Jaki jest najnowszy stan badań dotyczący sieci osadniczej w Polsce w tym okresie?

Na których obszarach mamy dowody na kontynuację osadnictwa, a gdzie była pustka.

==========

Jak dotąd, osady kultury przeworskiej, które przetrwały do VI wieku, odkryto w Wielkopolsce i na Kujawach:
(między Notecią, Wartą lub Obrą, Wisłą oraz Prosną, kilkanaście osad gł. w rejonie Poznania i na Kujawach):

https://i.imgur.com/bs5f2NU.jpg

Reszta Polski była chyba pustką osadniczą (wg. obecnego stanu badań, nowe odkrycia mogą to zmienić), z wyjątkiem dwóch osad kultury masłomęckiej z VI wieku na wschodzie Polski, oraz jakichś wpływów szwedzkich na Pomorzu (ale nie była to kontynuacja osadnictwa wielbarskiego, tylko nowe grupy ze Skandynawii) jak też jakichś wpływów Turyngów na Śląsku (również nowi przybysze a nie kontynuacja wcześniejszego osadnictwa).

To co przedstawiłem to stan wiedzy na rok 2016 i tylko wg. moich informacji.

Czy od tamtego czasu dowiedzieliśmy się czegoś nowego?

W większości wskazywałem już najważniejsze fragmenty wniosków z tych publikacji:
z Volkmanna

Ciekawe są w tym miejscu wątku Allo/Auto rozważania nt ilości Germanów pozostałych po OWL na terenach Odrowiśla.
Ciekawe o tyle, że w przypadku późniejszego osadnictwa np. średniowiecznego ślady pochodzenia migracji przetrwały w tradycji kilkaset lat, a w nazewnictwie często do dziś (np. Olendry).

Ciekawe czy są takie ślady wczesnośredniowieczne np. w heraldyce, imionach?

Wreszcie pod uwagę należy brać spostrzeżenia Gruszki odnośnie ceramiki ze Stożnego i Kalska (datowana jest nie tylko na najstarsze fazy wczesnego średniowiecza, ale i wykazuje podobieństwo składu masy ceramicznej do starożytności):
ziemia lubuska

Wręcz bardziej prawdopodobna jest pierwsza połowa jak wynika z badań radiowęglowych.

W najstarszych fazach osadnictwa słowiańskiego wyrózniają się dwa skupiska, wieksze w obecnym Lubuskim i mniejsze okolice Bonikowa.

Najstarsze stanowiska:
- Pszczew st.4
- Borowy Młyn
- Silna
- Międzyrzecz st.11
- Jordanów st.7
- Sulechów st.25
- Sulechów st.14
- Mozów st.23
- Kalsk st.1
- Buków st.1
- Stożne st.2
- Niedoradz st.4
- Łubów st.57
- Łęki Małe
- Bruszczewo
- Goździchowo
- Kiełczewo
- Kokorzyn
- Grabonóg
- Żukowice st.1,5,9

Z wyników badań wynika że wręcz najmniej prawdopodobna jest I poł VI.

Chyba sobie kpisz, to ty nie masz pojęcia co oznacza próbka ze słojów przyrdzeniowych. Wymyślasz sobie bez żadnej podstawy jakieś remonty konstrukcji. Znałeś chociaż te stanowiska które wymieniłem?

Od twoich tłumaczeń wolę bezpośrednie rozmowy z Bartłomiejem Gruszką.

