Zarysy planu kształtowały się od lat 1908-1909, w związku z ożywieniem kontaktów między sztabami generalnymi Niemiec i Austro-Węgier. Zakładano w nim kilka wariantów przyszłych działań wojennych, co wymagało zarazem odpowiedniej koncentracji sił. Armię austro-węgierską podzielono na trzy rzuty: A (9 korpusów), B (4 korpusy) i tzw. „minimalną grupę bałkańską” (3 korpusy).
Wariant R (Rosja) zakładał wojnę z Rosją oraz Serbią i Czarnogórą. Większość sił (3/5) miała być skierowana przeciw silniejszemu przeciwnikowi (rzut A wzmocniony przez jednostki z rzutu
, natomiast działania na Bałkanach miała prowadzić „minimalna grupa bałkańska”. Pierwotnie armie zgromadzone w Galicji, przy granicy z Rosją, miały wspólnie z Niemcami zaatakować siły rosyjskie zgromadzone w Królestwie Polskim. Jednak wobec zmniejszenia przez Niemców sił na wschodzie, na Austriakach spoczął główny ciężar wojny z Rosją, wobec czego szef sztabu generalnego gen. Franz Conrad von Hötzendorf zaplanował uderzenie wyprzedzające między Wisłą i Bugiem, które powinno uniemożliwić Rosjanom przeprowadzenie ofensywy na Galicję.Według wariantu wojny tylko przeciw Serbii i Czarnogórze – wariant B (Bałkany) – 7 korpusów zgromadzono by na Bałkanach, natomiast reszta sił stanowiłaby osłonę od strony Rosji i odwód.
Uwzględniono też możliwość wojny na trzech frontach – oprócz wyżej wymienionych przeciwnikiem byłyby również Włochy. Szczegóły dotyczące głównie koncentracji i położenia sił dopracowywano niemal do chwili wybuchu wojny.