W tym czasie odwiedziło nas (...) dwóch Żydów z bronią i prosiliśmy ich, żeby nam znaleźli inne miejsce. Wzięli mnie ze sobą szukać miejsca. Chłopcy żydowscy nazywali się Mosze Wiśnia i Josef Śmietanka. [Było] to 25/2/1944 roku. Po dwóch dniach przyszliśmy do gospodarza [w Kownatkach] i, siedząc wieczorem w kuchni, zrobiło się światło w oknach. Był to napad organizacji polskiej do wykończenia Żydów, co się ukrywali. To był pierwszy napad z bronią, tylko Polacy nie wiedzieli, że Żydzi mają broń. Zaczęli strzelać. Więc nie było rady, otworzyliśmy drzwi z obory i koledzy Żydowie też zaczęli strzelać. Udało im się zabić 4 Polaków. To byli akowcy. Jeden z naszych został raniony, więc poszliśmy pomóc go obandażować. Ja wziąłem 2 karabiny od zabitych i chciałem lecieć wyjąć rodzinę, ale koledzy nie dali mi iść samemu. Jak obandażuje się kolegę, pójdą wszyscy razem. Idąc z rannym, spotkaliśmy dowódcę tej grupy, co do nas strzelali. Chłopcy chcieli go zabić, to on powiedział, że jak zostawimy go przy życiu, to on daje słowo honoru, że więcej Żydów nie będą zabijać. I my uwierzyliśmy, ale 15 minut potem usłyszałem krzyki mojej rodziny. Zabili całą moją rodzinę, razem 8 osób. To było 27/2/1944 roku.

Stałym zagrożeniem dla Ety i jej grupy byli polscy partyzanci, którzy tropili ukrywających się Żydów. Jedni czynili to z pobudek antysemickich, inni widzieli w partyzantach żydowskich zagrożenie dla polskiej ludności. Antyżydowskie były programowo formacje odwołujące się do ideologii nacjonalistycznej, które nie uznawały polskiego państwa podziemnego i nie podporządkowywały się polskiemu rządowi w Londynie, takie jak np. Narodowe Siły Zbrojne. W okolicach Łukowa były one wyjątkowo silne i aktywne. We wspomnieniach swych Eta nie wymienia ich z nazwy, lecz wszystkich partyzantów, z którymi się ścierała jej grupa, nazywa ogólnie akowcami. Jak wiadomo, również w szeregach Armii Krajowej nie brakowało osób źle usposobionych do Żydów, jednak polskie podziemne wojsko, podlegające londyńskim władzom, oficjalnie nie prowadziło walki z obywatelami polskiego państwa, jakim byli ukrywający się Żydzi. Nie znaczy to jednak, iż poszczególne oddziały nie wyłamywały się z tej zasady i na własną rękę nie atakowały ukrywających się Żydów.

Powodem wzajemnej niechęci polskich i żydowskich partyzantów była w największej mierze nakręcająca się spirala przemocy. Żydzi, by przeżyć w lasach, musieli się czasami uciekać do kradzieży żywności od okolicznych rolników. Raz że nie zawsze mieli ją za co kupić, dwa że nie wszyscy Polacy chcieli (ze strachu, uprzedzeń) ją sprzedawać Żydom. Niektórzy okradzeni chłopi skarżyli się polskim partyzantom i prosili ich o ochronę. W okolicach Łukowa dochodziło też do mordowania Żydów ukrywanych za pieniądze, którym skończyły się oszczędności. Bywało, że żydowscy partyzanci brali na sprawcach zabójstw odwet, zabijając ich i paląc im domostwa. Eta wspomina np., że dowiedzieli się o zamordowaniu w pewnej wsi żydowskiej kobiety z dwójką małych dzieci. Przyszli do tej miejscowości w nocy, podejrzanym o tę zbrodnię kazali wyjść z domu i spalili ich dobytek. Po takich akcjach polskie podziemie podejmowało działania skierowane przeciwko Żydom.

O ile starcia polskiego podziemia z uzbrojonymi oddziałami partyzantów żydowskich można by pod pewnymi względami traktować jako walkę, to mordowanie cywilnych osób, ukrywających się w lasach i po zagrodach, było bez wątpienia zbrodnią. Eta wspomina, iż pewnego razu polscy partyzanci zlokalizowali bunkier, w którym znajdowały się same kobiety i dzieci, i wrzucili do środka granaty, zabijając siedem osób. Niedługo potem w podobny sposób zlikwidowali kolejną ziemiankę z ludźmi w środku.