BARTOSZ KONTNY

ZASKAKUJĄCY ZABYTEK CZYLI O UNIKALNEJ ZAPINCE RELIEFOWEJ Z RADZIEJOWA,ORNAMENTOWANEJ W I STYLU ZWIERZĘCYM WG SALINA

W 1990 r., przy okazji działań rekonstrukcyjnych, prowadzonych przez grupę odtwórstwa historycznego, odbywających się w tzw. lesie radziejowskim w radziejowie, gm. radziejów (Ryc. 1), odkryto przypadkowo zapinkę ze stopu miedzi (Ryc. 2, 3). Jest to fibula reliefowa typu a-2 wg t. sjøvolda (1993), wykonana w I stylu zwierzęcym wg b. salina (1904). Należy ją wiązać z tzw. fazą b wg g. haseloffa (1981), charakteryzującą się – wykonanymi w płytkim reliefie – wyobrażeniami fragmentów ciał zwierzęcych i ludzkich, często wypełnionymi motywem poprzecznych kresek. Powyższe motywy zlokalizowane zostały na główce zapinki; oprócz bliżej niezidentyfikowanych fragmentów kończyn i korpusów (Ryc. 3:4) możnatu wskazać motyw głowy ludzkiej (Ryc. 3:2 – lewy dolny narożnik lewej sceny, prawy dolny narożnik prawej sceny), głowy ptasiej (Ryc. 3:3 – lewy dolny narożnik prawej sceny), motyw oka(Ryc. 3:2 – lewy górny narożnik prawej sceny, prawy górny narożnik lewej sceny), ewentualnie motyw łapy zwierzęcej (Ryc. 3:3 – lewy górny narożnik prawej
sceny). Kabłąk w dolnej części zdobiony jest motywem pary oczu oraz związanym z nim wizerunkiem dzioba, umieszczonym już na nóżce. Fragmentarycznie zachowana nóżka ozdobiona jest motywem parzyście usytuowanych głów, tzw. kąsających bestii, skierowanych ku dołowi. Pierwotny mechanizm zapięcia był wykonany z żelaza i zamocowany w występie na oś w postaci półkolistej płytki z otworem (zachowały się jedynie szczątki osi i sprężyny).
Z uwagi na popularność podobnych form w północnej europie narzuca się wniosek, by zapinkę uznać za import skandynawski, pochodzący z 1. poł. VI w., być może z wcześniejszego jej odcinka. Podobne ozdoby znane są jednak także spoza skandynawii, tj. ze wschodniej anglii, kentu, Fryzji, Alamanii, Turyngii, obszarów saskich, frankijskich, gepidzkich i longobardzkich. Tylko nieliczne – zwykle okazy długo użytkowane – były wyrobami warsztatów skandynawskich; większośćstanowiąich lokalne naśladownictwa (Ryc. 4). Najbliższą, niemal idealną analogię, stanowi zapinka z Darmstadt-Windmühle w hesji (Ryc. 5), która wykazuje się tak dużą zbieżnością formy i dekoracji z egzemplarzem z radziejowa, że można tu mówić o produktach tego samego warsztatu. Zapinkę z darmstadt-windmühle uznawano dotychczas za wytwór rzemieślnikówznad środkowego renu, kopiujących (upraszczających) wzorce skandynawskie; należałoby w takiej sytuacji uznać, że mamy do czynienia z importem nadreńskim. Jednak w świetle lokalizacji zapinki z radziejowa nie można wykluczyć,że oba przedmioty trafiły do kontynentalnejczęści europy ze skandynawii, gdzie wykonano je już w wariancie uproszczonym (zapinki będące naśladownictwami pierwowzorów znane są także z terenu skandynawii). Jak wynika ze studiów karen høilund nielsen (2009), reliefowe zapinki skandynawskie stanowiły element stroju kobiet o wysokiej pozycji społecznej (Ryc. 6),
a poza obszar skandynawii trafiały w wyniku migracji lub mieszanych małżeństw. Znalezisko z Radziejowa, choć unikalne (pierwsze na ziemich polskich), nie jest jedynym śladem powiązań ze Skandynawią z późnego okresu wędrówek ludów w tej części kraju (Ryc. 7). Wymienić należy w tym miejscu złoty naszyjnik z Radosiewa, skarb z Wapna (zawierający m.in. brakteaty typu c), gotlandzką zapinkę o ażurowej główce z Biskupina, dużą serię zabytków odkrywanych ostatnio na kujawach przez poszukiwaczy skarbów, a także już wcześniej odkrytą zapinkę z Radziejowa: o prostokątnej główce i rombowatej nóżce. Fibula ta – jak sądzono do niedawna – stanowić miała uproszczoną wersję skandynawskich zapinek blachowatych. W rzeczywistości znajduje ona jednak najbliższą formalnie analogię na obszarze zasiedlenia Turyngów (północna nekropola z Weimaru, grób 82), a dwa podobne egzemplarze (o nieco odmiennie uformowanej nóżce) znaleziono niedawno w grobie 903a w Czarnówku, pow. lęborski. ostatnio zaliczono tego rodzaju zabytki do – popularnego w Skandynawii i Brytanii – typu west heslerton/weimar/brunnhem, datowanego na 2. poł. V w., do około 500 r. (schuster 2015: 19–24). Przytoczone wyżej zabytki z Kujaw i ich okolic dokumentują, obok zapinek: typu bitterbrun/III.3.6.3.1 wg Alexandra Kocha (1998) z dobrego i typu Ramersdorf z Biskupina (V w.), istnienie w tym rejonie skupienia osadniczego, powiązanego najprawdopodobniej z ludnością pozostałą w tym miejscu już po zaniku kultury przeworskiej. Enklawata funkcjonowała jeszcze u schyłku V w. i w początkach VI w., a najnowsze wyniki prac zespołu badawczego, działającego w ramach projektu pt. „okres wędrówek ludów między Odrą i Wisłą”, kierowanego przez prof. dr. hab. Aleksandra Bursche, wskazują na jej trwanie co najmniej do połowy VII w. być może mieszkająca tu ludność brała udział w handlu bursztynem bałtyckim, eksportowanym na południe – jak uważa Florin Curta (2007) – dzięki kontaktom między elitami, które mogły zapewnić wymianę dóbr w warunkach rozrzedzonej w okresie wę-drówek ludów sieci osadniczej. Obecność skandynawskich importów, będących wyznacznikami kobiet z najwyższych warstw społecznych (zapinka z radziejowa?, brakteaty z wapna, naszyjnik z radosiewa), sugeruje możliwość mi-gracji z północy lub – co bardziej prawdopodobne – jest wyrazem polityki matrymonialnej między ówczesnymi elitami barbarzyńskimi, skutkującej m.in. sprowadzaniem wysoko urodzonych małżonek ze skandynawii. Powyższe obserwacje wpisują się w aktualny problem badawczy, związany z coraz liczniejszymi znaleziskami importowanych przedmiotów z 2. poł. V, VI i VII w., dokonywanymi na niektórych obszarach zasiedlonych uprzednio przez ludność kultury przeworskiej. Zdają się one wskazywać na penetrację tych ziem przez przybyszów z różnych stron europy, zwłaszcza z zachodu i północy.

