Jakiej grubości pancerz przedni kadłuba miał mieć Centurion Mk 1? Chodzi mi o tego Centuriona co wszedł do służby zaraz po wojnie. Czy sądzicie że ten Centurion co wszedł do służby zaraz po wojnie był lepszy od amerykańskiego czołgu M26 Pershing?

Pancerz czołowy kadłuba miał grubość 76 mm i nachylenie 55°.


Pod jakim względem?
Jeśli chodzi o uzbrojenie główne, to raczej remis (17-funtówka z pociskiem APDS: 192/914/30; M3 z pociskiem HVAP: 195/914/30). Pershing miał 3 km-y (w tym 1 plot), natomiast Centurion tylko 1. Pod względem osiągów raczej A41 (chociaż M26 jest szybszy na drodze). Natomiast lepiej opancerzony był M26, ale uwzględniając osiągi broni tychże czołgów, raczej nie miało to większego znaczenia.

Ogółem, nieco lepszy na papierze był Pershing. Na papierze, bo w wypadku pojedynku trzeba uwzględnić różne okoliczności (teren, położenie wyjściowe, taktyka, awarie…).

Nie mam w tej chwili mono Pershinga w domu (Boczek!), niemniej przypuszczam, że na dalszych dystansach i po wprowadzeniu nowszej amunicji M3 miała dalece wyższe osiągi od 17 pdr. Co więcej, pocisk HE też musiał być znacznie mocniejszy, HEAT, o ile był dostępny, także.

Różnie to bywało

O ile się trafiło pociskiem APDS, co na tej odległości było niezbyt pewne wobec wielkiego rozrzutu tych pocisków strzelanych z armaty 17-pdr ( http://ww2talk.com/forums/topic/11645-17-p...neral/?p=127675 , http://wargaming.info/1998/us-army-1944-fi...3/#.UtJhmLSDo4s ). No i to jest 30° - a przy większych kątach, reprezentowanych np. przez czołowy pancerz kadłuba Panthery, zdecydowaną przewagę miała armata amerykańska z pociskiem T33.



Od czoła lepiej był opancerzony Centurion. Pomimo mniejszej grubości przedniej-górnej płyty kadłuba, dzięki większemu kątowi odchylenia od pionu i temu, że to była płyta walcowana, a nie odlew, jak w czołgu M26, przód kadłuba Centuriona był chroniony lepiej, pomimo mniejszej grubości płyty. Lepiej była też opancerzona wieża Centuriona - i od przodu i z boków. Natomiast czołg M26 miał przewagę nad Centurionem w grubości pancerza bocznego kadłuba w rejonie przedziału kierowania i bojowego, bo 76 mm pancerza mogło zatrzymać np. 75 mm pocisk z armaty o balistyce Pak 40 przy 45° kąta trafienia mierzonego w poziomie - a 51 mm bocznego pancerza Centuriona nie mogło, z tym, że przedział napędowy czołgu M26 też miał 51 mm bocznego pancerza.

W 1945 r. (opierałem się na danych obu konstrukcji z tego roku) raczej nie.


Sugerowałem się tym kalkulatorem balistycznym - wg niego pocisk APDS nie przebiłby pancerza przy położeniu 30 lub 330° (0° to przód czołgu) i odległości ponad 1 km, natomiast APCBC nie przebije pancerza czołowego Pershinga nawet z odległości 0,5 km. Rozrzut znacznie komplikuje sprawę. Teraz zgadza się - Pershing pod względem uzbrojenia jest znacznie lepszy.

Jeżeli chodzi o porównanie obu maszyn, to myślałem o pojedynku A41 vs. M26 niż któraś z tych maszyn kontra inny czołg.

Zmierzyłem tym samym kalkulatorem wynik dla T33, lecącego w kierunku kadłuba Centuriona. Bez rewelacji - efekt ten sam, co APCBC vs. M26, tylko w mniejszym stopniu (węższy obszar, w którym pocisk nie spenetruje pancerza). Natomiast wykres, w którym ma oberwać wieża brytyjskiego czołgu, jest znacznie ciekawszy (zastanawiam się tylko, czy to roztrzaskanie (kolor żółty) odnosi się do pocisku, czy do wieży).

Tyle, że już w fazie projektowej założono przejściowość 17-funtówki , generalnie o ile pamiętam już wtedy myslano o 25-funtówce ? Mogę się oczywiście mylić bo dość dawno się w tym grzebałem.

Myślę, że ten wynik z kalkulatora jest wątpliwy wobec faktu, że pocisk T33 przebijał bardzo podobny cel, tj. przód kadłuba Panthery z ponad kilometra (76 mm @ 57° wobec 80-82 mm @ °55).



