznym flamandzkim dworze Filipa. Cierpiała na tak silną depresję, że nie potrafiła nawet napisać do rodziców.
Beznadziejnie zakochana i zastraszona Joanna stała się istnym więźniem własnego męża. Jej babka ze strony matki zmarła obłąkana, Joanna zaś, zawsze poważna i zamyślona, zaczęła się do niej upodabniać. W obłęd wtrącił ją ostatecznie pewien szczególnie bolesny epizod, który miał miejsce w roku 1503. Królewska para pojechała właśnie do Hiszpanii, gdzie Joanna została zaprzysiężona na dziedziczkę Królestwa Kastylii, należącego do jej matki. Filip oznajmił jednak nieoczekiwanie, że nie znosi ojczyzny żony i wraca do swojego Królestwa Niderlandów (dzisiej­szej Belgii i Holandii).
Będąc w ciąży z czwartym dzieckiem, Joanna nie mogła odbyć podróży. Jej ukochany odjechał, ona zaś, wielce nieszczęśliwa, pozostała w Hiszpanii. Coraz bardziej ponura i nieobecna, stale płakała i nie chciała jeść. Nawet urodzenie zdrowego syna nie wydobyło Joanny z jej neurotycznej apatii. Pewnej nocy zwyczajnie zwariowała.
Boso, na wpół naga wybiegła Joanna z zamku, w którym mieszkała, rozpaczliwie zawodząc. Chociaż listopadowa noc przenikała lodowatym chłodem, Joanna odmówiła założenia ciepłego okrycia i nie chciała wrócić do domu. Ubrana jedynie w zwiewną nocną koszulę, pozostała na chłodzie przez trzydzieści sześć godzin, trzymając się kurczowo bram zamku i rzucając wulgarne wyzwiska pod adresem każdego, kto śmiał się do niej zbliżyć. Chociaż w końcu udało się ją skłonić do powrotu, wyrządzona została nieodwracalna szkoda. Gdy rozeszła się wieść o jej zachowaniu, "Juanna la Loca" znalazła się na ustach wszystkich.
Napięcie spowodowane chorobą córki odbiło się też na życiu jej matki, królowej Izabeli. Chociaż ta budząca respekt monarchini przewodziła hiszpańskiej inkwizycji i wspierała podróże Kolumba do Nowego Świata, kłopoty z córką pogrążały ją w całkowitej rozpaczy. "Przemawiała do mnie bardzo grubiańsko", napisała swemu ambasadorowi we Flandrii. "Mówiła z taką pogardą i brakiem szacunku, że gdybym nie była świadoma jej stanu umysłowego, w żaden sposób nie zdołałabym tego znieść". Joanna dosłownie przyprawiała matkę o chorobę. "Uważamy, że kontakty z księżniczką są groźne dla życia królowej", napisali królowi Ferdynandowi medycy Izabeli. "Modlimy się, by ogień trawiący [Joannę] wygasł. Jej życie i stan od dawna źle wpływają na życie i zdrowie naszej królowej i pani".
Tymczasem, przebywający we Flandrii, Filip radował się chwilową wolnością od kurczowo trzymającej się go żony. Nie ucieszył się, więc zbytnio wiadomością o jej rychłym powrocie. Jego najgorsze obawy wkrótce się potwierdziły. Po przybyciu do domu Joanna wpadła w furię, rzucając się na ludzi z nożyczkami. Zaatakowała młodą niewiastę, którą podejrzewała o sypianie z Filipem. Obcięła biedaczce jasne włosy i pocięła twarz. Mając dość swej niezrównoważonej małżonki, Filip polecił zamknąć ją w apartamentach swojego pałacu w Brukseli. Rozniosły się plotki, że brutalnie się z nią obchodził.
Wkrótce, w roku 1504, królowa Izabela zmarła i Joanna z Filipem ogłoszeni zostali nowymi władcami Królestwa Kastylii. Niestety, Filip zmarł nieoczekiwanie w wieku dwudziestu ośmiu lat. Niektórzy pode­jrzewali, że został otruty przez księcia Aragonii, Ferdynanda, który nigdy nie lubił zbytnio zięcia i z pewnością nie chciał dzielić się z nim władzą. Teraz Joanna naprawdę oszalała. Pogrążona w czarnej rozpaczy, nie chciała opuścić zmarłego męża. Zazdrosna o inne kobiety, zabroniła, by jakakolwiek zbliżyła się do ciała. Co jakiś czas kazała otwierać wieko trumny, by móc objąć jego rozkładające się szczątki.
Uznawszy w końcu, że ciało należy przewieźć na miejsce stałego pochówku, pogrążona w żałobie nowa królowa rozkazała, by wyruszył kondukt pogrzebowy. Mógł się on jednak poruszać wyłącznie w nocy, Joanna bowiem uznała, że "wdowa, która utraciła słońce swojej duszy, nie powinna wychodzić na światło dnia". Pewnej nocy żałobna procesja zatrzymała się na odpoczynek w klasztorze. Joanna nie życzyła sobie jednak, by w pobliżu jej mężczyzny przebywała jakakolwiek kobieta nawet jeśli była nią zakonnica. Nakazała ustawić trumnę z ukochanym mężem w polu, gdzie przespała obok niej całą noc.
Jakiś mnich powiedział pogrążonej w żałobie królowej, że jej ukochany mąż zmartwychwstanie po czternastu latach. Uwierzywszy mu, Joanna czekała cierpliwie, lecz gdy wyznaczony czas minął, a Filip nadal znajdował się w grobie, pogrążyła się w jeszcze większym obłędzie. W końcu miara szaleństwa przebrała się i Joanna została uwięziona w jednym z hiszpańskich zamków, gdzie pozostała do swej śmierci w 1555 roku. Jednak dziedzictwo obłędu żyło nadal, nawiedzając przyszłe pokolenia Habsburgów".

A nie np. dlatego, że nie chciała się rozstać z jego rozkładającymi się zwłokami?

Jesteś pewien, że nie uznał jej za szaloną i niezdolną do rządzenia?

Źródła należy podawać dokładnie, nie jako "pewna strona internetowa"!