Przeczytałem, że istnieją wątpliwości co do śmierci Aleksandra I. Niektórzy twierdzą, że sfingował własną śmierć i osiadł w klasztorze jako Fiodor Kuźmicz. Jako dowód wskazują tu odwlekanie pogrzebu (przez to trumna mogła być pusta, gdyż zamknięto ją ze względu na rozkład zwłok), a także na to, że wspomniany mnich Fiodor wykazywał się niesamowitą znajomością sztuki wojennej i przebiegu kampanii obronnej 1812 r.

Żeby nie było niedomówień, ja traktuję to raczej jako ciekawostkę, zakrawającą na legendę lub teorię spiskową. Warto ją jednak poznać i bliżej się jej przyjrzeć - istnienie Troi też traktowano jako opowiastkę dla dzieci. Może Wy wiecie coś więcej na ten temat?

Prawda, że Kuźmicz był podobny do Aleksandra, i że sam Aleksander mówił, że powinien odpokutować za grzech, jakim było dopuszczenie do zamordowania ojca, i że chciałby wycofać się z władzy - ale mimo to jest mocno wątpliwe, żeby upozorował własną śmierć i pojawił się po latach jako "święty starzec". Jak napisał Henri Troyat w książce "Aleksander I - pogromca Napoleona", "wydaje się całkiem nieprawdopodobne, żeby car, tak czuły wobec swojej żony, miał ją nagle opuścić, wiedząc, że jest gruźliczką skazaną na krótkie życie; równie nieprawdopodobne, by nosząc się z tym projektem od dłuższego czasu, nie zajął się najpierw uregulowaniem sprawy następstwa; nieprawdopodobne wreszcie, by mógł sprowadzić podobnego do siebie trupa, nie budząc podejrzeń otoczenia. Jak dopuścić myśl o podmianie zwłok w Taganrogu, a przynajmniej wyobrazić sobie makabryczną komedię, w której musiałoby uczestniczyć 30 osób, oficerów, lekarzy, sekretarzy, dam dworu i sama cesarzowa Elżbieta? Czyż nie czuwała nad chorym do ostatniej chwili? Czy nie zamknęła mu oczu? Czy nie pisała po jego śmierci rozdzierających listów do jego matki, cesarzowej wdowy, do swoich bliskich? Czy to wszystko miałoby być z jej strony cyniczną parodią żałoby? Czy jej łzy miałyby służyć zażegnaniu podejrzeń? A protokół z sekcji zwłok podpisany przez lekarzy? A częste sprawdzanie zawartości trumny, potwierdzone zaświadczeniami, podczas drogi z Taganrogu do Sankt Petersburga? A pisemne i ustne świadectwa tych, którzy byli w pobliżu cara podczas jego agonii? Czy to do pojęcia, aby tylu pobożnych ludzi ukrywało prawdę, uczestnicząc w nabożeństwach odprawianych za spokój duszy człowieka, o którym wiedzieli, ze żyje? Podobne uczestnictwo w mistyfikacji graniczyłoby ze świętokradztwem."
Wielki książę Mikołaj Michajłowicz, który badał tę sprawę, twierdził, że owym Kuźmiczem mógł być jeden z synów Pawła I z nieprawego łoża, porucznik marynarki Siemion Wieliki - czyli przyrodni brat Aleksandra. Jest to prawdopodobne. Inni podejrzewają, że był to oficer gwardii konnej Uwarow, który porzucił dom w roku 1827. Ale pewności nie ma.

Według mnie to jest wszystko mało prawdopodobne, aby on podczas, gdy inni monarchowie trzymają się władzy rękami i nogami,car nagle rezygnował z władzy.

Myślę, że można to włożyć między bajki. Rosjanie przecież są dobrzy w ich wymyślaniu, jako przykład podać można Dymitra Iwanowicza (jednego i drugiego), Pugaczowa, czy sprawę tzw. Anny Anderson bardziej znanej jako "Anastazja Romanowa".

Z tego co pamiętam to informacje na ten temat podawał Waldemar Łysiak w książce "Cesarski Poker". Były tam też rewelacje, że Napoleon uciekł ze św. Heleny i został władcą jakiegoś afrykańskiego państwa. Wszystko to są ciekawostki urozmaicające legendę wielkich postaci ubiegłych wieków.

Owszem jest to mało prawdopodobne, ale np. Borys Jelcyn zrzekł się władzy.

Zrzekł się, bo był w takim stanie zdrowotnym, że nie mógł pełnić swoich funkcji. Inna sprawa, że sam się do tego doprowadził.

dokładnie się z Tobą zgadzam, legenda, dodająca blasku tej wielkiej postaci, troche tajemniczości, ale "cos" w tej historii jest

To co powiedzieć o wielkim księciu Konstantym Pawłowiczu, który oddał tron Mikołajowi I?

"To co powiedzieć o wielkim księciu Konstantym Pawłowiczu, który oddał tron Mikołajowi I?"

Jak to co powiedzieć? Wybrał miłość i szczęśćie rodzinne z Grudzńską...zgodnie z etykietą dworu carskiego zresztą

Rewelacje... Możnaby zrozumieć, że Łysiak za tym optuje, a przecież to nieprawda. Pisze wyraźnie, że to są fantastyczne bajdy-legendy, wyrosłe na ludzkim pragnieniu... sprawiedliwości, powiedzmy.

Jakie "coś"? Co konkretnie? Ziarno prawdy? Jakim cudem?

Że niby to może być prawda

Ten mnich o ile pamiętam, żył do 1864r.. Jeżeli założyć, że byłto faktyccccznie Alekssander I, to jak odmiennie mogłąby się potoczyć historia z Aleksandrem I-najdłużej panującym monarchą w dziejach Rosji, ale to teamt na historię alternatywną.

Może nie byłoby powstania listopadowego, albo gdyby jednak było to Aleksander by się obraził, że Polacy go nie chcą na króla, itd. Po co to domniemywać, skoro tak na prawdę nie da się nic przewidzieć, co mogłoby się dziać, gdyby Aleksander rządził dłużej.

Wielki książę Konstanty nie zrezygnował ot tak z tronu, raczej został stopniowo omotany. Inna rzecz, że miał do siebie pewien dystans i traumę z powodu gwałtownego zgonu ojca. Wciąż czeka na porządną biografię. Co do Aleksandra I, wątek Kuźmicza rozwija m.in. Kazimierz Dziewanowski w biograficznej książce o Aleksandrze. To jednak książka plotkarska (choć czyta się uroczo). Najspokojniej sprawa została zrelacjonowana w polskim wydaniu "Dynastii Romanowów" (praca zbiorowa pod red. Iskenderowa); m.in. ewidentne przekłamania w wątku sensacyjnym.

Rzekłbym, że nie miał innego wyjścia jak zrezygnować, ponieważ zdawał sobie sprawę z tego że nie jest pożądany na tronie.