To odnosi się do pocisku i do zjawiska znanego jako "shatter gap". "Shatter" odnosi się do tego, że niektóre pociski, niedoskonale zbudowane, potrafiły rozbić sobie "głowę" o pancerz i nie przebić go, mimo że teoretycznie miały dość energii, by to uczynić. "Gap" odnosi się do tego, że był przedział odległości, w którym pocisk nie był w stanie przebić określonego pancerza: poniżej dolnej granicy tego przedziału do przebicia i tak by doszło, bo nawet resztka roztrzaskanego pocisku miała dość energii, a powyżej górnej granicy przedziału dochodziło do przebicia, bo pocisk miał nadal dość energii, by to uczynić, ale już nie tak dużo, żeby się rozbić.

W wypadku tego kalkulatora i pocisku T33 można spokojnie odznaczyć okienko "Show Projectile Shattering" przy kadłubie Centurionia, bo jak pokazała praktyka, przehartowany korpus tego pocisku nie rozstrzskiwał się na przedniej-górnej płycie Panthery przy trafieniu z odległości 500 jardów (patrz linkowany wyżej przez Ciebie dokument http://www.cgsc.edu/carl/docrepository/projectile.pdf , str. 10). Co do wieży Centuriona, to również nie sądzę, żeby nawet tak gruby pancerz - ale odlewany - spowodował rozbicie się pocisku T33.

Czyżby chcieli montować haubicoarmatę? Już bardziej prawdopodobne wydaje się zamontowanie armaty 20-funtowej.

Z tego co wiem armatę 20-funtową u Centurionie zamontowano w 1948 roku. Jeśli II Wojna Światowa trwałaby rok dłużej lub jeśli zaraz po zakończeniu II W.Ś. wybuchłaby wojna między zachodem a ZSRR to już w 1945 roku zamontowano by w Centurionie działo 20-pdr.?

Raczej nie - na ile wiem, nie było jeszcze wtedy gotowe.
W czasie II wojny rozwijana była w UK przeciwpancerna armata 32-funtowa (94 mm) bazująca na konstrukcji armaty plot. Zamontowano ją w prototypowym dziale samobieżnym A39 Tortoise; istniała też wersja holowana. Więc w hipotetycznej sytuacji jw. być może to ona trafiłaby do tego czołgu?

A czy w ogóle w samym Centurionie zamontowano armatę 32-funtową? Jakie osiągi miała armata 32-funtowa? Czy była ona lepsza od armaty 20-funtowej?

Hej


Na ile wiem - nie, nie było takiego prototypu.
Wg strony A. Williamsa armata ta strzelała bardzo długim nabojem 94x909R. Być może więc umieszczenie jej w ciasnej wieży czołgu byłoby w ogóle bardzo utrudnione.


Wg źródła j.w. 94 mm pocisk o masie 14,5 kg wystrzeliwany był z prędkością 880 m/s. Dla 20-funtówki odpowiednio 9,1 kg i 1020 m/s. Bardzo mocną stroną tej ostatniej był dość udany pocisk podkalibrowy APDS. Do 32-funtówki też pewnie dałoby się takowy skonstruować, ale pytanie czy udałby się też taki fajny; bo np. do 17-lb wyszedł taki sobie, potężny ale trochę mało stabilny i były problemy z celnością.

Co do "lepszości" zawsze można dyskutować; nie zawsze łatwe jest porównanie jakiejś prototypowej broni, której rozwój został przerwany, z czymś co było produkowane seryjnie i użytkowane przez całe lata. Orientacyjnie 20-funtówka jest "lepsza" - powstała później, a więc po kilku latach postępu technicznego w porównaniu z 32-lb.

A w ogóle to w którym roku skonstruowano armatę 20-funtową i uzbrojono w nią Centuriona? I czy jeśli II Wojna Światowa trwałaby rok dłużej lub jeśli zaraz po zakończeniu II W.Ś. wybuchłaby wojna między ZSRR a zachodem to czy armatę 20-funtową skonstruowano by szybciej i szybciej uzbrojono by w nią Centuriona np. w 1945 roku?

Wersja z takim uzbrojeniem, Centurion Mk.III, weszła do produkcji w 1948.



Nie sposób uczciwie odpowiedzieć na takie pytanie. Może tak, może nie. W toku wojny pewnie łatwiej byłoby pozyskać fundusze na rozwój takiej armaty; w dodatku wojny z ZSRR dysponującym wielką liczbą ciężkich czołgów. Z drugiej strony, są procesy, których nie da się łatwo przyspieszyć, po prostu wydając więcej kasy. Nie wiem jaki był stan zaawansowania tego projektu w 1945; może można by go szybciej skończyć, a może nie.

Wersja Centuriona uzbrojona w armatę 20-funtową weszła wo produkcji w 1948 roku, ale kiedy powstał prototyp Centuriona Mk.III, w którym miesiącu 1948 roku do produkcji wszedł Centurion Mk.III, oraz kiedy skonstruowano samą armatę 20-funtową?

Pierwsze prototypowe armaty - jeszcze 21-funtówki - były gotowe w kwietniu 1945 r. Do stycznia 1946 r. skompletowano łącznie 6 eksperymentalnych 20-funtówek. Rok później miała się rozpocząć produkcja tych armat. Pierwsze seryjne Centuriony Mk 3 zbudowano w 1948 r.