Pełna wersja: JOZEF STALIN
Witam, chciałbym przeczytać jakąś dobrą biografię Józefa Stalina, najlepiej po polsku. Wybór jest spory, stąd moja chęć zasięgnięcia opinii znawców aby uniknąć umoczenia pieniędzy w czymś mało wartościowym. Z góry dziękuję za podane sugestie.
Dobrze się czyta dwuczęściową biografię Simona Sebag Montefiore ("Stalin: młode lata despoty" i "Stalin: Dwór czerwonego cara"). Choć to zależy co kto lubi - książki są napisane niemal jak powieści, z dialogami między bohaterami. Bardzo dobrze wspominam również "Stalina" Edwarda Radzińskiego, a z książek, których nie czytałem, to podobno niezła jest biografia autorstwa Dmitrija Wołkogonowa.
Jak pisałem, jestem świeżo po lekturze biografii Stalina pióra Eugeniusza Duraczyńskiego pt. "Stalin. Twórca i dyktator supermocarstwa".
Książka obejmuje całe życie Stalina od kaukaskiej młodości po wydarzenia związane ze śmiercią dyktatora i jak nazwa wskazuje, autor skupił się na opisie i analizie formowania osobowości dyktatora i procesów tworzenia przez niego supermocarstwa, jakim stał się ZSRR po DWS. Siłą rzeczy opisuje też efekty tej działalności, czyli jak wyglądało życie w Sojuzie pod rządami tyrana.
Skupmy sie na plusach i minusach książki. Plusem największym moim zdaniem jest zapoznanie czytelnika, siłą rzeczy dość pobieżnie, ze stanowiskami głownych historyków jeśli chodzi o kwestie sporne dotyczące dyktatora. Przy czym na końcu zazwyczaj Duraczyński informuje jakie stanowisko sam zajmuje. Mamy tutaj plejadę głośnych nazwisk historiografów Stalina i spraw związanych z sowieckim komunizmem a także historyków u nas nieznanych; ogółowi, oczywiście, bo dla polskich historiografów siedzących w temacie te nazwiska z pewnością nie są obce. Ci "nieznani" u nas to na ogól historycy rosyjscy. Możemy się więc dowiedzieć, kogo Duraczyński ceni wielce, a kogo mniej, a kogo w ogóle (też się zdarza) Kto pisze, może nie pochlebnie o Stalinie, ale usprawiedliwia go w wielu kwestiach ("umiarkowani apologeci" jak ich nazywa Duraczyński-u nas takie stanowisko jest raczej niespotykane), a kto nie ma dla dysktatora litości. Nie spotkałem w innych książkach o Stalinie aż tak wielu omówień tych kwestii. Plusem jest też wyraźne dążenie do obiektywnego spojrzenia na poszczególne zagadnienia, co przy tak negatywnej postaci historycznej, jaką jest Stalin jest dość trudnym zadaniem.
Minusem ksiązki są natomiast według mnie dość dziwne sformułowania w niektórych sprawach i zbytnie uproszczenia. Np. jeśli chodzi o bakijski okres życia Stalina Duaczyński załatwia go jednym zdaniem i to w dodatku w przypisie, że "właśnie tam Koba zaczął pisać swoje teksty w języku rosyjskim" . Kto czytał "Młode lata despoty" S.S. Montefiore wie, że okres ten w życiu Stalina to byłą czysta gangsterka: wymuszanie haraczu, porwania dla okupu, zabójstwa.
Podobnych uproszczeń jest więcej np. przy wspomnieniu o Erno Gero Duraczyński pisze tylko: "Po wojnie jeden z prominentnych działączy partyjnych na Węgrzech" (!) biorąc pod uwagę, że Gero był jednym z najbardziej odpowiedzialnych komunistów za terror na Węgrzech do 56 roku (a w czasie wojny domowej w Hiszpanii nazywano go "Rzeźnikiem z Barcelony") to powiedziec o nim tyle co nic.
Czasem też nie wiadomo jakimi kryteriami właściwie sie Duraczyński kierował rozpisując się nad niektórymi sprawami. Np. wsponiana przez Fusera konferencja w Szklarskiej Porębie- zgadzam się z wcześniej wymienionym userem, że właściwie nie wiadomo dlaczego akurat tu autor analizuje tak szczegółowo referaty poszczególnych mówców i ich stanowiska wobec tworzonego Kominformu.
I jeszcze jedno- autor, moim zdaniem błędnie uznaje, że celel głównym Stalina było wprowadzieni ZSRR do grupy mocarstw światowych. To nie był cel, ale środek. Celem ostatecznym dla Stalina byo zawsze zwycięstwo na świecie komunizmu przy pomocy rewolucji proletariackiej. Tyle, że w przeciwieństwie do Trockiego tow. Stalin rozłożył to na etapy. I na tym polegał spór między nimi , a nie na tym, że Trocki chciał reolucji światowej a Stalin "budować socjalizm w jednym kraju".