Badania zespołu Burschego potwierdziły niedawno, że część Wielkopolski pozostawała zamieszkana.

Bardzo użyteczna byłaby mapa tych wszystkich stanowisk archeologicznych z V i VI w. Ostatnia taka dokładna mapa jaką znam dziś jest już mocno nieaktualna.

Np. z mapy wynika, że ludność przeworska bardziej wolała osiedlać się z dala od Wisły niż nad jej brzegiem. To nieco zaskakujące - przecież im większa rzeka, tym większa obfitość pokarmu, czystsza woda, lepsze i łatwiejsze możliwości transportu itp. itd.

Może obecność Gotów po drugiej stronie Wisły była czynnikiem odstraszającym. Dużo się przecież pisało o "strefie wzajemnej trwogi" między obszarem kultury przeworskiej i wielbarskiej

Na obszarach zdominowanych przez „wielki las” – a takimi były ziemie polskie jeszcze na początku ich piastowskich dziejów – sieć wodna była „naturalnym przewodnikiem komunikacji”. Także zasiedlanie poszczególnych regionów ziem polskich dokonywało się w ten sposób, że kolejne napływające tutaj ludy „zaczepiały się” przy głównej na danym obszarze rzece i wzdłuż niej, a następnie jej dopływów, zasiedlały określoną część dorzecza. W ten sposób dokonywało się zróżnicowanie regionalne ziem polskich. Ich oblicze etniczne zmieniało się, jedne ludy zmieniały tutaj inne, wcześniejsze – a mapa zasięgu podstawowego regionów, wyznaczana kolejnymi „kulturami” archeologicznymi, była w różnych okresach jakże podobna. Wyznaczało ją bowiem hydrograficzne podłoże, stanowiące o antropogeograficznym zróżnicowaniu regionalnym
(A. Piskozub, Rozmyślania gdańskie, Gdańsk 1998)

W takim wypadku trwoga musiałaby dotyczyć także relacji wewnątrzprzeworskich, skoro na mapce II-III w. "Nadbzurzanie" odsuwają się nie tylko od Wisły, ale i od Pilicy, zaś siedzący nad Pilicą "Dolnopiliczanie" siedzą wyłącznie na prawym brzegu rzeki, jakby chcieli odgrodzić się nią od "Nadbzurzan".

Jak dotąd, osady kultury przeworskiej, które przetrwały do VI wieku, odkryto w Wielkopolsce i na Kujawach:
(między Notecią, Wartą lub Obrą, Wisłą oraz Prosną, kilkanaście osad gł. w rejonie Poznania i na Kujawach):

https://i.imgur.com/bs5f2NU.jpg

Reszta Polski była chyba pustką osadniczą (wg. obecnego stanu badań, nowe odkrycia mogą to zmienić), z wyjątkiem dwóch osad kultury masłomęckiej z VI wieku na wschodzie Polski, oraz jakichś wpływów szwedzkich na Pomorzu (ale nie była to kontynuacja osadnictwa wielbarskiego, tylko nowe grupy ze Skandynawii) jak też jakichś wpływów Turyngów na Śląsku (również nowi przybysze a nie kontynuacja wcześniejszego osadnictwa).

To co przedstawiłem to stan wiedzy na rok 2016 i tylko wg. moich informacji.

Czy od tamtego czasu dowiedzieliśmy się czegoś nowego?