Bardziej złożoną i posiadającą zaplecze intelektualne formą jest islam oficjalny. Jest to islam propagowany przez aparat oficjalnego duchowieństwa muzułmańskiego, powiązany z władzą państwową (a nierzadko wręcz przez nią stworzony i kontrolowany instytucjonalnie); w warunkach postsowieckich są to tzw. duchowne zarządy muzułmanów (np. Dagestanu, Gruzji, Kirgistanu) – spadkobiercy podobnych instytucji funkcjonujących w czasach ZSRR oraz Rosji carskiej. Jego istotą jest służebny stosunek do władzy państwowej, a nie konkretny nurt islamski. W niektórych krajach (np. Gruzji i Azerbejdżanie) tym samym zarządom formalnie podlegają zarówno sunnickie, jak i szyickie wspólnoty, a we wschodniej części Kaukazu Północnego instytucje te są zdominowane przez bractwa sufickie. Przedstawiciele oficjalnego islamu są najczęściej wrogo nastawieni wobec wszelkich przejawów niepodlegającego im islamu, a zwłaszcza salafizmu[6].