O obyczajach panujących za pierwszych Piastów pisał nieznany z imienia arabski podróżnik, którego cytował al-Bekir w Księdze dróg i krajów: Kobiety ich, kiedy wyjdą za mąż, nie popełniają cudzołóstwa, ale panna, kiedy pokocha mężczyznę, udaje się do niego i zaspokaja u niego swą żądzę. A kiedy małżonek poślubi dziewczynę i znajdzie ją dziewicą, mówi do niej: Gdyby było w tobie coś dobrego, byliby cię pożądali mężczyźni i z pewnością byłabyś sobie wybrała kogoś, kto by był wziął twoje dziewictwo. Potem odsyła ją i uwalnia się od niej. Fragment ten świadczy o niespotykanej wówczas nigdzie swobodzie seksualnej i małej wartości dziewictwa wśród Słowian. Podejście do dziewictwa zmieniło się wraz z rozpowszechnieniem chrześcijaństwa i XI wieczny perski podróżnik al-Gardizi przytacza bardzo podobną opowieść, z tą różnicą, że u niego małżonek wygania żonę, gdy okazuje się, że dziewicą ona nie jest.
Dowodzi to również tego, że kobieta miała coś do powiedzenia w sprawie swojego zamążpójścia i mogła zawrzeć związek małżeński poprzez udanie się do mężczyzny i współżycie z nim. Ten dość specyficzny zwyczaj tworzenia małżeństw utrzymywał się jeszcze w XII wieku. Świadczy o tym historia diakona diecezji krakowskiej, niejakiego Wita. Po śmierci żony – w tamtym okresie celibat jeszcze nie wszędzie obowiązywał, a jednym ze sposobów jego wprowadzenia był zakaz ponownego ożenku owdowiałym duchownym – tenże Wit poślubił kolejną damę. Gdy zagrożono mu odebraniem święceń zaczął się tłumaczyć, że tak naprawdę pierwsza żona wcale żoną nie była, ponieważ nie została mu oddana przez rodzinę, a sama przyszła do jego mieszkania i oddała mu się wbrew jego woli. Przez następne sześć lat pożycia małżeńskiego również współżył z nią przymusowo i nie mógł jej oddalić bojąc się jej krewnych. Papież zrozumiał niedolę biedaka, który przymusowo musiał aż sześć lat wykonywać obowiązki małżeńskie, i zezwolił mu na ponowny ślub.

Dzięki jak mogłam o al-Bekirze zapomnieć A historia Wita świetna.

Czy te opowieści podróżników arabskich w których to mąż co i raz odprawia żonę, a to za to że jest, a to za to że nie jest dziewicą (zmiana obyczaju o 180 stopni w ciągu jednego wieku) nie wskazują raczej na marną pozycję kobiety w związku?

No chyba, że wstawka z odprawieniem jest faktycznie jedynie zabiegiem mającym uwiarygodnić opowieść dla arabskiego odbiorcy.