Tyle na razie.
Książka obejmuje całe życie Stalina od kaukaskiej młodości po wydarzenia związane ze śmiercią dyktatora i jak nazwa wskazuje, autor skupił się na opisie i analizie formowania osobowości dyktatora i procesów tworzenia przez niego supermocarstwa, jakim stał się ZSRR po DWS. Siłą rzeczy opisuje też efekty tej działalności, czyli jak wyglądało życie w Sojuzie pod rządami tyrana.
Skupmy sie na plusach i minusach książki. Plusem największym moim zdaniem jest zapoznanie czytelnika, siłą rzeczy dość pobieżnie, ze stanowiskami głownych historyków jeśli chodzi o kwestie sporne dotyczące dyktatora. Przy czym na końcu zazwyczaj Duraczyński informuje jakie stanowisko sam zajmuje. Mamy tutaj plejadę głośnych nazwisk historiografów Stalina i spraw związanych z sowieckim komunizmem a także historyków u nas nieznanych; ogółowi, oczywiście, bo dla polskich historiografów siedzących w temacie te nazwiska z pewnością nie są obce. Ci "nieznani" u nas to na ogól historycy rosyjscy. Możemy się więc dowiedzieć, kogo Duraczyński ceni wielce, a kogo mniej, a kogo w ogóle (też się zdarza) Kto pisze, może nie pochlebnie o Stalinie, ale usprawiedliwia go w wielu kwestiach ("umiarkowani apologeci" jak ich nazywa Duraczyński-u nas takie stanowisko jest raczej niespotykane), a kto nie ma dla dysktatora litości. Nie spotkałem w innych książkach o Stalinie aż tak wielu omówień tych kwestii. Plusem jest też wyraźne dążenie do obiektywnego spojrzenia na poszczególne zagadnienia, co przy tak negatywnej postaci historycznej, jaką jest Stalin jest dość trudnym zadaniem.
Minusem ksiązki są natomiast według mnie dość dziwne sformułowania w niektórych sprawach i zbytnie uproszczenia. Np. jeśli chodzi o bakijski okres życia Stalina Duaczyński załatwia go jednym zdaniem i to w dodatku w przypisie, że "właśnie tam Koba zaczął pisać swoje teksty w języku rosyjskim" . Kto czytał "Młode lata despoty" S.S. Montefiore wie, że okres ten w życiu Stalina to byłą czysta gangsterka: wymuszanie haraczu, porwania dla okupu, zabójstwa.
Podobnych uproszczeń jest więcej np. przy wspomnieniu o Erno Gero Duraczyński pisze tylko: "Po wojnie jeden z prominentnych działączy partyjnych na Węgrzech" (!) biorąc pod uwagę, że Gero był jednym z najbardziej odpowiedzialnych komunistów za terror na Węgrzech do 56 roku (a w czasie wojny domowej w Hiszpanii nazywano go "Rzeźnikiem z Barcelony") to powiedziec o nim tyle co nic.
Czasem też nie wiadomo jakimi kryteriami właściwie sie Duraczyński kierował rozpisując się nad niektórymi sprawami. Np. wsponiana przez Fusera konferencja w Szklarskiej Porębie- zgadzam się z wcześniej wymienionym userem, że właściwie nie wiadomo dlaczego akurat tu autor analizuje tak szczegółowo referaty poszczególnych mówców i ich stanowiska wobec tworzonego Kominformu.
I jeszcze jedno- autor, moim zdaniem błędnie uznaje, że celel głównym Stalina było wprowadzieni ZSRR do grupy mocarstw światowych. To nie był cel, ale środek. Celem ostatecznym dla Stalina byo zawsze zwycięstwo na świecie komunizmu przy pomocy rewolucji proletariackiej. Tyle, że w przeciwieństwie do Trockiego tow. Stalin rozłożył to na etapy. I na tym polegał spór między nimi , a nie na tym, że Trocki chciał reolucji światowej a Stalin "budować socjalizm w jednym kraju".
Tyle na razie.
QUOTE(master86 @ 18/07/2016, 22:34)
Dobrze się czyta dwuczęściową biografię Simona Sebag Montefiore ("Stalin: młode lata despoty" i "Stalin: Dwór czerwonego cara"). Choć to zależy co kto lubi - książki są napisane niemal jak powieści, z dialogami między bohaterami. Bardzo dobrze wspominam również "Stalina" Edwarda Radzińskiego, a z książek, których nie czytałem, to podobno niezła jest biografia autorstwa Dmitrija Wołkogonowa.
Jest to podstawa, jeżeli chodzi o rosyjski punkt widzenia.
To jest wersja bez grafik. Aby przejść do pełnej wersji forum kliknij tutaj.